Λευκαδίτικη Λαχανόπιτα – του Γιώργου Ζαβιτσάνου

Η λαχανόπιτα φκιάνεται από λάχανα άγρια και ήμερα.

Εγώ δεν θα πω συνταγή για λαχανόπιτα,γιατί δεν είμαι μάερας, αλλά θα αναφέρω τα υλικά και την ονομασία τους στην ντοπιολαλιά μας.

Η νόνα μου άνοιε φύλλο κάτου στο κατώι.
Μέσα έβανε άγρια λάχανα τα οποία ήτανε ζωχοί, ζουμαρίθρες,καψομούνες, πικραλίθρες, μοσχοπαπαδιές, κουφολαχανίδες, σουρσούλια, γουρουνάκια… έβανε και ήμερα λάχανα όπως σέσκλα και λάπατα και το πιό αστείο πράτζινα…

Ετσι λέμε τα λάχανα στα μέρη μας φίλοι μου και μια ακόμα παρατήρηση να σας πω,ότι όταν λέμε λάχανα εννοούμε τα χόρτα…
Ολα αυτά ανακατωνόναντε με μυρωδικά σάψηχο και ρύζι.
Αφού εμπαίνανε ούλα στο νταβά και νάτανε και γανωμένος, επαένανε για το φούρνο.
Μπροτού μπει ο νταβάς στο φούρνο,ήπρεπε να καεί κανιά ώρα μπρωτήτερα.
Για να κάψεις το φούρνο ήθελε λαϊπόδι για προσάναμα και κλιματσές(κλιματόβεργες).
Ρίχνουμε τα ξύλα και περιμένουμε.
Οσο καίει ο φούρνος, αναμεράς τα κάρβουνα με νια μάσα.Οταν είναι έτοιμος με το σουδάβλι πετάμε το ντοβά μέσα.
Η λαχανόπιτα γένεται μα τη πυθημιά της.
Το λαϊπόδι χρησιμοποιείται και για σάρωμα στην αυλή,επειδή είναι σκληρό και πυκνό!

Μετά το ψήσιμο για να βγει το ταψί από το φουρναριό το πιάνουμε με δυό παλιοστράτσεςή τουβαέλια (πετσέτες για τους κοινούς θνητούς).

Καλοφάωτη!

Πηγή: eptanisos.blogspot.gr