Μια φωτογραφία, ένα καρτ ποστάλ – Θανάσω,(Αθανασία Κολυβά), η γειτόνισσά μας
Γράφει ο Παναγιώτης Σκληρός
Η Θανάσω ,απ τις τελευταίες Βασιλικιώτισσες με παραδοσιακή φορεσιά και παραδοσιακό τρόπο ζωής..
Γυναίκα του Λάμπρου του ψαρά που έμοιαζε με έναν ακόλουθο του Χριστού. Άκακο, ήρεμο, προσηλωμένο στις σκέψεις του ψαρέματός του. Σε ποιες μεριές θα έριχνε σήμερα τα δίχτυα του κι ανάλογα με τα ρέματα και τον καιρό πού θα πήγαινε αύριο. Που άκουγε την καρδιά της μηχανής του και μίλαγε με τους γλάρους και τη θάλασσα.
Που ταξίδευε μοναχός του στο απέραντο της θάλασσας αλλά αρκετές φορές και παρέα με τη Θανάσω. Τη Θανάσω που ήρθε απ την Κοντάραινα να παντρευτεί στο μεγαλύτερο χωριό αλλά δεν απαρνήθηκε ποτέ τα φορέματα τα παλιακά. Μ’ αυτά πηγαίνει στον κάμπο,κάνει τις βόλτες της στο χωριό μ’ αυτά έμπαινε παλιότερα στη βάρκα, προσεκτική κι ανασκουμπωμένη με την κούδα της δεμένη καλά γιατί ήταν πολύ εύκολο να μπερδευτεί στα δίχτυα και στα φελά και να πέσει στη θάλασσα. Κι άντε να μαζέψεις ένα ανοιχτό θεόβαρο… αλεξίπτωτο που θα γινόταν με το φόρεμα και το κότολό της…
Η Θανάσω πέρναγε 2-3 φορές την ημέρα και χαιρετούσε τη μάνα μου. Καθόταν μαζί και τα λέγανε σαν Κονταριώτισσες. Πήγαινε μετά στην κυρά Λίζα και παλιότερα στη θειά Γιάννα και στη θειά Καλή. Είναι αεικίνητη, σ όλο το χωριό πηγαίνει, όσο βέβαια την κρατάνε πλέον τα πόδια της. Της αρέσουν τα λουλούδια και όλο και φτιάχνει τον μποκέ της… περνώντας απ’ τις γειτονιές. Και τι να κάμει εξάλλου… Μόνη έμεινε στην κάτω γειτονιά. Έφυγαν όλες. Κι η Λίζα κι η θειά Βασίλω του Πανέλια κι η θεια Καλή κι η Γιάννα κι η μάνα μου, όλες… Πρόσφατα που την είδα θυμήθηκε το… μαγιό που της είχα τάξει και μου είπε «μη ξεχάσεις, κόκκινο να είναι αλλά… ολόσωμο να δείχνει τη σιλουέτα μου και νάχει και στέκα γιατί φύβγαν όλα τούτα και κρέμονται…»
Α ρε Θανάσω, γειτόνισσα… καλά να’σαι και θα σου φέρω ένα κατακόκκινο μαγιό απ’ τον Ανυφαντή ή αν θέλεις ένα πιο μοντέρνο απ τον Πάνο Σολδάτο, του Κουτσοχρήστου, εκεί που είχε ο μπάρμπα Χρήστος το ραφείο του…
Παναγιώτης Σκληρός
The Author All posts
,%20η%20γειτόνισσά%20μας){kind=link}
1 Σχόλιο
ΘΕΜΑ: Μια φωτογραφία, ένα καρτ ποστάλ – Θανάσω,(Αθανασία Κολυβά), η γειτόνισσά μας
Μια εικόνα χίλιες λέξεις. Καλλιτέχνης ο φωτογράφος. Σμίλεψε αριστοτεχνικά το μυστικό της «καρτ ποστάλ» και τη μετέτρεψε από κλειδούχο αναμνήσεων , ομιλούσα και μάλιστα με εύγλωττο τρόπο.
Κεντράρισε τη μηχανή και κλικ… μια φωτογραφία χίλιες λέξεις. Μόχθος και συγκινήσεις μιας ολόκληρης ζωής.
Η σεβάσμια μορφή της κας Αθανασίας Κολυβά , λεβεντόκορμη, στητή και με βλέμμα σπινθηροβόλο γεμάτο αποφασιστικότητα, το κεντρικό πρόσωπο .
Δυνατό σημείο τα χέρια της …αυτά τα δουλεμένα και ροζιασμένα χέρια, που φύτευαν όνειρα σε σκληρές εποχές και ακόμα προσφέρουν… Αυτά τα χέρια που λεύκαιναν τη φροντίδα. Που η ίδια δεν τα πρόσεξε ποτέ. Γιατί η έννοια της ήταν μην κοπεί, μην τρυπηθεί, μην καεί, και τότε τι θα γινόταν οι δικοί της άνθρωποι.
Αυτά τα χέρια που μέσα από αυτή την πανέμορφη φωτογραφία σαν καρτ ποστάλ μας θυμίζουν.. ότι δε χάθηκε η αγνότητα στις μέρες μας,… υπάρχει …και αυτά τα χέρια είναι δω να κρατάνε τη νέα γενιά, να τη συμβουλεύουν, να την καθοδηγούν, να την παραδειγματίζουν.
Στη θωριά της βλέπω όλες τις Μητέρες, γιαγιάδες, θείες, στη πλειονότητα τους, υπεύθυνες για την οικογένεια, το νοικοκυριό ,την ανατροφή των παιδιών και φυσικά το φαγητό, αξιοποιώντας πάντα κάθε πρώτη ύλη του τόπου τους ,σε όλη σχεδόν την ιστορία και σε όλους τους πολιτισμούς.
Αυτό το «ασθενές φύλο» με τον γυναικείο σωματότυπο κατάφερε να συμβάλλει στην ανάπτυξη της οικονομίας μέσω της πρωτογενούς παραγωγής ,στη προστασία της οικογένειας και του κοινωνικού ιστού, αλλά και στη διατήρηση των παραδόσεων και της λαϊκής μας κληρονομιάς. Γυναίκες με ανεκτίμητη προσφορά και πολύπλευρο ρόλο στην ελληνική κοινωνία (πολλές φορές χωρίς αναγνώριση- μόλις λίγα χρόνια πριν, άμα παντρεύονταν ξεχνούσαν το βαφτιστικό τους όνομα και τις αποκαλούσαν με του συζύγου αφού ήταν οι γυναίκες των αντρών τους).
Όμορφοι άνθρωποι. Δυνατοί. Είθε η νέα γενιά ν αγκαλιάζει με περίσσια αγάπη ,να τιμά και να σέβεται την παλιά γιατί εκείνη καθοδηγεί.
{Εξαίρετο το αφιέρωμα, σε μια χρονική στιγμή που η γυναίκα στον πλανήτη μας βάλλεται σκληρά ποικιλοτρόπως (γυναικοκτονίες-γυναίκες σκιές κ.λ.π..)}.