Δουλειές του… «ποδαριού»

Εικόνες παρακμής εκπέμπει το νησί μας από άκρη σε άκρη. Κάθε ώρα, κάθε μέρα, σε κάθε περίπτωση.

Δυστυχώς οι τοπικοί άρχοντες περιστρέφονται γύρω από το φαίνεσθαι. Είναι μάλιστα τόση η σπουδή τους ώστε έρχονται στιγμές που προσβάλουν την αισθητική μας  κατάμουτρα.

Κάτι τέτοιο νοιώσαμε βλέποντας τις φωτογραφίες  από την εκδήλωση για την αποκατάσταση του μνημείου στη θέση Μπόζα, που πραγματοποιήθηκε με κάθε επισημότητα, στις 24/10. Δες εδώ.

Έτσι ήταν το μνημείο  πριν την κλοπή των χάλκινων παραστάσεων που το αποτελούσαν.

 Αποκαλύφτηκε  το 2008. Κατασκευάστηκε σε μια εξέχουσα θέση με πανοραμική θέα,  σε ένα μεγάλο πλάτωμα, δίπλα στον επαρχιακό  δρόμο Λευκάδας -Σφακιωτών -εκεί που στρίβουμε για το Φαράγγι της Μέλισσας. Το μνημείο είναι  τοποθετημένο πάνω σε πλακόστρωτη επιφάνεια. Έγινε πολύ καλή δουλειά κατά την κατασκευή του χώρου, αφού με  πλάκες επενδύθηκαν  και τα τοιχία που τον στηρίζουν, καθώς και το πεζούλι.  Στα τέσσερα παρτέρια που προβλέφθηκαν, ένα σε κάθε γωνιά,  είτε είχαν  φυτευτεί άνθη (τότε), είτε είχαν φυτρώσει διάφορες πρασινάδες που με την εγκατάλειψη είχαν γιγαντωθεί.

Το μνημείο το 2016. Οι χάλκινες πλάκες έχουν κλαπεί, ο χώρος είναι μέσα στην μαυρίλα.

Το έτος 2021 λοιπόν, αποφάσισε ο Δήμος, επιτέλους, να αποκαταστήσει το μνημείο. Στη θέση των κλεμμένων χάλκινων παραστάσεων φιλοτεχνήθηκαν παρόμοιες μαρμάρινες. Και ενώ με ελάχιστη δουλειά και κόστος θα μπορούσε να ξαναζωντανέψει όλο το μνημείο, πανέμορφο στην θαυμάσια θέση που βρίσκεται, έγινε «αποκατάσταση» τόση, όση να βγουν φωτογραφίες και να εκφωνηθούν λόγοι.

Κοιτάξτε την βρώμα και την γλίτσα στις πλάκες του δαπέδου κατά την ημέρα τον αποκαλυπτηρίων.

Κανόνισαν τελετή αλλά κανένας δεν σκέφτηκε πως οι πλάκες  στο δάπεδο,  στα τοιχία  του περιβάλλοντος χώρου αλλά και  στο πεζούλι, χρειάζονται καθάρισμα και καθαρίζονται εύκολα με ένα πιεστικό.

Κανένας δεν σκέφτηκε να απευθυνθεί σε έναν μαρμαρά ώστε να καθαρίσει τα μάρμαρα που συνθέτουν το βάθρο του μνημείου, που είναι εγκαταλελειμμένα τόσα χρόνια.

Τοποθέτησαν τις νέες μαρμάρινες πλάκες   πάνω σε μαρμάρινη βάση σκεπασμένη  από τη βρώμα και το καυσαέρια τόσων χρόνων.

Κανένας δεν ενοχλήθηκε από το… αλαλούμ που παρουσιάζουν οι τέσσερις γωνίες με τις πεντακάθαρες πλάκες επειδή ήταν καλυμμένες με την πρασινάδα που υπήρχε.

Κανένας δεν σκέφτηκε πως θα μπορούσε έστω και ένα  μνημείο να αστράφτει στον ήλιο και να ξεφύγει από την μαυρίλα και την βρώμα του υπόλοιπου νησιού.

Ο πολιτισμός της καθημερινότητας που λέγαμε…

Το έκαναν… «ίσα κι όμοια»…

Όλα όσο δεν σκέφτηκαν να κάνουν, γίνονται εύκολα. Το λυπηρό είναι το τέλμα της αισθητικής, η απουσία οράματος, η κοντόφθαλμη αντιμετώπιση…  δεν βλέπουν πέρα από το είδωλό τους. Κι αν για αυτά τα απλά δεν έχουν  όραμα -έστω και αυτό που δίνει η λάμψη του ήλιου-  είναι μαθηματικά αδύνατο να τα καταφέρουν στα πιο σύνθετα.