Τα πρώτα καλούδια του Φθινοπώρου
Αρκετές φορές έχω φωτογραφήσει αυτή την πανέμορφη ροδιά. Είμαι σχεδόν συναισθηματικά δεμένη μαζί της. Βρίσκεται στο πατρικό μου σπίτι. Την φύτεψε πριν από πολλά – πολλά χρόνια η μανούλα μου. Είχαμε μια ίδια, στο σπίτι μας στο χωριό. Ήταν ένα από τα πολλά, μικρά, αλλά σημαντικά πράγματα, που κουβαλάνε οι μανάδες μας, για να κρατούν τις μνήμες μας ζωντανές. Φύλαγε πάντα ρόδια μέχρι το Νοέμβρη. Στο πανηγύρι του χωριού -παρότι δεν μέναμε πια στο χωριό- συνέχιζε, όπως έκανε πάντα, να φτιάχνει σπερνά. Δεν το ομολογούσαμε, ούτε εγώ ούτε η αδελφή μου, αλλά στο βάθος η γλύκα του ροδιού, είχε κάτι από την παιδική μας ηλικία.
Απ’ όταν «έφυγε» η μανούλα μου, η αδελφή μου για χρόνια, έφτιαχνε αυτή τα σπερνά στο πανηγύρι. Το ίδιο καλά σαν της μάνας μας. Ήταν αυτή που κάθε τέτοια εποχή θυμάμαι, με ειδοποιούσε, ότι τα ρόδια άρχισαν να γίνονται, για να τραβήξω φωτογραφίες.
Φέτος δυστυχώς για μένα, δεν υπήρχε κανένας, να με ειδοποιήσει. Αναζήτησα τη ροδιά μόνη μου… Ετοιμάζεται να ολοκληρώσει τον κύκλο της. Όπου ναναι τα ρόδια θα ωριμάσουν. …
ΣΧετικά άρθρα: Μια συνταγή για σπερνά, με αφορμή μια πανέμορφη ροδιά
The Author All posts
1 Σχόλιο
ΟΙ ΡΟΔΙΕΣ
Τα δυο κλαράκια που είχες φυτέψει πέρυσι Υβόνη
έγιναν κιόλας δυο ροδιές που αγκαλιαστήκαν.
Τα μεσημέρια χορεύουν γύρω γύρω στον κήπο
με ολόχρυσο στεφάνι από μέλισσες…
Δεν με πιστεύεις;
Μια ορχήστρα από αηδόνια
έχει παραταχθεί στον ορίζοντα.
Κι’ ένας αρχάγγελος αφροπατώντας
μοιράζει στους περαστικούς
μέλι γι’ αντίδωρο…
Ξέρω πως τρέχεις σε αμμουδερά ακρογιάλια
Πως πλέκεις για τα ρόδια πανεράκι ακριβό,
γι’ αυτό αργείς.
Ξέρεις πως τα βάφω υπομονετικά
με το πινελάκι
στο χρώμα του δειλινού
που μου άφησες φεύγοντας.
Νόνη Σταματέλου