Διαβάζοντας μια παλιά φωτογραφία

…Εκεί που άλλοτε η ν’κοκυρά και η νόνα έψηναν τα ψάρια στα κάρβουνα, στη σκάρα και η αρωματισμένη τσίκνα του ρηγανάτου λαδολέμονου, μόλωνε στην κυριολεξία τα γειτονικά καντούνια, τώρα ο τόπος κατελώνει από τα λυωμένα τυριά και την «τεταριχευμένην» σάρκα αγνώστου ζώου. Εκεί που το καυτό ξύδι με τα μυρωδικά του (δεντρολίβανο, σταφίδα, σκόρδο) περιέλουζε τα τηγανητά ψάρια του σαβόρο κι ανάσταινε πεθαμένους, τώρα έχουν πάρει θέση οι διάφορες σως και σπεσιαλιτέ νιανιά!

…Οι αμμουδιές που προτιμούνταν ήταν, από τότε, οι σημερινές και συγκεκριμένα εκείνη μπροστά από το ερειπωμένο εργοστάσιο οινοποιίας του ΤΑΟΛ και η Αμμόγλωσσα. Επίσης χώρος κολύμβησης και εκμάθησης κολύμβησης υπήρξε και ο αγγλικός μώλος, στα νώτα του οποίου κατασκευάσθηκε το τουριστικό περίπτερο…. Ολόκληρο το μήκος του μώλου, ιδίως στα σημεία που έχει τις σκάλες, ήταν ο κατ’ εξοχήν χώρος κολύμβησης των εφήβων και μετεφήβων, δηλαδή της γνωστής ομάδας των αγυιοπαίδων, της λεγόμενης μουλαρίας. Αυτό ήταν αρκετό ώστε να αποτρέπει μόνιμα την παρουσία και κολύμβηση του ασθενούς φύλου στο σημείο αυτό. Δεν είναι υπερβολή αν πούμε ότι όλη η μουλαρία της Αγιομαύρας μπροστά σ’ αυτόν τον μώλο έμαθε μπάνιο…

Χρησιμοποιήθηκαν κείμενα του Νίκου Βαγενά από το βιβλίο του: «Πάτρια ίχνη – ψηφίδες από τη Λευκάδα του χθες», εκδόσεις: fagottobooks.