Μια έκθεση, πολλές ευχαριστίες και μια θύμηση

Γράφει ο Παναγιώτης Σκληρός

Μας τιμά, τιμά την Λευκάδα η συλλογή  του Δημήτρη Φατούρου και της Άννας Αλμπουκέρκε (μεγάλο θέμα να φέρεις το επίθετο ενός εξερευνητή του 16^ου αιώνα του (Alfonso d Alboukerke) που εκτίθεται στην αίθουσα τέχνης «Θεόδωρος Στάμος» στο Μαρκά με τον τίτλο «Επαναπατρισμός». Τίτλος που λέει πολλά κι εννοεί ακόμα περισσότερα! 

Είναι έργα μου χρειάστηκε χρόνος, κόπος, ταξίδια, έρευνα και χρήματα για να συγκεντρωθεί, να επιμεληθεί και να είναι σε θέση να εκτεθεί.

Τα έργα είναι πολλών καλλιτεχνών του 19^ου και 20^ου αιώνα που κυρίως γεννήθηκαν ή έζησαν ή δημιούργησαν στο εξωτερικό, όλοι όμως Έλληνες.

Δεν μπορεί σίγουρα να ξεχωρίσει κανείς ούτε έργα ούτε καλλιτέχνη. Είναι όλα και όλοι ένα κι ένα. Ξεχωριστά! Θα μου επιτρέψετε όμως να κάνω δύο μικρές αναφορές. 

Μια για ένα έργο του άγνωστου σ’ έμενα καλλιτέχνη -χαράκτη Δημήτρη Παπαγεωργίου (1928-2016) μ’ αυτό το έργο που βλέπετε και που το ονομάζει «Γονείς». Ο καλλιτέχνης λέει πολλά μ’ αυτή την παράσταση. Λέει, καταγράφει με το καλλιτεχνικό του ταλέντο την καταγωγή του και υμνεί τα χέρια που τον μεγάλωσαν και τους κόπους των γονιών που στερήθηκαν πολλά για να μπορέσει να βρεθεί στα ξένα  και να δημιουργήσει. Πρώτη φορά έβλεπα έργο αυτού του καλλιτέχνη.

Κι ακόμα μία για ένα καλλιτέχνη που είχα την τύχη να γνωρίσω κι εγώ στα 18 μου χρόνια στην Αθήνα όταν ήταν αυτός στα τελευταία χρόνια της πολυτάραχης ζωής του. Αναφέρομαι στον Θανάση Τσίγκο (1914-1965) που έτυχε να φέρνει στο γραφείο του εργοδότη μου έργα του τυλιγμένα όπως όπως  σε εφημερίδες και τα έδινε 100 δραχμές. Για να πίνει κάνα ποτήρι κρασί ή να αγοράζει υλικά για να ζωγραφίζει. Μερικές φορές μ έστελνε ο εργοδότης μου κι αγόραζα κι εγώ από ένα ειδικό μαγαζί για εικαστικούς εκεί, στην αρχή της 3^ης Σεπτεμβρίου, αυτά τα σωληνάρια με τα παράξενα χρώματα και το πολύ ρευστό αλλά σταθερό υλικό που χρησιμοποιούσε ο Τσίγκος για τα περιβόητα (μετά θάνατον) εκρηκτικά λουλούδια του και μετά τα «μπλάθρωνε», όπως ήταν και το θολωμένο του μυαλό ή ακόμα και νωπά τα έφερνε πίσω για να πάρει το 100σταρικο.

Συγκινήθηκα που είδα στη συλλογή του Δημήτρη Φατούρου όλα αυτά τα έργα. Δεν ξεχωρίζω κανένα (δεν έχω και τις δυνατότητες να κρίνω) αλλά μου δόθηκε η ευκαιρία να ακούσω ολόκληρες ιστορίες για την απόκτησή τους από τον συλλέκτη. Στάθηκα απλά σ’ αυτά τα δύο έργα, το πρώτο γιατί στον καθένα μας μπορεί να θυμίζει τη μάνα και τον πατέρα που κοπιάζουν για τα παιδιά τους και το άλλο γιατί μου ξανάφερε στο νου τον σχεδόν επαίτη καλλιτέχνη Τσίγκο που γνώρισα όταν ήμουν πολύ μικρός και ανυποψίαστος από τέχνη..

Σας ευχαριστούμε πολύ Δημήτρη και Άννα.

Παναγιώτης Σκληρός