Οι όμορφοι πρίγκιπες πεθαίνουν

Οι όμορφοι πρίγκιπες πεθαίνουν

Κάποτε αγαπούσα.
Αγαπούσα τον ήλιο,
αγαπούσα τα λουλούδια,
τα δέντρα.
Μου μιλούσαν…

Τα κύματα της θάλασσας.
Τον ουρανό.
Αγαπούσα τους ανθρώπους.
Αγαπούσα τον Θεό.
Τη ζωή.

Με το συναίσθημα αυτό το όμορφο.
Το υπέροχο.
Το θεϊκό.

Μα ήταν πολύ μεγάλο.
Πολύ βαρύ.
Δύσκολο να το αντέξει ένας
απλός άνθρωπος.
Θέλει μεγάλη δύναμη.
Ικανότητα.

Να μην σε στοιχειώσει.
Να μην σε αιχμαλωτίσει.
Να μην σε απομονώσει.
Γιατί ο πόνος είναι οδυνηρός.
Αδίστακτος.
Θές να φύγεις.
Να γλιτώσεις.
Να σωθείς.

Μα δεν μπορείς.
Αιμορραγείς.
Και μετά πεθαίνεις.
Πεθαίνει η ψυχή σου.

Μένει ένα κενό μέσα σου.
Δεν μπορείς να νιώσεις τίποτα πια.

Κάποτε αγαπούσα.
Όχι πια.

Γιατί οι όμορφοι πρίγκιπες
κάποτε πεθαίνουν.
Και μαζί τους χάνονται οι νεράϊδες.
Το παραμύθι τελειώνει.

Ερμιόνη
Ιρίνη ιοανου περδικαρη