Μαξιμιλιανός Κοντεντού (Max Conteddu): Μνημόσυνο σε έναν άδοξο ποιητή της εποχής  μας

Νίκος Ασπρογέρακας, Φιλόλογος

Με αφορμή την ημέρα της ποίησης (21η Μαρτίου), έστω ετεροχρονισμένα, και την παρέλευση τετραετίας από το θάνατό του (20/2/2020), ας γίνει μια αναφορά  σε έναν μοντέρνο, πολεμιστή ποιητή που σχετίστηκε, περισσότερο από κάθε άλλον, μέχρι το θάνατό του με τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης.

Πρόκειται για τον Ιταλό ποιητή από τη Σαρδηνία, τον Μαξιμιλιανό (Μαξ) Κοντεντού. Πέθανε στα 38 του χρόνια, από καρκίνο στον εγκέφαλο, πριν προλάβει να γίνει γνωστός και να αναγνωριστεί ως ποιητής. Τους τελευταίους μήνες της ζωής του από το κρεββάτι του πόνου επικοινωνούσε στο διαδίκτυο με τους σαράντα χιλιάδες φίλους του, στους οποίους διηγούταν την ιστορία της αθεράπευτης αρρώστιας του με ειρωνεία και συναίσθημα. ΄Όλοι οι φίλοι του αλλά και πολλοί απλοί άνθρωποι έκλαψαν για το θάνατό του.

     Αγαπήθηκε κυρίως για το κουράγιο και την ψυχική δύναμη που τον διέκρινε να διατυπώνει, λίγο πριν από το θάνατό του, αποφθέγματα-προτροπές προς του αγαπημένους του φίλους. Στις 8 Φεβρουαρίου του 2020, δώδεκα μέρες προ του θανάτου του έγραφε: «Κρατήστε στην τσέπη σας τον ήλιο. Θα τον έχετε ανάγκη όταν θα έχει σκοτεινιάσει στη ζωή σας».

Σταχυολογώ και ορισμένα άλλα από όσα έγραψε:

 -Γράφω γιατί έχω ανάγκη να το κάνω κι όχι γιατί πρέπει.
-Καταλαβαίνεις πολλά για έναν άνδρα από το πώς μιλάει για τις γυναίκες.
-Ζητώ συγγνώμη από την καρδιά μου που την έδωσα σε αυτόν (αυτήν) που δεν τη σεβόταν.
– Ήσουν το πιο ωραίο ψέμα στο οποίο ήθελα να πιστέψω.
-Να μη σας κρατάει πίσω ο θυμός και η απογοήτευση. Υπάρχει πολλή αγάπη που περιμένει να την απελευθερώσετε.
-Για να δώσεις μάχη δεν αρκεί η αγάπη, χρειάζεται κυρίως η θέληση.

Και κλείνω με το τελευταίο, που ας μου επιτραπεί να το σχολιάσω:  «Οι καλοί άνθρωποι δεν παίρνουν εκδίκηση, αλλά η απουσία τους θα σας κάνει να πονέσετε περισσότερο από μιαν εκδίκηση». Μια ρηξικέλευθη άποψη που διαφοροποιείται από την Εβραϊκή-Μωυσιακή  αντίληψη (οφθαλμόν αντί οφθαλμού), αλλά και από την αντίθετή της που συναντάμε στους τραγωδούς της κλασικής εποχής (ούτοι συνέχθειν αλλά συμφιλείν έφυν), στη χριστιανική θεώρηση (…..στρέψον αυτώ και την άλλην σιαγόνα), αλλά και στους Ρώσους κλασικούς συγγραφείς του 19-20ου αιώνα.

Ας ελπίσουμε πως κάποιος ιταλομαθής λογοτέχνης μας, ή μεταφραστής, θα μας γνωρίσει τα αξιόλογα ποιήματα του Κοντεντού, που μέχρι σήμερα δεν έχουν μεταφραστεί στη γλώσσα μας και πως, όπως  πριν  από έναν ακριβώς αιώνα έγραψε  ο δικός μας Καρυωτάκης,  το Σαρδήνιο ποιητή «κάπου πέρα η δόξα καρτερεί παρθένα βαθυστόχαστα ιλαρή».