Η αναστήλωση της βρυσούλας στον Άγιο Πέτρο

Το ποίημα και τις εικόνες μας έστειλε ο καπετάνιος Κώστας Πατρίκιος (Αντριέλος)

Το τρεχούμενο νερό της
μας χαρίζει η βρυσούλα
και ο καθένας πατριώτης
έτρεχε απ’ την αυγούλα.

Μια τα ρούχα της να πλύνει
άλλη στάμνα να γεμίσει
και μια Τρίτη σε κοφίνι
τα προικιά της να νοτίσει.

Ένας γάιδαρος περνάει
ξεπεζεύει ο αναβάτης
τις κυρίες χαιρετάει
είναι και καλός εργάτης.

Την αξίνα του αρπάζει
και ξαρίζει το αυλάκι
κούραση δεν λογαριάζει
και δουλεύει από μεράκι.

Το νεράκι οδηγεί
μες τον λόμπο, να γεμίσει
τον θεό μας ευλογεί
που τον κήπο θα ποτίσει.

Μένα σκούβλο και ασβέστη
μια γριούλα καταφθάνει
αψηφά αυτή την ζέστη
Την βρυσούλα άσπρη την κάνει.

Όλα ήταν προσεγμένα
πεντακάθαρη και η βρύση
και λουλούδια φυτεμένα
κοπελιές να προσελκύσει.

Επερνούσαν τ’ αγόρια
ρίχνοντας λοξές ματιές
είχανε και στενοχώρια
αν δεν βλέπαν κοπελιές.

Τα κορίτσια ορμηνευμένα
μέχρι η βαρέλα να γιομίσει
ήταν πάντοτε σκυμμένα
Νεαρός μην τους μιλήσει.

Την θυμάμαι την βρυσούλα
με το γάργαρο νεράκι
καθιστός εις την πεζούλα
‘οταν ήμουνα παιδάκι

Άκουγ ’απ’ τον λόμπο μέσα
των βατράχων τις στριγκλιές
και αηδόνια παραμέσα
Είχαν κτίσει αυτά φωλιές.

Μα αλλάξανε τα χρόνια
σαν την βρύση αντικρύζω
μου ανάβουν τα λαμπιόνια
την κατέλα της μυρίζω.

Ντρέπομαι όταν περνάω
τέτοια χάλια εγώ να βλέπω
Μες τα χόρτα σκουντουφλάω
Και ατύχημα προβλέπω.

Άφθονο νεράκι τρέχει
μα τον δρόμο πλημυρίζει
Με τον λόμπο να μην έχει
Την φροντίδα που αξίζει

ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΣΠ. ΠΑΤΡΙΚΙΟΣ