Μπάμπης Χαριτίδης. Απ’ τη Νεάπολη στο Παρίσι…

Γράφει ο Παναγιώτης Σκληρός

Πολλά σπίτια που χτίστηκαν για να στεγαστούν οι πρόσφυγες απ’ τον Πόντο το 1922, χτίστηκαν στη Νεάπολη, τα λεγόμενα προσφυγικά. 

Όπως- όπως βέβαια αρκεί να μπουν μέσα οι άνθρωποι που καταταλαιπωρημένοι έπρεπε να στεγαστούν. Ακόμα και σήμερα, 100 χρόνια σχεδόν από τότε, βλέπουμε μερικά μικρά σπιτάκια στη Νεάπολη κτισμένα άλλο ξύλινο άλλο με λάσπη και κοτετσόσυρμα, χαμηλά, ίσα που να χωρέσει μια οικογένεια,4-6 άτομα.

Γυναίκες κι άντρες προσαρμόστηκαν στην νέα κατάσταση αφού ξεπέρασαν ορισμένες συμπεριφορές τύπου «οι πρόσφυγες». Αυτοί όμως οι πρόσφυγες ήταν τουλάχιστον στις τέχνες πιο μπροστά απ’ τους ντόπιους. Αυτό συνέβη κυρίως στη Μακεδονία γιατί εδώ,στη Λευκάδα, υπήρξε μεν μια δυστροπία ορισμένων να αποδεχτούν την συμβίωση στην ίδια πόλη αλλά όλα σιγά σιγά απορροφήθηκαν απ’ την ίδια τη ζωή.

Σ’ ένα  τέτοιο προσφυγικό σπίτι έμενε και η οικογένεια Χαριτίδη με 5 παιδιά. Τον Μιχάλη τον μεγαλύτερο που έπαιζε και ποδόσφαιρο, την Άννα, την Τσία, την Ντίνα και τον Μπάμπη.

.

Ήσυχη, εργατική οικογένεια, με αρχές, με σεβασμό για τον καθένα και κυρίως καλές σχέσεις με τη γειτονιά που όλοι τους αγαπούσαν. Ξεριζωμένοι ήρθαν απ τον τόπο τους αλλά πήραν μαζί τους τις αρχές και μεγάλωσαν μ’ αυτές όλοι μαζί, όλη η οικογένεια μέχρι που πήρε ο καθένας το δρόμο του. Ο μεγαλύτερος αδερφός έπαιζε και καλό ποδόσφαιρο και λένε, ότι τον ζήτησε ο ΠΑΟΚ, όταν βρέθηκε να μένει μόνιμα στη Θεσσαλονίκη αλλά ο Τηλυκράτης δεν του έδωσε την άδεια. Ίσως χάθηκε ένα ταλέντο μ αυτή την άρνηση. Ποιος ξέρει…

Το μικρότερο απ’ τα αγόρια ο Μπάμπης, δούλευε στον αδερφό του Πέτρου του Μασμανίδη (ακόμη ένας εκλεκτός, σεβάσμιος και ακέραιος πρόσφυγας), στο ραφείο του.  Είχε καλούς τρόπους, ευγενέστατος κι εργατικός, είχε άποψη για το ντύσιμο του πελάτη κι αυτό δεν άργησε να του δώσει φτερά.Πήγε στην Αθήνα σε ραφτάδικο. Κι εκεί ξεκίνησαν όλα. Κάποιος του μίλησε για καλύτερες δουλειές σε ραφείο στο Παρίσι. Ο Μπάμπης, ανήσυχος βλέπετε ανατολίτης, πήρε την ευχή της μάνας του κι ό,τι οικονομίες είχε, ζήτησε και βρήκε δουλειά σε ραφτάδικο ΄Ελληνα εκεί. Έμαθε την τέχνη και βρέθηκε γρήγορα σε βιοτεχνία haute couture.

 Εκεί έμαθε την λεπτομέρεια του καλού έτοιμου ρούχου κι έγινε ένας εξαίρετος ράφτης. Δεν είναι μικρό πράγμα να’σαι ράφτης προσωπικοτήτων και μάλιστα στο Παρίσι!! Ο Μπάμπης ο Χαριτίδης απ’ τη Λευκάδα το κατάφερε και ήταν περιζήτητος. Δημιούργησε δικό του ραφείο πολυτελείας και έραβε επώνυμους Γάλλους αλλά και Έλληνες, πρέσβεις, επιχειρηματίες κλπ. Μάλιστα όπως μου διηγήθηκε ο Χρήστος ο Σφέτσας που ζούσε τότε κι εκείνος στο Παρίσι, πήρε μαζί του κάποτε και τον Σπύρο τον Μαλακάση αλλά ο Σπύρος δεν έκατσε πολύ κι έφυγε για την Αμερική.

Όταν ερχόταν στη Λευκάδα, συνήθως τα καλοκαίρια, φορτωμένος δώρα για όλες τις αδερφές του που υπεραγαπούσε αλλά και για τους γείτονες και τους φίλους του, ήταν πάντα ντυμένος στην πένα, καλοκουρεμένος, απλός μεν αλλά φαινόταν ότι ήξερε και να ντυθεί και να είναι κοσμικός και να συμπεριφέρεται με ευγένεια και καλοσύνη σε όλους. Είχε μάθει τους τρόπους του στα ξένα κι ήταν ένα Παριζιάνος στη Λευκάδα αλλά ποτέ αλαζόνας ή επιδειξιματίας. 

Ήταν ένας καλός άνθρωπος ο Μπάμπης που χαιρετούσε με ευγένεια όλο τον κόσμο, συναντούσε τους φίλους του όταν ερχόταν και τον έβρισκες πάντα μαζί με τις αδερφές του. Ήταν μια αγαπημένη οικογένεια!

Πάντα θάναι στη σκέψη μας, όπως κι όλη η οικογένεια Χαριτίδη.

Παναγιώτης Σκληρός