Έχουμε ξεφύγει! Είμαστε για τα «πανηγύρια»;

Η αρχή έγινε με τον βουλευτή, κύριο Καββαδά. Πρώτος και καλύτερος σε λειτουργίες, γιορτές και πανηγύρια συνηθίζει να ψέλνει. Όσοι τον γνωρίζουν, αναφέρουν, πως ο βουλευτής έψελνε από νέος και πολύ πριν ασχοληθεί με την πολιτική.

Την «δόξα» του βουλευτή πρέπει να ζήλεψαν και οι άλλοι αιρετοί άρχοντες του νησιού. Αυτοί όμως, μην έχοντας ταλέντο  στην ψαλμωδία, προχώρησαν παραπέρα,  διάβηκαν τον «Ρουβίκωνα». Δεν έχουν αφήσει επιτάφιο και λιτανεία, συλλείτουργο, αγρυπνία και αγιασμό, πομπή και ταρατατζούμ. Και δεν αναφέρομαι στην συμμετοχή τους, που είναι ας πούμε, κάποιες φορές «υποχρεωτική». Διαγκωνίζονται ποιος θα μεταφέρει τους επιτάφιους, τις εικόνες,  πράγματα πρωτόγνωρα για τον τόπο μας. Αποκορύφωμα, να τους δούμε πριν λίγες μέρες καβαλάρηδες στο μοναστήρι του Αϊ Γιάννη στο Ροδάκι, με τον κόσμο να τους κάνει χάζι.

Μια στάλα τόπος είμαστε. Πριν εκλεγούν,  δεν  τους είχαμε συναντήσει ποτέ, σε χορούς, πανηγύρια, κοινωνικές εκδηλώσεις, ούτε σε λιτανείες, ούτε καν σε εκκλησιασμό.  Δεν ήξεραν ούτε που πέφτουν τα μοναστήρια. Μετά την εκλογή τους  τα πήραν όλα  σβάρνα ακόμα και τα ξωκλήσια, που λειτουργούνται μια φορά το χρόνο. Κι όλα αυτά για να βρεθούν στο επίκεντρο των φωτογραφιών είτε να κολακέψουν το θρησκευτικό συναίσθημα των πιστών.

Ποιος σοφός νους  συμβούλεψε τους αιρετούς μας, πως αυτή η τακτική  ενισχύει την εικόνα τους; Μόνο γέλιο μας προκαλούν. Εκλέχτηκαν για άλλη δουλειά και αυτά τα τελετουργικά προς χάριν της φωτογραφίας, είναι ξένα με τα καθήκοντα και  τους ρόλους τους. Ακόμα και οι φωτογραφίες μιλούν μόνες τους. Οι άνθρωποι είναι ξένοι σε αυτούς τους ρόλους. «Δεν το… έχουν» και φαίνεται καθαρά πόσο ψεύτικο και προσποιητό είναι αυτό που κάνουν.

Μήπως θα ήταν καλύτερα το όποιο ενδιαφέρον των αιρετών προς τους πολίτες , να εκδηλώνεται κάπως αλλιώς, δηλαδή πιο ουσιαστικά, με έργα και σεμνότητα.

Μήπως έχουμε  καταντήσει μπανιστιρτζήδες φωτογραφιών με τους αιρετούς να περιφέρονται εδώ κι εκεί… Τόσο «ευκολάκια» μας υπολογίζουν; Πώς τους δώσαμε τέτοιο δικαίωμα; Πως μας μεταχειρίζονται σαν παιδάκια που τα ξεγελάς με μια καραμέλα.

Τι είναι αυτό που ζούμε;  Πόσος λαϊκισμός, πόση πνευματική φτώχεια! Η θεοποίηση της ασημαντότητας. Η χαρά της μετριότητας.

Και καλά οι  αιρετοί, τόσα ξέρουν τέτοια κάνουν. Ο κόσμος όμως, τόσο νωθροί, τόσο αδιάφοροι, τόσο ολιγαρκείς έχουμε γίνει; Μέχρι εκεί φτάνουν οι απαιτήσεις μας;

 Μήπως έχουν δίκιο όσοι ισχυρίζονται πως αντιλαμβανόμαστε τα όσα συμβαίνουν όχι με τη λογική μας, την κριτική λειτουργία του νου μας, αλλά με την παθητική κατανάλωση εντυπώσεων; Γιατί αν συμβαίνει αυτό, είμαστε άξιοι της μοίρας μας.

(Διευκρίνηση: όσα παραπάνω σχολιάζονται δεν έχουν σχέση ούτε με την θρησκεία και τα τελετουργικά της, ούτε με την πίστη ενός εκάστου. Έχουν να κάνουν με την λαιμαργία για προβολή με κάθε μέσον, την δημιουργία εντυπώσεων και την εκμετάλλευση του θρησκευτικού συναισθήματος του κόσμου, από τα δημόσια πρόσωπα.)

Ο Δημοτικός Σχολιαστής