«Μιχριμπάν – Η νεράιδα της Σμύρνης»

Της Ειρήνης Περδικάρη

Τα πιο πολλά βιβλία τα έχω διαβάσει σε μικρά ταξίδια, όχι αναψυχής.
Οι μόνες στιγμές πνευματικής συγκέντρωσης; Μία συντροφιά;
Ότι και να είναι έχω κάνει τα πιο όμορφα και συνεπή διαβάσματα.

Στο πιο πρόσφατο ταξίδι μου, αγόρασα από ένα καφέ κατάστημα της εθνικής το μυθιστόρημα Μιχριμπάν-η νεράιδα της Σμύρνης (Στέλιος Δ. Στυλιανού) και θεωρώ πως έκανα την καλύτερη επιλογή, μιας και ρίχνοντας μια ματιά στο οπισθόφυλλο, δεν περίμενα διαβάζοντας το σε τί κόσμο και σκέψεις θα μπορούσε να με παρασύρει. Ίσως το μοναδικό βιβλίο που επιθύμησα διακαώς να το φτάσω μέχρι το τέλος μία και καλή.

Δεν είναι μόνο η εξιστόρηση της ζωής της άτυχης μα και συνάμα τυχερής ηρωίδας, η οποία σε συναρπάζει και σε καθοδηγεί να την συμπονέσεις, αλλά περισσότερο η καταγραφή μιας ιστορίας λαών και ανθρώπων και των δεινών τους, περνώντας μέσα από δύο παγκόσμιους πολέμους, τη Μικρασιατική καταστροφή και έναν εμφύλιο.

Δεν χρειάζεται κάποιος να είναι μορφωμένος για να καταλάβει και να νιώσει την αθλιότητα από τη μία και την εξαθλίωση από την άλλη των ανθρώπων, βάζοντας και στη σειρά χρονολογικά γεγονότα που μπορεί να τα γνωρίζει σαν απλές πληροφορίες και να συνειδητοποιήσει τα διεθνή ζυμώματα και τα οικονομικά παιχνίδια που παίζονται ανέκαθεν στην πλάτη της ανθρωπότητας με μόνο έναν σκοπό, το χρήμα.
Ούτε ιδεολογία.
Ούτε θρησκεία.
Ούτε πατρίδα.
Πολύτιμα όπλα όλα στα χέρια των ισχυρών να χειραγωγούν τη σκέψη των ανθρώπων και να τους χρησιμοποιούν χωρίς κανένα δισταγμό και έλεος και να καταντάει πάντοτε η ανθρωπότητα σε αυτά τα χάλια.

Μία επανάληψη.
Γιατί αν κάποιος διαβάσει το βιβλίο ή όποιο βιβλίο σχετικά, θα νιώσει πως ποτέ τίποτα δεν αλλάζει.
Έτσι ήταν, έτσι είναι και έτσι θα είναι, εάν δεν αλλάξει η σκέψη των ανθρώπων για ζωή και δημιουργία και όχι για καταστροφή και δεν ξεμπλοκαριστεί από τον εγωισμό και την ανοησία.

Μήπως σήμερα δεν ζούμε έναν πόλεμο; Μήπως δεν επικρατεί το χάος;
Μήπως δεν υπάρχουν άνθρωποι σαν τη Μιχριμπάν, τον Οζάλ, τον κ. Γιώργη, τον Βελισάρογλου, τον Μεχμέτ, τον Ευτύχιο και όλους τους άλλους πρωταγωνιστές του βιβλίου;

Τί βλέπουμε γύρω μας;
Τί βιώνουμε δίπλα μας; Τί πράττουμε;

Ίσως να μην το συνειδητοποιούμε γιατί μαζί με την απλοποίηση της ζωής μας λόγω της εξέλιξης και της τεχνολογίας, απλοποιήθηκε και η σκέψη μας, σε σημείο να κοντεύουμε να ξεχάσουμε την ύπαρξη μας. Σαν ρομπότ. Συγκεκριμένες εντολές για συγκεκριμένες πράξεις διεκπεραίωσης της καθημερινότητας που μας επιβάλλουν και μας πνίγουν.

Δεν έχουμε διαφορά με τους ανθρώπους στους παλιότερους καιρούς, που δεν επέτρεπαν στον φτωχό να μορφωθεί για να μην σηκώσει ποτέ το κεφάλι της σκλαβιάς.
Απλώς εμάς το κάνουν με άλλους τρόπους πιο μοντέρνους και ισχυρούς εν μέρει δίνοντας μας την επιλογή, κάνοντας μας ακούσια αλλά και εκούσια συνενόχους και συνάμα θύματα αλλά και θύτες.

Ειρήνη Περδικάρη