Μια πρωινή βουτιά, η σειρήνα και τα 3 κάστρα

Γράφει ο Παναγιώτης Σκληρός

Η κλασική μου βουτιά όταν αδειάζω είναι πίσω απ’ το ετοιμόρροπο ΤΑΟΛ. Όμως δεν ξέρω τι μου κέντρισε εφέτος το ενδιαφέρον κι άλλαξα μέρος. Πάω στην αμμόγλωσσα στο πίσω μέρος εκεί που έχει δημιουργηθεί ξανά μια υπέροχη αμμουδιά. Πεντακάθαρη και με πολλά ενδιαφέροντα.

Πηγαίνω 8 παρά το πρωί ίσα για ν’ ακούσω τη σειρήνα που σπάει την ηρεμία της ώρας και ειδοποιεί  ότι σηκώνεται η γέφυρα για να περάσουν τα πλεούμενα. Σκληρή η σειρήνα αλλά δεν ξέρω πώς, ο ήχος της λέει ότι εδώ κάτι συμβαίνει. Τον αποδέχεσαι τέλος πάντων. Δεν έχει δά και διάρκεια.

Η θάλασσα είναι λάδι, πραγματική ηρεμία. Σε καλεί να γίνει δικιά σου. Άδεια κι από κόσμο η αμμουδιά, γιατί ποιός σηκώνεται χαράματα να πάει για μπάνιο; Καμιά δεκαριά νοματαίους συναντώ μέχρι να φύγω. Όμως το σώμα ξυπνάει κι είναι πιο εύκολα δρομολογημένη η μέρα. Ο ήλιος πέφτει πλαγιαστός απ τη Λάμια,όλο χαμόγελο για την καινούργια μέρα και «βάφει» όλο τον ορεινό όγκο της Λευκάδας στις αποχρώσεις του γκρι( μη πάει ο νους σας)… Πολλά γκρι. 

Μπορεί να μέτρησα και 12 αποχρώσεις ένα πρωί. Απλά πάντα αυτές οι αποχρώσεις με παραπέμπουν σ’ ένα πίνακα που έχω, του αγαπημένου μου φίλου και εξαιρετικού ζωγράφου, του Κώστα Γλένη, που έχει αποτυπώσει αυτές τις αποχρώσεις σε καμβά με ακρυλικά χρώματα αρκετά χρόνια πρίν, το 1976.

  Κοιτάζω λοιπόν τη Λευκάδα «ολάκερη» που λέει κι ο ποιητής αλλά αγναντεύω και τρία κάστρα με μια ματιά (Είχα μιλήσει γι’ αυτά τα τρία κάστρα σε μια παρουσίαση βιβλίου του Μάρκου Σφέτσα για το κάστρο της Λευκάδας).

 Αυτό το δικό μας σε πρώτο πλάνο, που πρωτοκατασκευάστηκε το 1302 από τον Ιωάννη Ορσίνι και που κυρίευσε μετά από 12ημερη πολιορκία ο Μοροζίνη το 1684 και μετέφερε από τότε την πόλη της Άγια Μαύρας στην Αμαξική, εκεί που σήμερα βρίσκεται η πόλη, τον Τεκέ του Αλή Πασσά που ήταν  μουσουλμανική μονή δερβίσηδων και που το μετέτρεψε σε οχυρωματικό έργο για την κατάκτηση της Λευκάδας αλλά κι αυτό του Αη Γιώργη της Πλαγιάς, πάλι του Αλή Πασσά που έφτιαξε και οχύρωσε αρχές του 1800 με σκοπό να κατακτήσει τη Λευκάδα που τελικά δεν το μπόρεσε ποτέ…

Νιώθω υπέροχα απέναντι από τον τεράστιο και επιβλητικό φάρο του κάστρου αλλά μου λείπει κι ο παλιός στην άλλη μεριά. Δεν θα γινόταν και τίποτα να υπήρχε κι ας μην άναβε! Και δεν ξέρω γιατί τον ξήλωσαν και τον εξαφάνισαν!! Μα τόσο κακό θα έκανε ένας τυφλός φάρος άραγε;. Δεν νομίζω.

Εκεί έχουν αποτυπωθεί χιλιάδες στιγμές με ασπρόμαυρες φωτογραφίες, έχουν δοθεί χιλιάδες όρκοι αιώνιας αγάπης κι έχουν γίνει και πολλά δράματα χωρισμού. Είμαι σίγουρος. Ο τόπος ενέπνεε κάθε εσωτερική διάθεση! Είχε πάντα την ιστορικότητα του χώρου μα και το απέραντο της θάλασσας που έπαιρνε όρκους, ευχές και κατάρες!!

 Κι ακόμα πιο όμορφα νιώθω, όταν φτάνοντας απ’ τους πρώτους στην αμμουδιά, προσπαθώ να μην ακουμπήσουν οι γυμνές μου πατούσες τα πατήματα των γλάρων που φαίνεται ότι την νύχτα, κάθε νύχτα, στήνουν… γλαροπάρτυ.Σ αυτούς δεν απαγορεύεται. Ευτυχώς… Την  τεράστια κάθε βράδυ μάζωξή τους, μαρτυρούν τα ίχνη στην ψιλή άμμο απ’ τα τέσσερα δάχτυλα των ποδιών τους..

Θλίβομαι βέβαια από το θέαμα των τροχόσπιτων που συχνάζουν κάτω ακριβώς απ’ το ιστορικό κάστρο, όπως και  στη θέα του νταμαριού που δεν μπορέσαμε ακόμα να καλύψουμε. Ξέρεις τι είναι νάρχεται ο καθένας ν’ αράζει κάτω απ τον ίσκιο μια οχύρωσης που έφτιαξαν χιλιάδες υπόδουλοι ή εργάτες πριν από 700 χρόνια κι έτσι αραχτός αντί σεβασμού να ρυπαίνει το περιβάλλον οπτικά και πραγματικά;

 Όσο για την θέα του ΤΑΟΛ και του περιπτέρου ας μη μιλήσουμε εδώ, σ’ ένα κείμενο κάπως ρομαντικό αλλά αυτή η κατάσταση δεν μπορεί να συνεχιστεί, είτε έτσι είτε αλλιώς…

Με τη ματιά μου, μετά την δεύτερη βουτιά, σκανάρω τις δυό αρχόντισσες που στέκουν εκεί, τις «Αιγαιώτισσες», αυτά τα παλιά, σπάνια πλέον σκαριά με τα πελώρια άρμπουρα και τα κλασικά ξύλινα χρώματα αλλά και με τις τεράστιες πρύμνες τους που είναι ένα μπαλκόνι στη θάλασσα. 

Εκεί δίπλα τους βλέπω κι ένα «πειρατικό» σκαρί για βόλτες, εκεί ακριβώς που είχε αράξει το «πλοίο των τρελών» πριν 15 χρόνια.

Το πλοίο αυτό έχει ναυπηγηθεί το 1916 και όπως έγραψε πρόσφατα ο καπετάνιος του ο Αύγουστος Ντίρκ (ωραίος τρελός!!), βρίσκονται στο Σουρινάμ της Ν.Αμερικής!! Θαυμάζω όμως  και τις ψαρόβαρκες που κατά τις 8 μπαίνουν απ’ τα ανοιχτά ν’ αράξουν με την ψαριά τους, η καθεμιά με τον δικό της ήχο της μηχανής της και στο δικό της πόστο. Διαβάζω ονόματα Αφεντούλα, Λένα, Αγ.Νικολαος, Βασιλάρας,ο ταχύτατος Χρήστος, ο Αγ.Σπυρίδων και άλλα.

 Όταν βέβαια περνάνε τα ιστιοπλοϊκά και τα κότερα με τα ψηλά τους κατάρτια, τις διάφορες σημαίες τους και τους αγουροξυπνημένους επιβάτες τους να κοιτάζουν το πέρασμα ή ν’ απολαμβάνουν το πρωινό τους στην πλωτή τους βεράντα τα χαζεύω κι εγώ και σκέφτομαι για πόσο μακρινές θάλασσες θα πάνε, αν θα συναντήσουν Λαιστρυγόνες και Κύκλωπες ή απλά μια βόλτα μέχρι τους Παξούς ή κατά Πόρτο Κατσίκι και Σέσουλα…

Εκεί στο παλιό μουράγιο θα συναντούσα παλιότερα και τον αείμνηστο το Σπύρο το Γατζία-Γκανάρα να κοιτάζει με το μάτι πιθανές κινήσεις από σουπιές. Κι ήταν πλέον εύκολη δουλειά γι’ αυτόν τον τίμιο ψαρά απ΄ του Πουλιού πώς να τις μαζέψει… Είχα απολαύσει κι εγώ την δωρεά της ψαριάς του μια φορά μ’ ένα μπγέλο ( σίσκλο,κουβά) προσφορίτους, ολοκάθαρους και ολόφρεσκους. Η σκέψη μου για τον Γκανάρα που ήμασταν μαζί στη χορωδία του Ορφέα, μπάσσος δυνατός ο Σπύρος, βαρύτονος εγώ, μου στέλνει το βλέμμα στην άλλη μεριά ακριβώς απέναντι απ΄ εκεί που κάνω μπάνιο που είναι το νησάκι τα Αη Νικόλα, το νησί του Σικελιανού όπως θέλουμε να το λέμε. Κι ακόμα πιο πέρα, στα μακρινά βουνά της φιλόξενης , της ιστορικής και χιλιοτραγουδισμένης Ηπείρου που έχουν ακόμα πιο πολλά γκρί..

Αυτό το νησί που έγινε από την συσσώρευση της άμμου με κόντρα τα διαβασίδια, θεωρώ πως υπάρχει ακόμα γιατί ο Σπύρος ο Γαντζίας αυτός ο απλός ψαράς σαν ένας άλλος ακόλουθος του Χριστού, κουβαλούσε με τη βάρκα του (Άγιο Νικόλαο την έλεγε φυσικά..), μαζί με τον Ηλία και μερικούς άλλους πέτρα την πέτρα κι έχτιζε το προστατευτικό μουράγιο για να μην πάρει πίσω η θάλασσα το δημιούργημά της κι εξαφανιστεί το νησάκι. Το κατάφερε πολύ καλά ο Σπύρος  γιαυτό και τον μνημονεύουν πάντα στη λειτουργία του Αγίου εκεί..

Κι όπως μ έχει συνεπάρει η σκέψη για τα κάστρα, την αμμόγλωσσα που μίκρυναν αλλά πάντα θα μεγαλώνει, το Σικελιανό και το Γκανάρα, την Αιγαιώτισσα ,το ανεπανάληπτο πλοίο των τρελών  και τις ψαρόβαρκες, ξανακούγεται η σειρήνα που λέει, «η ώρα είναι 9» , τα πλεούμενα θα βγούν στο πέλαγος. Ώρα να πηγαίνω.. Καλή σας ημέρα..

Παναγιώτης Σκληρός

(Τις φωτογραφίες πήρα απ το διαδίκτυο)