Μερικές διαδρομές στο Μοναστηράκι Βόνιτσας

Του Κωνσταντίνου Παπακασόλα*

Είναι απογοητευτικό ότι στη σύγχρονη εποχή είναι λίγοι οι άνθρωποι που περπατάνε και μπορούν και έχουν και τη διάθεση και το χρόνο να απολαύσουν τη φύση.

Ακόμα και τότε βέβαια συνήθως στις πόλεις υπάρχει πρόβλημα ανεύρεσης ποιοτικών χώρων αναψυχής για βόλτα λόγω της πολυκοσμίας ενώ στα χωριά τα τελευταία αρκετά χρόνια υπάρχουν πάρα πολλά αδέσποτα ζώα τα οποία από σκυλιά αρχικά μόνο φτάσαμε να έχουν γίνει και αλεπούδες, αγριογούρουνα και λύκοι με συνέπεια να φοβάται ο κόσμος να κυκλοφορήσει στις εξοχές.

Θα παραθέσουμε ενδεικτικά μερικές πολύ όμορφες τοποθεσίες για βόλτα στο Μοναστηράκι, το άγνωστο Μοναστηράκι. Και δυστυχώς άγνωστο και στους ίδιους τους Μοναστριωτες μιας και οι τελευταίες γενιές έχουν εγκαταλείψει σε μεγάλο βαθμό την ύπαιθρο και τις παλιές συνήθειες των παππούδων τους που πήγαιναν με τα γαϊδούρια μέσα από μονοπάτια αρχέγονα στα αμπέλια τους και στα περιβόλια τους. 

Κάπως έτσι φτάσαμε στο σημείο όχι μόνο να μην ξέρουν πού βρίσκονται οι ιδιοκτησίες τους αλλά ούτε και την ομορφιά που αυτές έχουν. Ο κόσμος και στα χωριά τριγυρνάει μόνο με το αυτοκίνητο η όπως λέγανε παλιά «καβάλα πάν’ στηv εκκλησιά,  καβάλα  προσκυνάνε,  καβάλα  παίρν’ αντίδερο απ’ του παπά το χέρι». Το θετικό όμως είναι ότι οι λίγοι τολμηροί θα μπορέσουν να απολαύσουν ένα εκπληκτικό τοπίο βόλτας.

Ακόμη και οι επισκέπτες την πατανε γιατί νομίζουν ότι το μοναστηράκι είναι μόνο το ποτάμι, και οι ταβέρνες στην πλατεία, ενώ οι γειτονιές περιμετρικά του χωριού προσφέρουν απλόχερη θέα, το ποτάμι συνεχίζει χιλιόμετρα ολόκληρα πιο κάτω σε παρθένα φύση και το μοναστηράκι έχει άλλα 3 ποτάμια, 3 ρέματα και άλλα τόσα ρυάκια.

Είναι αρκετά γνωστό πλέον ότι ο εντυπωσιακός καταρράκτης στο Μοναστηράκι Βόνιτσας μπορεί να εντυπωσιάζει με τις φωτογραφίες του αλλά ήταν και παραμένει απρόσιτος. 

Πολλοί επισκέπτες που ήρθαν για αυτόν έφυγαν απογοητευμένοι καθώς δεν υπάρχει μονοπάτι που να οδηγεί με ασφάλεια στον καταρράκτη.

Μία συνήθεια επίσης επισκεπτών που επίσης την χειμερινή περίοδο οδηγεί σε  απογοήτευση είναι όταν επισκέπτονται το Μοναστηράκι να παραμένουν στο χώρο της πλατείας ο οποίος είναι προφανώς έρημος με τα γύρω καφενεία που είναι σχεδόν έρημα και να βλέπουν τις πηγές που είναι εγκαταλελειμμένες και βρώμικες. Μετά από 10 λεπτά βόλτα σηκώνονται και φεύγουν χωρίς να αποκομίσουν κάποια αναψυχή.

Θα δούμε εδώ διεξοδικά κάποιες πραγματικές οάσεις στο μοναστηράκι που μπορεί εύκολα να τις επισκεφτεί και  να τις ευχαριστηθεί οποιοσδήποτε.

Νούμερο ένα,  Μαυροκούτσουρο

Ερχόμενοι στο Μοναστηράκι αμέσως πριν το ελαιοτριβείο των αδελφών Κακούρη στο αριστερό μας χέρι υπάρχει χωματόδρομος σε αρκετά κακή κατάσταση αλλά μετά από μόλις τριακόσια μέτρα οδηγεί απευθείας στο ποτάμι του χωριού όπως αυτό συνεχίζεται μετά τον καταρράκτη και όπως ακριβώς αγνό και όμορφο είναι από τη φύση.

Μπορεί κάποιος να παρκάρει το αυτοκίνητο του, να περπατήσει στο χωματόδρομο και αφού βγει στο ποτάμι να εξερευνήσει τις όχθες – κι αν είναι τόσο τολμηρός με γαλότσες να προσπαθήσει να φτάσει και στον καταρράκτη που απέχει 1,5  χιλιόμετρο.

Νούμερο 2,  Γλα

Η τοποθεσία αυτή είναι επίσης κοντινή και ξεκινάει από τον δρόμο που οδηγεί στο νεκροταφείο του χωριού. Συνεχίζει εκεί ευθεία χωματόδρομος μέσα σε μαγευτική φύση ο οποίος οδηγεί σε μία διασταύρωση με τρία τεράστια κυπαρίσσια. Οι δρόμοι έπειτα οδηγούν σε αντίθετες κατευθύνσεις. Χρησιμοποιούνταν από τους χωρικούς για να πηγαίνουν  στα χωράφια τους και -χωρίς καμία συντήρηση- έχουν αντέξει στο πέρασμα του χρόνου. Η θέα τόσο από τον ένα δρόμο που συνεχίζει στη Μονοβάλτα (προς τη Βόνιτσα δηλαδή) όσο και από αυτόν που συνεχίζει προς την Κορπή είναι μαγευτική.

Νούμερο 3, Κοπριανοί

Βγαίνοντας από το Μοναστηράκι με κατεύθυνση την Κορπή, μετά τη μεγάλη ανηφόρα, συναντάμε στο αριστερό μας χέρι βόρειο ασφαλτοστρωμένο δρόμο. Η διαδρομή είναι συνεχόμενα κατηφορική και ασφαλτοστρωμένη σε μεγάλο μέρος της και χάνεται μέσα σε πυκνή βλάστηση. Όσοι αντέξουν θα αποζημιωθούν με την ζούγκλα πλατανιών που δημιούργησαν τα ποτάμια της Κορπής και της Πηγαδούλας.

Δίπλα ακριβώς από την είσοδο του δρόμου αυτού υπάρχει δεύτερος δρόμος χωμάτινος ο οποίος έχει ανατολική κατεύθυνση και οδηγεί στην λεγόμενη Πηγαδούλα, δεύτερη περιοχή εκπληκτικού φυσικού κάλλους (με άφθονα φίδια το καλοκαίρι).  Και στις δύο περιοχές διέρχονται ρυάκια και χείμαρροι.

Νούμερο 4, Ρέμα της Καρούτας

Στη θέση Χελώνα μετά το εργοστάσιο της Κορπής διέρχεται τεράστιο ρέμα από την Ανατολική μεριά του περγαντί. Η ανάβαση του φτάνει μέχρι πολύ μεγάλο ύψος στο βουνό και χαρίζει απολαυστική θέα και εμπειρία μέσα στις ατέλειωτες άσπρες πέτρες.

Νούμερο 5, Ρέμα της Γαλάνως.

Είναι το ρέμα που πλημμύριζε το Μοναστηράκι μέχρι το 1985 που έγιναν και τα έργα εκτροπής του. Ανεβαίνουμε στο μοναστήρι του Παντοκράτορα, δυο λεπτά νότια του χωριού με το αυτοκίνητο. Από εκεί μπορεί κανείς να συνεχίσει με τα πόδια από χωμάτινο σύντομο δρόμο που οδηγεί απευθείας μέσα στο ρέμα. Πρόκειται για ένα εκπληκτικό κλειστό ρέμα με ακουστική ηχώ και τεράστιους βράχους που κατρακυλάνε αδιάλειπτα από τη ΒΔ πλευρά του Περγαντί. Η διαδρομή μπορεί να φτάσει με τα πόδια μέχρι το μοναστήρι της Παναγίας Βροχοτίνου όπως και πήγαιναν οι κάτοικοι πριν την εμφάνιση  των αυτοκινήτων.

Νούμερο 6, Λυκόνικο (ΛυκΝικ) – Αιγιώργης

Από τις πιο εύκολες διαδρομές. Με αυτοκίνητο στρίβουμε δεξιά από το γήπεδο του Μοναστηρακίου προς την κατεύθυνση του ορεινού οικισμού του Βάτου και στα δυο περίπου χιλιόμετρα στρίβουμε δεξιά επί του όρους αγριοβούνι. 

Μετά από 300 μέτρα χωμάτινο δρόμο φτάνουμε στην κορυφή του χαμηλού αυτού βουνού (εάν έχουμε τζιπ η αγροτικό). Σε άλλα τόσα μέτρα βρίσκεται το εκκλησάκι του Αγίου Γεωργίου από το οποίο μπορεί κανείς να εποπτεύσει την υπέροχη θέα προς το κάμπο και τη θάλασσα της Παλαίρου και της Βόνιτσας και την περιοχή των αρχαίου Λυκόνικου, όπου σκόρπια ερείπια τειχών και τάφων στέκουν ακόμη.

*ο Κωνσταντίνος Παπακασόλας είναι δικηγόρος  Αθήνας και κατάγεται από το Μοναστηράκι Βόνιτσας.