Το χρέος και ο ποδηλάτης

Γράφει ο Πάνος Ροντογιάννης

Το χρέος

Γεννήθηκ’ελληνόπουλο και το δεξί του χέρι
ως του λαιμού του την κορφή μονίμως το’χει φέρει.
Το πιάνει τρυφερά η μαμμή, σιγά το κατεβάζει
μα μολις μένει ελεύθερο εκείνο τ’ανεβάζει.
Και νευρολόγοι το είδανε και ορθοπεδικοί,
για θεραπεία το στείλανε και στην Αμερική,
μα πάντα η μάνα η φτωχή κοιτάζει με καημό
που το μικρό χεράκι του δε φεύγει απ’το λαιμό.

Το έμαθε και η Λαγκάρντ και πάει να το δει
και με στυφό χαμόγελο μιλάει στο παιδί:
Θα γίνεις συ λεβεντονιός ψηλός πολύ κι ωραίος
αλλά εγεννήθης με θηλειά ως το λαιμό το χρέος.
-Νάνι, νάνι, νάνι σου, πολύ νάνι να κάνεις
ώσπου να έρθει κάποτε με τρία Νι ένας Γιάνης
και να’χει σπάθα δίκοπη και ναν’πολύ γενναίος
να κομματιάσει με ορμή τ’αβίωτό σου χρέος.
Μα είσαι μικρό και δεν ακούς ακόμα παραμύθια
γι’αυτό κοιμήσου ήσυχο στης μάνας σου τα στήθια
κι όταν ξυπνήσεις κάποτε μετά μισόν αιώνα,
μικρό πάλι να κάθεσαι στης μάνας σου το γόνα.

Το ΔουΝουΤού που εκούσια εργάζεται με κόπο
να σώσει απ’τη καταστροφή το χρεωμένο τόπο
έχει στο νου του σήμερα ακόμα μία λύση:
Εάν θα επιδεινωθεί στον Κόλπο κάτω η κρίση
να έρθουν οι Καταριανοί ως πρόσφυγες στη χώρα
με ντόπια τους πλεούμενα τα πετρελαιοφόρα
μαζί με τον εμίρη τους φιλέλληνα Μανί
κι όλο τους το εισόδημα το κατά κεφαλή!!! .

Ο ποδηλάτης

Βλέπω ένα ποδηλάτη
σε στενό ανηφορικό
κι όλο βόλτες μονοπάτι
π’ανεβαίνει στο βουνό.

Ο αέρας τον κοντράρει
και κρατιέται μην τουμπάρει
και τον φάει ο γκρεμός.
Ποδηλάτης ο λαός,

πρωτουργός σε δρόμο αγώνων
στους αιώνες των αιώνων.