Όλα αυτά είναι μια κραυγή. Μπορούμε να την ακούσουμε πριν μας μετατρέψει σε θηρία;

(Άρωμα Λευκάδας: Ένα σχόλιο έφτασε στη σελίδα πριν από μια σχεδόν ώρα για το άρθρο: Κατάληψη συγκροτήματος 2ου Λυκείου-2ου Γυμνασίου. Μέσα στις 332 λέξεις που περιλαμβάνει -σε όποιον έχει διάθεση να το μελετήσει- περικλείει τα προβλήματα τοπικά και γενικότερα της παιδείας και όχι μόνο. Θέτει αμείλικτα ερωτηματικά και προβληματισμούς.  Είναι ότι πιο αξιόλογο διαβάσαμε και ακούσαμε τον τελευταίο καιρό. Το ξεχωρίσαμε και το παρουσιάζουμε σαν άρθρο, πιστεύοντας ότι θα τύχει προσεκτικής ανάγνωσης.)

Υπαπαντή Θερμού

Έχω διαβάσει κι έχω ακούσει τόσα τις τελευταίες μέρες περί των σχολικών, ανακοινώσεις και σχόλια επί σχολίων. Δυστυχώς τα προβλήματα του σχολείου είναι τόσα και επί της ουσίας δεν ξέρω αν κάποιος ασχολείται. Δύο διευθυντές υπογράφουν το παραπάνω κείμενο αναλύοντας ένα τυπικό ζήτημα, χωρίς να αφήνουν μια υποψία ότι ενδιαφέρονται για τις πραγματικές ανάγκες των μαθητών (πιθανόν να είναι στο «μεταξύ άλλων»).

Το γεγονός ότι οι μαθητές «κραυγάζουν» (όπως και οι ενήλικοι άλλωστε) για τον όποιο λόγο θεωρούν σημαντικό, ανεξάρτητα αν συμφωνούμε ή όχι, βλέποντας μια γενική κατάρρευση, μια διαρκή απαξίωση των πάντων, δεν μας απασχολεί καθόλου;

Ότι αναζητούν διεξόδους και συνεχώς σκοντάφτουν,
ότι δεν έχουν σύστημα αξιών να βασιστούν,
ότι 12 χρόνια πιέζονται να μπουν σε καλούπια που απαιτεί η κοινωνία απομνημονεύοντας γνώσεις, γνώσεις, γνώσεις (λίγων μηνών τελικά) αλλά δεν αποκομίζουν από το σχολείο ούτε παιδεία ούτε ορθολογικό τρόπο σκέψης,
ότι βγαίνοντας από το προαύλιο του σχολείου δεν έχει σημασία το φιλότιμο, η υπερηφάνεια, η τιμιότητα για τα οποίο μίλησαν στα κείμενα, δεν έχουν σημασία οι αγώνες στους οποίους κάποιοι έδωσαν τη ζωή τους όπως έμαθαν στην ιστορία (γιατί ήταν κορόιδα. Εμείς δεν είμαστε!) ή ότι τέλος πάντων το όχι δεν είναι ναι και το μαύρο άσπρο,
ότι οι περισσότεροι μπαίνουν στο σχολείο ως σκεπτόμενα όντα και ξεχνούν πως να ανακαλύπτουν τον κόσμο αλλά μαθαίνουν πολύ καλά πως να τον μιμούνται;

Μήπως δεν μας απασχολεί καθόλου ότι δεν υπάρχουν επιχειρήματα γιατί κανείς δεν ασχολείται με αυτά;
Τι αξία άλλωστε έχει μια επιχειρηματολογία εμπρός σε φωνές, κραυγές που τραβούν τα βλέμματα και δημιουργούν εντυπώσεις;
Τα επιχειρήματα είναι βαρετά! Ποιος τα ακούει; Ζούμε άλλωστε σε μοντέρνους καιρούς! Αλλά αυτά τα παιδιά είναι οι αυριανοί πολίτες και το μόνο που απόλυτα γνωρίζουν (ακόμα κι αν δεν είναι κτήμα τους) είναι ότι δεν υπάρχει σωστό και λάθος αλλά υπάρχει “το συμφέρον μου”, “να κάνω τη δουλειά μου”, “να περνάμε καλά κι έχει ο θεός”, “ότι και να κάνουμε δεν αλλάζει τίποτα”.

Όλα αυτά είναι μια κραυγή. Μπορούμε να την ακούσουμε πριν μας μετατρέψει σε θηρία;