HomeΕΛΙΞΗΡΙΑ ΜΝΗΜΗΣΤα Φώτα στη Λευκάδα άλλοτε

Τα Φώτα στη Λευκάδα άλλοτε

Βλέποντας εικόνες από τον εορτασμό των φώτων στη Λευκάδα η καρδιά μου βρέθηκε πολύ κοντά στο δρόμο του κάστρου, η ψυχή ολοζώντανη παρούσα στη παραλία. Φαντασμαγορικό το Γάμα που σχηματίζεται στον Πόντε, οι παιδικές αναμνήσεις φούντωσαν και υπέροχα συναισθήματα κατάκλεισαν την ψυχή για κείνα τα χρόνια τα όμορφα, που τότε δεν ξέραμε δεν είμαστε σε θέση να γνωρἰζουμε την Αίγλη τους.

Ας ξαναγυρίσουμε λοιπόν πίσω όσο είναι καιρός.

Ημέρα των Φώτων! Στην Ιερή γαλήνη του Ελαιώνα, στα Βαρδάνια με την αυστηρή ησυχία της αυγής. εκεί που και ο ψίθυρος της Χώρας έφθανε ξεκάθαρα. Οι χαρμόσυνοι ήχοι της Φιλαρμονικής έφθαναν μεταλλαγμένοι γλυκά από την πρωινή Αύρα, σαν υπερκόσμια Μουσική Συμφωνία. Με τρεμούλα και ανυπομονησία ετοιμαζόμασταν και ο δρόμος πρός την πόλη φαινόταν ατέλειωτος.

Στην Μητρόπολη της Χώρας, ο καθιερωμένος της Εκκλησίας Εορτασμός. Ο αξέχαστος Παππαρόλος με την μελωδική φωνάρα του, μεγαλόπρεπα φύτευε στην ψυχή μας θρησκευτική συγκίνηση. Γινόταν η τελετή του αγιασμού, όλο το εκκλησίασμα με κατάνοιξη έψελνε το τροπάριο «Εν Ιορδάνη βαπτιζωμένου σου Κύριε», μας ράντιζε το ευλογημένο νερό με μυρωδάτο βασιλικό, παίρναμε τον σγιασμό οποίον μπορούσαμε να πιούμε, έτοιμοι για την παραλία, βαφτίσουμε το Χριστό. Μαγεμένοι βγαίναμε από την εκκλησία, έτοιμη να ζήσουμε τις πιό συγκινητικές στιγμές της ιστορικής
αναπαράστασης

Η φυλαρμονική που επροηγείτο της πομπής προς την παραλία ενίσχυε την συγκίνηση και ομόρφαινε τα συναισθήματα. Ακολουθούσαν τα εξαπτέρυγα, οι Ιερείς με το σταυρό,οι ψάλτες και οι πιστοί.

Η Χώρα, πιστή στην ευγενική παράδοση, ντυμένη στα πορτοκαλιά της! Το χρώμα τούτο της αυγής, προσέδιδε αίγλη στα παραδοσιακά και φτωχικά κάρα που πουλούσαν αρμαθιές πορτοκάλια. Κάθε οικογένεια με μια αρμαθιά πορτοκάλια, ακολουθούσε την ιερή πομπή προς τον δρόμο της παραλίας. ΄Έτσι εκείνη η γωνία Παραλία-Πόντες, Ιερείς με τα χρυσοποίκιλτα Άμφια, οι μουσικοί με τις στολές τους, κόσμος με πορτοκάλια, πράσινα φύλλα πορτοκαλιάς στις αρμαθιές, οι βαρκούλες στη θάλασσα, συνέθεταν έναν πίνακα αφάνταστου κάλους. Ζωντανό κάδρο που νοσταλγώ πάντα να το ξαναζήσω.

2

Αποκορύφωμα, σαν πλαίσιο πολυτελείας του πίνακα ήταν, καίκια και βαρκούλες, με πορτοκάλια εμφανώς κρεμασμένα έξωτερικά της βαρκούλας έτοιμα τα βουτήξουν στη θάλασα μετά τον αγιασμό, Πανέμορφο και Ρωμαντικό θέαμα που μόνο στην Λευκάδα μπορείς να το ζήσεις και μάλιστα με ανείπωτα παιδικά συναισθήματα και ενθουσιασμό.

Υπήρχαν και μεγάλα καράβια στο λιμάνι, ντυμένα στα πορτοκαλιά, που σαν ο Σταυρός έπεφτε στη θάλασσα, σφύριζαν πανηγυρικά στέλνοντας το χαρμόσυνα μήνυμα στα πέρατα της γής και των αιθέρων. Μνήμες που κουβαλάς, δονίζουν το είναι σου, σαν γλυκιά σκιά όταν πατάς ξένα χώματα.
Έζησα σε πολλές χώρες του κόσμου. Γνώρισα λαούς και διάφορες κουλτούρες και θρησκείες Μιά μέρα τέτοια όμως με τόση μεγαλοπρέπεια, θεία ομορφιά και συγκίνηση, δεν γίνετει και δεν θα γίνει ποτέ να απολαύσει κανείς. Μιά τέτοια μέρα σε κάνει Χριστιανό. Σε κάνει άνθρωπο αληθινό.

Μέσα λοιπόν σ’αυτό το γιορταστικό στιγμιότυπο όλοι σκύβουν στη θάλασσα και τα πορτοκαλάκια βουτάνε στα αγιαμένα ύδατα για μεγάλη διασκέδαση των παιδιών.

Ὀμως για να συμπληρώσω την περιγραφή θα πρέπει νε απισημάνω, ότι οι νέοι τόπου έπεφταν στη θάλασσα να πιάσουν το Σταυρό ήσαν κυρίως πτωχοί, αλλά αυτός που είχε την αξιοσύνη να το πετύχει, έβαζε το Σαυρό σε ένα δίσκο, περιδιάβαινε τις γειτονιές, προσκυνούσαν οι άνθρωποι που δεν πήγαν στην παραλία και του έδιναν φιλιδώρημα.Οι ιερείς πήγαιναν στα σπίτια και τα ράντιζαν με αγιασμό. Εκείνα τα χρόνια οι ιερείς δεν είχαν μισθό. Αυτή την ημέρα οι οικογένειες φρόντιζαν να εκπληρώσουν την υποχρέωσή τους στη ενορία που ανήκαν. Έπρεπε να ζήσει και ο ιερέας.
Ήταν η λεγόμενη προαιρετική προσφορά που δινόταν τρείς φορές το χρόνο. Τα Φώτα, την Δευτέρα του Πάσχα απόφευμα στην λειτουργία της Αγάπης και ατηνεορτή της Παναγίας, το Δεκαπενταύγουστο.

Παρέλειψα δε να σας πώ ότι την παραμονή των φώτων στο βραδυνό τραπέζι και στο κέντρο του ακριβώς, έμπαινε ένα μπουκάλι κρασί. Η Μάνα είχε έτοιμο σταυρό, Ζυμωμένο Σφραγισμένο και Ψημμένο στο σπίτι. Ο πατέρας αφού συναχθεί η οικογένεια στην «Τάβλα» παίρνειτ το «Ύψωμα» διαβάζει σαν παππάς, σταυρώνει τρείς φορές τη σφραγίδα, ρίχνει επάνω της κρασί, τον χαράζει σε ίσια μέρη όσα το άτομα του σπιτιού, τοποθετεί περοσεχτικά το σταυρό πάνω στο μπουκάλι με το κρασί, όλοι ευχόμεθα «και του χρόνου», κάθε ένας πιάνει το κομμάτι του, το φιλά, και αυτή είναι η κοινωνία του πατέρα πρός την οικογένεια. Το κομμάτι της Σφραγίδας με το κρασάκι που αναλογούσε στον καθένα μας ήταν η κοινωνία του πατέρα.Μας εξήγησε δέ ότι όπου υπάρχουν κατοικίες χωρίς εκκλησία,σε χειμαδιά, με αυτόν τον τρόπο, ο πατέρας είναι ο ιερέας Κοινωνός της οικογενείας του.

Αυτή και μόνον η Παραδοσιακή διαδικασία, επέβαλε σιωπηλά, απόλυτο σεβασμό στον Πατέρα.

Ελπίς Αργύρη – Σάντα

Προηγουμενο αρθρο
Από το Ελενίτ στη ΜΟΜΑ
Επομενο αρθρο
Πολιτική εκδήλωση από την Ν.Ε. ΠΑΣΟΚ Λευκάδας

Δεν υπάρχουν σχόλια

Γράψτε το σχόλιό σας

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *

Αυτός ο ιστότοπος χρησιμοποιεί το Akismet για να μειώσει τα ανεπιθύμητα σχόλια. Μάθετε πώς υφίστανται επεξεργασία τα δεδομένα των σχολίων σας.