Περπατώντας στην πλατεία

Η ανάπλαση της παραλίας δεν πάσχει μόνο σαν σχεδιασμός  αλλά κυρίως  πάσχει η διαχείριση του έργου από τη μεριά του Δήμου. Αποδεικνύεται κάθε μέρα, πως με το που βρέθηκε το κονδύλι χρηματοδότησης,  βούτηξαν το σχέδιο «σκονισμένο» όπως ήταν μετά από 20 χρόνια και έτρεξαν να διεκδικήσουν τα χρήματα. Κανένας με την ελάχιστη κοινή λογική δεν το κοίταξε ώστε να το προσαρμόσει στα δεδομένα που διαμορφώθηκαν όχι μόνο στην πόλη μας αλλά και στον κόσμο ολόκληρο, από τότε που πρωτοσυζητήθηκε.

Η κακή διαχείριση ξεκίνησε από τον δήμαρχο ο οποίος από τις πρώτες μέρες που μπήκαν οι μπουλντόζες, προσπαθούσε να μας πείσει πως επιτελούσε το έργο του αιώνα στην παραλία. Όπως αποδείχτηκε, ήταν προτιμότερο να έλεγε ξεκινάμε, να μην χάσουμε τα χρήματα και στην πορεία θα κάνουμε όποιες βελτιώσεις μπορούμε. Αντίθετα υπήρξε βιασύνη μόνο και μόνο να παρουσιαστεί έργο πριν τις εκλογές.

 Δεν ξεχνάμε επίσης τις θλιβερές πρώτες φωτογραφίες του αντιδημάρχου, κυρίου Λύγδα, μόλις είχε ολοκληρωθεί η πλακόστρωση μπροστά από τα ξενοδοχεία, να φωτογραφίζει τις προσόψεις των ξενοδοχείων και μάλιστα νύχτα και να καμαρώνει για την ανάπλαση της πλατείας, η οποία τότε, ήταν  ακόμα γιαπί.

Αφήνω κατά μέρος τον επαίσχυντο βανδαλισμό του μνημείου του Βαλαωρίτη. Αν δεν υπήρχε αλαζονεία, θα μπορούσε -όπως αποδεικνύεται από την τελική διαρρύθμιση του χώρου- να αποφευχθεί  η μετακίνηση ή η μεταφορά του να γίνει επαγγελματικά χωρίς βανδαλισμούς.

Όπως επίσης θα μπορούσαν να διατηρηθούν αρκετά δέντρα μεγάλα και υγιή. Αυτά που φυτεύονται τώρα, αν προκόψουν, θα χρειαστούν 20 χρόνια για να φτάσουν σε ύψος και φυλλωσιά, αυτά που καταστράφηκαν.

 Την σκυτάλη πήραν ημέτεροι και παρατρεχάμενοι του δημάρχου που από την αρχή ακόμα  του έργου, με φωτογραφικές λήψεις από ψηλά μιλούσαν με έκσταση για το θαύμα που συντελείται στην παραλία χωρίς ακόμα να φαίνεται κάτι ουσιαστικό από το έργο.   Τα έβλεπαν όλα  θαυμαστά, γιατί αυτοί ήταν της «προόδου». Όσοι δεν μπορούσαμε να  ανακαλύψουμε το θαύμα, είμαστε οπισθοδρομικοί. Απαράδεκτη τακτική.  Όπως αποδείχτηκε, προσέφεραν  κάκιστες υπηρεσίες στο Δήμαρχο.

Όσοι, είτε είχαν επιφυλάξεις, είτε δεν έβλεπαν κανένα θαύμα, έκαναν κριτική, προτάσεις, εξέφραζαν επιφυλάξεις,  πάντα με επιχειρήματα, έγιναν αμέσως εχθροί «του συστήματος». Μέχρι και για συμφέροντα μας κατηγόρησαν άσχετοι και κακόβουλοι που μπροστά στα επιχειρήματα που προβάλαμε, αυτοί είχαν να αντιτείνουν το… «μου αρέσει το έργο», χωρίς ακόμα να υπάρχει έργο. Η χειρότερη δε αντιμετώπιση ήταν το: «περιμένετε να τελειώσει το έργο και ύστερα μιλάτε».

Ένα δημόσιο έργο δεν αρκεί να αρέσει σε πεντέξι που κάθονται κλεισμένοι μέσα στο σπίτι και χαζεύουν φωτογραφίες. Πρέπει να εξυπηρετεί τις ανάγκες όλων σχεδόν ή τουλάχιστον των περισσότερων ομάδων δημοτών.

Όπως αποδεικνύεται κάποιες από τις παρατηρήσεις και τις επισημάνσεις που έχουν γίνει έπιασαν τόπο και εφαρμόζονται.

 Είχαμε τονίσει την ανάγκη ο πεζοδρόμος δίπλα στη θάλασσα να πλαισιωθεί με παγκάκια, όπως ήταν τα πεζούλια, γιατί προσφέρουν ασφάλεια, ξεκούραση και σημείο για  την καλύτερη θέαση του ηλιοβασιλέματος. Είχαμε μάλιστα αναρωτηθεί μήπως τα 4 -5 που έχουν ήδη τοποθετηθεί, είναι… δείγματα. Δες ΕΔΩ.

Την προηγούμενη εβδομάδα τυχαία συναντήσαμε στο χώρο των εργασιών της πλατείας τον πλέον αρμόδιο του έργου που δεν είναι υπάλληλος του Δήμου. Μας ανέφερε πως γίνονται αλλαγές και προσθήκες που δεν είχαν προβλεφτεί από τη μελέτη. Μας έδειξε τα δυο δρομάκια – μονοπάτια που δημιουργήθηκαν δεξιά και αριστερά από το χώρο που θα τοποθετηθούν οι προτομές.

Όσον αφορά τα παγκάκια δίπλα στη θάλασσα, μας πληροφόρησε, πως δεν είχαν προβλεφθεί περισσότερα από όσα τοποθετήθηκαν δηλαδή αυτά τα 5-6 που αποκαλέσαμε δείγματα.  Παραγγέλθηκαν  κι αλλά εκ των υστέρων αλλά παραλήφθηκαν λίγα. Η εταιρεία που τα προμηθεύει δεν είχε άλλα!   Όπως μας δήλωσε,  ο επιπλέον εξοπλισμός που απαιτείται  και «ανακαλύπτεται» με την εξέλιξη του έργου δεν είχε υπολογιστεί και στο κόστος!

Όπως υπολογίσαμε,  είναι απαραίτητο  να τοποθετηθούν ανάμεσα από κάθε δυο κολωνάκια φωτισμού, 2 παγκάκια.

Τόσο οι πίδακες όσο και το σιντριβάνι παρά τον ενθουσιασμό που προκάλεσε οι λειτουργία τους στους θαυμαστές του έργου, αποδείχτηκαν ελαττωματικά τόσο αισθητικά όσο και τεχνικά. Ευτυχώς που έγιναν οι εκλογές, μπήκαν σε λειτουργία και είδαμε τα ελαττώματα τους, αλλιώς θα τα βλέπαμε μόλις παραδιδόταν το έργο.

Μπροστά  από τους πίδακες, το νερό πεταγόταν έξω στην πλατεία. Για την βελτίωση του ανοίχτηκε αυλάκι περιμετρικά το οποίο στην μια πλευρά καλύφτηκε με επιπλέον σχάρες. Ελπίζουμε να έγινε σωστή παροχέτευση του νερού. Πάντως το νερό που θα πετάγεται απέξω, τουλάχιστον, δεν θα πέφτει στην πλατεία.

Στο σιντριβάνι προστέθηκε περιμετρικά μια κυκλική υπερύψωση αλλά δεν αλλάζει το αποτέλεσμα της  ασυμμετρίας της κατασκευής, της σχέσης ύψους – φάρδους. Το σιντριβάνι έπρεπε να φτάνει εκεί που τελειώνει η υπερύψωση. Αυτή η «τσόντα», οπτικά, ίσως περιορίζει την ασχήμια αλλά το λάθος παραμένει.

Μετά την νησίδα, δημιουργήθηκε μια… λωρίδα κλεισμένη από παντού με φωτιστικά κολωνάκια. Δεν έχει ούτε είσοδο ούτε έξοδο, είναι πανάσχημη και δείχνει άχρηστη. Δεν θα μπορούσε η νησίδα από την οποία ξεκινά η χασμωδία να εκτείνεται μέχρι τη διάβαση πεζών  και να καλύψει το μισό τουλάχιστον της «της λωρίδας;

Φυτεύτηκαν σε κάθε χώρο άπειρα δέντρα, τόσα που δεν θα μπορέσουν όλα να μεγαλώσουν, τόσο κοντά που είναι φυτεμένα το ένα με το άλλο. Αποτέλεσμα κι αυτό της βιασύνης και της έλλειψης σωστής μελέτης.

Αλλά εκτός αυτού, σε πολλά δέντρα τα φύλλα έχουν κιτρινίσει… επικίνδυνα. Αν αυτό δεν είναι σύμπτωμα ότι το δέντρο ξεράθηκε, τότε επιλέχτηκαν λάθος δέντρα. Δεν γνωρίζουμε τα είδη των δέντρων, αν όμως φυτεύτηκαν φυλλοβόλα δέντρα και μάλιστα τόσο κοντά το ένα με το άλλο και στο ίδιο σημείο της πλατείας, σημαίνει πως για 6 μήνες το χρόνο δεν θα βλέπουμε φύλλα αλλά γυμνά κλαδιά.

Τα φυλλοβόλα δέντρα δεν επιλέγονται για χώρους που χρειάζεται πρασινάδα όλο το χρόνο. Και κυρίως δεν φυτεύονται  το ένα κοντά στο άλλο, αλλά διασκορπίζονται σε όλο το χώρο της πλατείας γιατί θα βλέπουμε συνεχόμενα γυμνά δέντρα.

—————————————

Το δικαίωμα της κριτικής, της έκφρασης γνώμης, της διαφωνίας, της αντίρρησης είναι προτιμότερο από την φίμωση. Όπως έχει δείξει η ιστορία, αυτό από το οποίο κινδυνεύουμε, είναι η απαγόρευση της κριτικής και η προσπάθεια  επιβολής ομοιομορφίας στις απόψεις.
 Αντίθετα αυτό που δημιουργεί ανυπέρβλητα προβλήματα είναι η «έλλειψη ακοής» σε συνδυασμό με αλαζονεία.