Τα πενήντα οχτώ καρφιά και ο ασπάλακας

Δύο ποιήματα της Μαρίας Πολίτη

ΤΑ ΠΕΝΗΝΤΑ ΟΧΤΩ ΚΑΡΦΙΑ

Όταν ήμουν παιδί ήμουν αόρατη
Οι γονείς μου περνούσαν μέσα από το σώμα μου
για να πάνε στο διπλανό δωμάτιο
Στα κυριακάτικα τραπέζια
με κατάπινε το βαθύ πιάτο της σούπας.
Έτσι έμαθα να πετάω.
Περπατούσα πάνω στις στέγες
Τρύπωνα στα σπασμένα κεραμίδια
Γύριζα τον εαυτό μου από μέσα προς τα έξω
όπως ο αστερίας.
Τώρα που μεγάλωσα οι στέγες γέμισαν αρουραίους.
Οι ιστορίες των ανθρώπων τελείωσαν
όταν πενήντα οχτώ καρφιά μπήχτηκαν στο χώμα.
Αίμα δεν τρέχει, αλλά οι λέξεις που ποτέ δεν είπα.

Ο ΑΣΠΑΛΑΚΑΣ

Εδώ, από κάτω
στο υπόγειο κελί το φως ζει στην λάμα του μαχαιριού
που λάμπει στο σκοτάδι.
Στο χωμάτινο σπίτι ο άνθρωπος-τυφλοπόντικας
σχεδιάζει παράθυρα στους τοίχους
Φυτεύει αστέρια στο ταβάνι
και ονειρεύεται το σεληνόφως.
Στα όνειρά του δεν είναι το φεγγάρι
που καθρεφτίζεται στη θάλασσα
αλλά τα λέπια των νεκρών ψαριών
που επιπλέουν στην επιφάνεια.

Τις μέρες δραπετεύει μέσα από τούνελ
Μυρίζει την σαπίλα της νεκρής σάρκας.
«Είναι οι συγγενείς μου», σκέφτεται
καθώς παίρνει τον δρόμο της επιστροφής.

Εκεί , από κάτω
στην μαύρη κοιλάδα ο άνθρωπος- τυφλοπόντικας
ξέρει καλά πως είναι ένα μπάλωμα
στο ξηλωμένο σωσίβιο του κόσμου.
Με τα νύχια σκάβει το χώμα
Το αιώνιό του σπίτι