Ω γλυκύ έαρ, σε λασπωμένο χέρι φύτρωσε άνθος

1 Σχόλιο

1. 

   Αναγνώστης

   21 Μαρτίου 2022 at 18:27 — Απάντηση

   Τίτος Πατρίκιος/Σε βρίσκει η ποίηση
   Εκεί που αναρωτιέσαι για πράγματα που πρώτη φορά
   αντικρίζεις
   για πράγματα χιλιοειπωμένα που έχουν πια περάσει
   για πράγματα που ξαφνιάζουν κι ας γίνονται κάθε μέρα
   για πράγματα που έλεγες δεν θα συμβούν ποτέ
   και τώρα συμβαίνουν μπρος στα μάτια σου…
   Εκεί απάνω σε βρίσκει η ποίηση.
   Μαρία Στρίγκου
   Στο σπασμένο παιχνίδι του παιδιού στα σύνορα
   Στον απόηχο μιας έκρηξης στο Χάρκοβο, στη Δαμασκό, στην Υεμένη
   Στο τρύπιο πανό μιας παλιάς διαδήλωσης, ψωμί, παιδεία, ελευθερία, ειρήνη
   Στο καινούργιο συρματόπλεγμα, στο καινούργιο αίμα, στον καινούργιο θάνατο
   Πάντα το καινούργιο θυμίζει το παλιό και ποτέ το αντίθετο.
   Στο ποτήρι με το αναβράζον παυσίπονο
   Στα ψιλά που μετράς για να πάρεις ψωμί, στην ωραία μυρωδιά της φρέσκιας ζύμης.
   Στο ανοιχτό χέρι του ζητιάνου
   Στις μικρές αγγελίες που αναζητάς σπίτι, δουλειά, ποδήλατο, κιθάρα, ευκαιρία να.
   Οτιδήποτε να.
   Στις ώρες που σου λείπεις, πώς γίνεται να χάθηκα μες στη ζωή μου, αναρωτιέσαι
   Στη χειρολαβή του Μετρό, στάση Συγγρού – Φιξ, στα μάτια του Άλλου, που τυχαία σε είδε.
   Στην αρμύρα που ξεχειλίζει απ’ το σώμα σου όταν ζεσταίνεσαι, στα μιλημένα και στ’ αμίλητα, στα κρυφά και στα φανερά, στα φανερωμένα που έζησες, που θέλησες, που πήρες.
   Στην Επανάσταση που ξεκινά κάθε χρόνο, στον κόσμο, η Άνοιξη
   Στο κόκκινο λουλούδι του βάζου, στο χάρτινο ποτήρι του καφέ, στον περίπατο ανάμεσα στ’ άστρα το καλοκαίρι.
   Στο κύμα που σ’ έλουσε στην παιδική σου θάλασσα και σε όρισε ξανά στη Γη.
   Εκεί. Εκεί απάνω σε βρίσκει η ποίηση

   Κωνσταντίνος Μελισσάς – Πάνω, Κάτω και Ολούθε
   «Τον κόσμο αυτόν δεν τον γνωρίζεις πια,
   τα δάκρυα που στέγνωσαν τ’ ακίνητα χαμόγελα»
   Κάτοπτρα, Σωκράτης Μάλαμας
   Εκεί κάτω σε βρίσκει η ποίηση
   σ’ ένα υπόγειο στρατόπεδο
   στα δάση του Μικολάιβ
   στην καρδιά της Ουκρανίας
   τρία δευτερόλεπτα προτού ή αφού (;)
   διασαλεύσει την εύθραυστη ισορροπία σώματος και ψυχής για πάντα
   ένας υπερηχητικός ρωσικός πύραυλος
   ο οποίος κατασκευάζει μια νέα πραγματικότητα
   κονιορτοποιώντας με την υπεροπτική ταχύτητα των 9 του μαχ
   αιωνόβια δέντρα, πέτρες, χόρτα, χώμα, σίδερο, τσιμέντο
   και σαράντα τουλάχιστον Ουκρανούς στρατιώτες-ανθρώπους.

   Εκεί πάνω σε βρίσκει η ποίηση
   όταν είκοσι ένα γραμμάρια χιλιάδων ψυχών
   κάνουν για 24 ημέρες αθέατα το ταξίδι τους
   για μια παράλληλη διάσταση
   μακριά από γυναίκες, μητέρες, αδέλφια, πατέρες,
   γιους, κόρες, φίλους και συγγενείς
   σ’ έναν καλύτερο κόσμο.

   Ολούθε σε βρίσκει η ποίηση
   ανάμεσα σε χίλιες διακόσιες και βάλε ψυχές
   σ’ ένα θαμμένο απ’ το βομβαρδισμό θέατρο στη Μαριούπολη
   ή καθώς περπατάς μέσα από τα 109 άδεια καροτσάκια
   για τα 109 νεογέννητα θύματα στο Λβιβ
   ή βλέπεις στο σταθμό της Βαρσοβίας
   τέντες, εθελοντές, πρόσφυγες πολέμου, σκελετωμένα σκυλιά και ανθρώπους χαμένους
   να κλαίνε ζητώντας μια αγκαλιά, ένα σάντουιτς, ένα ποτήρι καφέ.

   Και κάπως έτσι μέσα στον Αρμαγεδώνα
   πάνω, κάτω και ολούθε
   σε βρίσκει ο Πόλεμος, μα σε βρίσκει και η ποίηση.

Αυτός ο ιστότοπος χρησιμοποιεί το Akismet για να μειώσει τα ανεπιθύμητα σχόλια. Μάθετε πώς υφίστανται επεξεργασία τα δεδομένα των σχολίων σας.