Μιλάμε πολύ για κείνη την αθώα γενιά μας…
Κάποιες φορές, όταν συναντιόμαστε με φίλους κι έχουμε διάθεση για κουβέντα, το γυρίζουμε στα δικά μας. Στα παρελθόντα. Τις περισσότερες μιλάμε για κείνα… (Τι να πεις για τα σημερινά, για τ’ αύριο, για το μέλλον…). Κι ανοίγουν οι κρουνοί της μνήμης και λέμε, λέμε… Χωρίς σταματημό. Δε χορταίνεται το ταξίδι… Μας παρασέρνει η διαδρομή και ξεχνάμε κατά που κάνει τέρμα… Αρκεί που αφήνουμε τα παράθυρα ανοιχτά και έρχονται μέσα, μια μια –και μας ξεμυαλίζουν– οι αναμνήσεις.
Με συγκινούν ιδιαίτερα αυτές οι χειραψίες με τα παρελθόντα. Βέβαια, τότε ήταν άλλες εποχές, αλλιώς ήταν δαμασμένες οι ψυχές μας. Όλα είχαν μια διαδικασία, μια γλυκιά αίσθηση οικειότητας καικαθιερωμένες αξίες. Πέρασαν όμως τα χρόνια… Ωστόσο, ακόμη καταφέρνουμε να τα κουβαλάμε μέσα μας. Και βρίσκονται εκεί όπως τ’ αφήσαμε. Στο κέντρο της καρδιάς.
Μιλάμε πολύ για κείνη την αθώα γενιά μας. Για τα στερεότυπα με τα οποία μεγαλώσαμε. Την τρυφερότητα, το σεβασμό, την ευγένεια, τη ζεστασιά… την απλότητα. Ευαίσθητοι, αθώοι, ανυποψίαστοι, ονειροπόλοι κι εκτεθειμένοι… στους βοριάδες. Προσπαθούσαμε να ξεπεράσουμε τις όποιες δυσκολίες, να γίνουμε κάτι με τα λίγα, τα απλά, τα τυχαία, τα τόσο δα… Τα τίποτα… Μια γενιά που επέμενε στο όνειρό της, στις ιδέες της, στις αξίες και στα οράματα. Δίναμε όρκους ότι μια μέρα θα αλλάζαμε τον κόσμο. Δεν το κάναμε βέβαια, αλλά μας άρεσε να το πιστεύουμε.
Κείμενο: mithymnaios.blogspot.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια