Τα δικά μας… κυλικεία στα σχολεία και άλλες περιφερόμενες γευστικές απολαύσεις

Γράφει ο Παναγιώτης Σκληρός

Κυλικεία στα σχολεία, με τυρόπιτες, γαριδάκια, πατατάκια, σοκολάτες, τοστ, σάντουιτς, κουλούρια  κ.λ.π. στα διαλείμματα για τα παιδιά.

Τα πιο παλιά χρόνια, τα χρόνια τα δικά μας υπήρχαν άλλα…αγαθά.

Τζαλέτια, τυρόπιτες σε θερμαινόμενη στόφα με κάρβουνα, καραμελίτσες («Αστακός» ή «Τσάρλεστον»), μήλα καραμελωμένα, κάνα μάτσο ρεβίθια, ή καμιά φέτα ψωμί με λάδι και ζάχαρη ή στυμμένη ντομάτα αν ήταν κοντά το σπίτι σου να πας να την πάρεις. 

Τα τζαλέτια τα έφτιαχνε και τα έφερνε έξω απ τον σιδερένιο φράχτη, σχεδόν κατ’ αποκλειστικότητα ο Χρήστος Κατωπόδης-Ζακχαίος που τα διαλαλούσε με τον δικό του τρόπο: «τζαλέ/τια». Στο κασελάκι του είχε και κουλουράκια.

Ο μπάρμπα Κώστας ο Κόγκας έφερνε τα πανέμορφα και υγιεινά καραμελωμένα μήλα (φιρίκια) όπως κι ο μπάρμπα Βασίλης ο Κυρόγλου (ο πρόσφυγας) που έφτιαχνε και κυλινδρικές καρύδες με ζάχαρη αλλά κι ο Νίκος ο (Λεμονής) που έφτιαχνε και τζαλέτια. Στα καροτσάκι τους είχανε και καραμέλες του βήχα (εκείνες τις πράσινες με μέντα ή τις κόκκινες με κανέλα, στο πλαστικό στρογγυλό κουτάκι) ακόμα και σημαιούλες, όταν κάποια επέτειος πλησίαζε.

Ο Πάνος ο Πολυμέρης αλλά κι ο Κώστας ο Ροντογιάννης έφερναν τις σπιτικές τυρόπιτες που έκαιγαν μερικές φορές απ’ τα ζωντανά κάρβουνα που τις κρατούσαν ζεστές μέσα στη φουφού τους. Αργότερα, ειδικά οι τυρόπιτες… ταξίδευαν και μέχρι τις αμμουδιές του κάστρου και τις γύρας, κυρίως απ τον Πάνο.

Στο μικρό στριμωγμένο περίπτερο ανάμεσα στο γυμνάσιο και τα δικαστήρια που λες κι είχε μείνει επί τούτου αυτό το κενό, βρίσκαμε καραμέλες, τσίχλες και καμιά σοκολάτα.

Και για να μιλήσουμε και για άλλες… περιφερόμενες απολαύσεις, ας θυμηθούμε τις κουκούτσες αλατισμένες σε κοφίνια, ρεβίθια στο κάρο, μέχρι τον ευγενέστατο Βασίλη Κόγκα- Τσιγώνια με το περιποιημένο καλαθάκι του, την κάτασπρη ποδιά του και τα χωνάκια με τα διάφορα ξηροκάρπια, κυρίως πασατέμπο, λιόσπορους, φιστίκια και ψημένα αμύγδαλα.

Ο Βασίλης όπως κι αρκετοί άλλοι έμπαιναν και στο Πάνθεον με την πραμάτεια τους γιατί ήταν απαραίτητη για  τη συντροφιά του κρασιού η των άλλων ποτών. Πολλές φορές έμπαιναν και στο γήπεδο όπου γινόταν οι αγώνες με τις τοπικές ομάδες, κυρίως του Τηλυκράτη, του Λευκάτα και των μικρότερων (Ακροθαλασσά, Αστραίος Φρυνίου, Απόλλωνας Απόλπαινας)κλπ.

Ξηρούς καρπούς πούλαγαν σε χωνάκια κι ο Μήτσος ο Μακρύνας κι ο Καραβίας που έμενε στην καινούργια χώρα.

Πολύ νόστιμα και «της στιγμής», τα σουβλάκια που έβρισκες σε αρκετές μεριές αλλά κυρίως μπροστά στον Άη Μηνά  από τον εξαιρετικά περιποιημένο κυρ Χρήστο . Δεν μπορώ φυσικά να παραλείψω και  τα περίφημα παγωτά «ΘΑΥΜΑ» του κυρ Γιώργου του Ράπτη που τα τριγυρνούσαν τα μεγαλύτερα παιδιά σ’ όλες τις γειτονιές με το χαρακτηριστικό promotion «κρέμα σοκολάτα κύπελλο και κακάο μ’ ένα φράγκο»!

Ωραίες ξέγνοιαστες μέρες με γέλια στα διαλείμματα, με θαυμασμό στους καλούς συμμαθητές μας, με κουβέντες για τις λύσεις των μαθηματικών που πολλές φορές ήταν έτοιμες απ τα λυσάρια του Μάζη ή τα… ρήματα του Ζούκη αλλά κυρίως με την απόλαυση μιας γεύσης με γνήσια υλικά που τα ένιωθες στον ουρανίσκο σου, μέσα ή έξω απ το σχολείο.

Τώρα, τα έχουμε όλα αλλά όλοι ψάχνουμε πόσα και ποια «Ε» γράφουν για να τα αποφεύγουμε…

Η συνοπτική αυτή αναδρομή, βασίστηκε σ’ ότι θυμόμουν από τα μαθητικά μου χρόνια αλλά πιο πολύ στις πολύτιμες  περιγραφές φιλών μου, κυρίως του Τ.Π. (που τους ευχαριστώ πολύ), γιατί οι δικές μου αναμνήσεις απ’ τη Χώρα δεν ήταν τόσο έντονες, μιας και στο Γυμνάσιο της πόλης έκανα μόνο 2 χρόνια. Προσπάθησα όμως να περιγράψω το χθες, με γεύσεις και κυρίως εγκεφαλικές αναζητήσεις γεύσεων γιατί τώρα δεν υπάρχουν αυτές οι απολαύσεις..

Παναγιώτης Σκληρός                                                 Νοέμβρης  2020