Είν’ ο μαύρος πεθαμένος – Ένα σχόλιο στο γεγονός των ημερών μας

Νίκος Ασπρογέρακας, Φιλόλογος

Από την ώρα της αγγελίας του θανάτου  του Κωνσταντίνου (τέως Βασιλέως) Γκλύξμπουργκ πολλά ακούστηκαν, γράφτηκαν  και θα συνεχιστούν, τουλάχιστον μέχρι τον ενταφιασμό του. Ας εκφράσω και εγώ την άποψή μου. 

Αναντίρρητα μεγάλες είναι οι ευθύνες του στη σύγκρουσή του με τον εκλεγμένο πρωθυπουργό Γ. Παπανδρέου, το ταραγμένο 1965 (Ιουλιανά) και μεγαλύτερες όταν ανέχτηκε και όρκισε την κυβέρνηση των πραξικοπηματιών και υπέγραψε το βασιλικό διάταγμα για την άρση διατάξεων του Συντάγματος. Με το δημοψήφισμα του Δεκεμβρίου του 1974 ο λαός, υπερψηφίζοντας την αβασίλευτη κοινοβουλευτική δημοκρατία, υπέγραψε το τέλος του προτέρου πολιτεύματος και της προσωπικής πορείας του Κωνσταντίνου. Και όπως όλοι οι θνητοί έτσι και αυτός τερμάτισε το βίο του. 

Ποια λοιπόν πρέπει να είναι η στάση μας, ως δημοκρατικών πολιτών, απέναντι στο προκύψαν θέμα της διαχείρισης της τελετής ενταφιασμού; Θα επαναλάβω την χιλιοειπωμένη, από όλο το φάσμα του πολιτικού χώρου, κοινοτοπία, από την άκρα δεξιά έως την άκρα αριστερά: Η δημοκρατία δεν εκδικείται τους αντιπάλους της. Θα μπορούσαμε να ανταποδώσουμε τα ίδια, με όσα έκανε το Μάρτιο του 1936 η βασιλευόμενη Δημοκρατία, μην επιτρέποντας  να τεθεί σε λαϊκό  προσκύνημα η σορός του Ελ. Βενιζέλου, υποχωρώντας στις απαιτήσεις του αντιβενιζελικού όχλου; Να υπενθυμίσω τα συνθήματά του: “έξω ο τρισκατάρατος”, “πετάξτε το πτώμα στη θάλασσα”.  Όχι βέβαια.

Ας αφήσουμε το…”πλήθος” των φιλοβασιλικών οπαδών του, όσοι έχουν απομείνει, να τον προσκυνήσουν, για να αναδειχθεί η απογύμνωσή του, συγκρίνοντάς το με το μέγα πλήθος που συμμετείχε με πάθος σε ανάλογες τελετές στο παρελθόν, του Βενιζέλου, του Σεφέρη, του Γ. και Α. Παπανδρέου και άλλων. Μετά τη θανή του εκπτώτου, οι ιστορικοί θα αναλάβουν το έργο της αξιολόγησης  του βίου και της πολιτείας του..          

Δε θα περιοριστώ στη φράση του Απ.Παύλου (προς Ρωμαίους επιστολή κεφ. 6 εδ. 7) “ο αποθανών δεδικαίωται από της αμαρτίας”, γιατί οι πλείστοι την ερμηνεύουν ως αθώωση του τεθνεώτος από τα ανομήματά του, ενώ το ορθό της νόημα είναι ότι απαλλάσσεται, γιατί ως νεκρός δεν μπορεί πια να διαπράξει άλλα.

 Θα επικαλεστώ όμως τους τελευταίους στίχους από το σατιρικό “ΟΝΕΙΡΟ”, του Εθνικού μας ποιητή. Στον επίλογο του ποιήματός του ο Σολωμός, μπροστά στην κάσα του πλούσιου αριστοκράτη τοκογλύφου Ιωάννη Μαρτινέγκου, μέσα στην εκκλησία, παρουσιάζει το φάντασμα του  Κουτούζη (ιερέα, σατιρικού στιχουργού και ζωγράφου) να υβρίζει και να απειλεί με χειροδικία το νεκρό:  

“Κι έτσι λέγοντας το σπαθί, το καπέλο του πετάει,
και στην κάσα ευθύς χουμάει. Ο παπάς εκεί γερμένος
πολεμάει να την ανοίξει, εγώ πόλεα μην ορμήση
 και το λείψανο χτυπήση”. 

 Εδώ ο ποιητής τρέχει γλήγορα και του λέει:          

 “Μωρέ παπά! Είναι ο μαύρος πεθαμένος!”