Τις Κυριακές η πόλη έβαζε την επίσημη στολή της

Τις Κυριακές η πόλη έβαζε την επίσημη στολή της. Μόλις τέλειωνε η εκκλησία και το επέτρεπε ο καιρός, όλοι, οι κάπως καλοστεκούμενοι στη μικρή κοινωνία, έκαναν τις βόλτες τους στη μικρή πλατεία, πέρα-δώθε, δυό-δυό ή ομάδες ομάδες και συζητούσαν. Οι πιο πολλοί μάλιστα χειρονομούσαν πάνω στη συζήτηση.

Χαιρετιόντουσαν μεταξύ τους θορυβώδικα ή με λαφριές υποκλίσεις και τα παρόμοια. Ήταν η μέρα της επικοινωνίας τους αλλά κι η μέρα των συζητήσεων. Εκεί, στο πέρα-δώθε της βόλτας τους παγκόσμια προβλήματα έπαιρναν τη λύση τους και μικρογεγονότα έπαιρναν τις δραματικές τους διαστάσεις.

Έκαναν συνέχεια τις βόλτες τους από τη μια ή την άλλη άκρη της πλατέας ως το μεσημέρι, περιμένοντας τον «Τύπο» και την ώρα του φαγητού. Ψητό στο φούρνο σήμερα και κρασάκι! Καλή η Κυριακή, καλή κι η βόλτα στη Πλατεία!

Κοντά να ζυγώνει το μεσημέρι, άρχιζαν τα ρολόγια να βγαίνουν απ’ τα τσεπάκια, κρεμασμένα στα γιλέκα μ’ άλυσες χρυσές ή ασημένιες. Η πρεσβυωπία κόνταινε τις άλυσες καθώς απομάκρυναν το ρολόι για να δουν ακριβώς την ώρα. Ακουγόταν το πλατάγισμα των χειλιών
—τσου, τσου— που ‘δειχνε κάτι ανάμεσα στην απορία και στην αγανάχτηση.
— Πω, πω, άργησε σήμερα να έλθει ο «Τύπος»!

Σαν ερχόταν όμως ο «Τύπος», έτρεχαν, έπαιρναν την εφημερίδα τους, την έβαζαν «υπομάλης» και βάδιζαν για το σπίτι. Ήταν η ώρα για το ψητό της Κυριακής. Η πλατεία ερημωνόταν σχεδόν.

Από το βιβλίο του Κώστα Φωτεινού: «Πίσω από την ομίχλη», εκδόσεις Νεφέλη, 1985