Δημοσθένης Πολυμέρης: «Ό,τι είμαι το οφείλω στη Λευκάδα, η παιδεία μου οφείλεται στη  Λευκάδα του Λόγου και της Τέχνης…

Ήταν το 2019 όταν παρουσίασα τον Δημοσθένη Πολυμέρη.  Τότε είχα για πρώτη φορά ανακαλύψει τις ικανότητές του στη ζωγραφική. Ήταν γνωστός σε όλη τη Λευκάδα και σε μένα, ως μουσικός.

Ο Δήμος  είναι παιδί της Φιλαρμονικής, σήμερα πια είναι επαγγελματίας μουσικός, δεξιοτέχνης του ακορντεόν από τους καλύτερους και περιζήτητος σε όλα τα καλλιτεχνικά σχήματα της Αθήνας.

Μεγάλωσε στην παλιά πόλη. Νεαρός ακόμα, οι πρώτες του εικόνες από τη ζωγραφική ήταν οι ακουαρέλες του Θανάση Σίδερη που έβλεπε περνώντας από το εργαστήριό του. Ο ίδιος ξεκίνησε να ζωγραφίζει δειλά το 2016.

Το «παράξενο»  και συνάμα ευχάριστο είναι πως ο Δήμος παρουσιάζει τα έργα του μέσα από τον λογαριασμό του στο facebook. Κάθε έργο μόλις ολοκληρωθεί το  παρουσιάζει σε μας τους φίλους του. Για μένα είναι το καλύτερο ξεκίνημα μιας ημέρες, όταν  ανοίγοντας  τον υπολογιστή μου πρωί πρωί,   εισπράττω την  «καλημέρα» του Δήμου με μια νέα ακουαρέλα ή ένα σκίτσο του με μολύβι. Τα περισσότερα έργα του έχουν μια «αδιόρατη»  αναφορά  στη Λευκάδα που άλλοτε είναι πραγματική και άλλοτε είναι  στη σκέψη και την φαντασία του.

Ήταν επιλογή του, όπως μου δήλωσε, να εκθέτει στα βλέμματα του κόσμου από την αρχή όλα τα έργα του, χωρίς προηγούμενη αξιολόγηση.  Δεν μετανιώνει για αναρτήσεις παλαιότερων έργων του  που σήμερα μπορεί να φαίνονται  «αφελή».  Ήθελα να  είμαι αληθινός, δηλώνει. Αυτός είμαι σαν άνθρωπος. Δεν έχω να κρύψω κάτι. Θα μπορούσα να δημοσιεύω μόνο τα καλά μου έργα. Ήθελα ο κόσμος να με κρίνει από όλες μου τις προσπάθειες.

  Η ολοκλήρωση και η  ωριμότητα στη ζωγραφική, δεν είναι αποτέλεσμα  μόνο  εξάσκησης αλλά και  μελέτης: Ασχολούμενος με τη μουσική έγινα καλύτερος στη ζωγραφική και εξαιτίας της ζωγραφικής έγινα καλύτερος μουσικός.  Όταν ζωγραφίζω είναι σαν να σκηνοθετώ…

Μου άρεσε πολύ το νερό, μου άρεσε η «τυχαιότητα» της ακουαρέλας. Η ακουαρέλα νομίζω, πως είναι το δυσκολότερο είδος. Άμα κάνεις λάθος δεν μπορείς να το διορθώσεις. Είναι σαν τα βιτρό, το ένα γυαλί πάνω στο άλλο. Όταν το χρώμα σταθεροποιηθεί δεν μπορείς να το αλλάξεις. Κι όμως μου  αρέσει η «τυχαιότητα», που δεν μπορώ να ελέγξω το νερό.

Και συνεχίζει: Τα στάδια ενός καλλιτέχνη στη ζωγραφική είναι τρία. 1) Μίμηση, βλέπω ένα τοπίο και προσπαθώ να το μιμηθώ, όπως στη μουσική προσπαθώ να μιμηθώ έναν συνθέτη.  Αυτό είναι μια παγίδα. 2) βλέπω κάτι και  το αλλάζω, σύμφωνα με αυτό που νοιώθω. Ζωγραφίζω αυτό που νοιώθω ανάλογα με το συναίσθημά  μου. Το 3ο στάδιο το φτάνουν λίγοι, ζωγραφίζουν αυτά που έχουν στο υποσυνείδητό τους.
Είμαι σε ένα στάδιο που αισθάνομαι ικανοποίηση να ζωγραφίζω αυτό που νοιώθω.

Το στιλ μου δεν είναι ο ρεαλισμός ή η  φωτογραφική ζωγραφική,  είναι ο  ιμπρεσιονισμός. Υπονοώ π.χ.  ότι αυτό είναι ένα δέντρο, υπονοώ ότι αυτό είναι ένα  σοκάκι της Λευκάδας, άσχετα αν μοιάζουν πολύ. Θέλω ο θεατής να μην δει ένα τέλειο πρόσωπο ή τις σωστές λεπτομέρειες, αλλά να βρει αυτό που θα του  θυμίζει κάτι δικό του, θέλω ο θεατής να ταξιδέψει μέσα από τα έργα μου.

Είναι γνωστή η περιπέτεια  του Δημοσθένη με το Πνευματικό Κέντρο, όταν τόλμησε να εκφράσει την επιθυμία του να πραγματοποιήσει έκθεση στον τόπο του. Δεν ήταν των «Καλών Τεχνών» του απάντησαν και του αρνήθηκαν.   Η Λευκάδα με στενοχώρησε μου είπε, είχα ονοματίσει την έκθεση, είχα ετοιμάσει τα έργα. Μου έκανε όμως και «καλό». Μου έδωσε να καταλάβω πολλά για το  επίπεδο του πολιτισμού του μικρού μας τόπου.

Ο Δημοσθένης γεννήθηκε το 1969. Τελείωσε «άλλα» Σχολεία που καμιά σχέση δεν έχουν με τα σημερινά. Η ενασχόλησή του με την μουσική, και η γενικότερη μόρφωση των νέων εκείνα τα χρόνια, δημιούργησαν έναν καλό μουσικό, έναν αξιόλογο ζωγράφο αλλά κυρίως έναν καλλιεργημένο και προβληματισμένο άνθρωπο. Παρακολούθησε με την ευαισθησία που τον διακρίνει όλη την πορεία  του τόπου μας, πως  το κατώτερο έφτασε να γίνει υπέρτατο. Όταν ξεκίνησε  επαγγελματικά το 1995, υπήρχε ο  Χατζιδάκις  και φτάσαμε στον… Καρρά.

«Ό,τι είμαι το οφείλω στη Λευκάδα, ξεκίνησα από την Φιλαρμονική, η παιδεία μου οφείλεται στη  Λευκάδα του Λόγου και της Τέχνης. Θα ήθελα να επιστρέψω στη Λευκάδα…»

Θαυμάστε κάποια από τα έργα του Δημοσθένη του περασμένου χρόνου.