28 Ξερά Δαφνόφυλλα

Έρχεται 28^η Οκτωβρίου – μια σελίδα
ένδοξη – και πέφτει Πέμπτη, που θα βγει κι η εφημερίδα!
Τι να γράψω πάλι φέτος, που γραμμένα τα έχω όλα;
Μου ’ρχεται να παραδώσω μια λευκή σαν χιόνι κόλλα
– όπως τότε, στο σχολείο, που γινόνταν οι εξετάσεις –
και ν’ αφήσω τις κουβέντες για επετείους και παρελάσεις.

Πώς για τέτοια να μιλήσω και ο κόσμος να θαυμάσει,
αφού μέσα μου κι εμένα όλα έχουν ξεθωριάσει;
Πάνε χρόνια, που αθώο ήμουνα κι εγώ παιδάκι
και καμάρωνε η μανούλα να με ντύνει τσολιαδάκι.
Πάνε χρόνια, που μια μέρα σαν κι αυτή που θα χαράξει
έλεγα το ποίημά μου με συγκίνηση στην τάξη:

Μάνα μου, βγάλε την στολή εκείνη, που φορούσα
στο μέτωπο τ’ αλβανικό
να θυμηθώ τις όμορφες στιγμές, που πολεμούσα
για κάποιο δίκιο ελληνικό…
Μάνα… για βγάλε την στολή. Την φύλαξες θαρρώ
μέσ’ στο σεντούκι το παλιό μέσα στην ναφθαλίνη…
Βγάλτηνε… θέλω να την δω, σαν κάτι το ιερό,
που θα μου φέρει στην ψυχή την πιο γλυκιά γαλήνη!
Να την!… Της λείπουν τα κουμπιά. Είναι κουρελιασμένη,
κάθε της ξέφτι, μάνα μου, θυμίζει και μια μάχη.
Το χρώμα της ξεθώριασε κι έτσι ξεθωριασμένη
για μένα είναι κειμήλιο κι ανάμνηση μονάχη
και μου θυμίζει μια φωνή που μου ’λεγε έτσι: Τράβα,
βάλε φτερά στα πόδια σου κι ανέβα στον Μοράβα!

Παλιά στολή μου αξέχαστη! Σε βλέπω και θυμάμαι,
ότι στο χιόνι έπεφτα για να ψευτοκοιμάμαι
μαζί σου αθάνατη στολή. Δεν σ’ έβγαλα ποτέ μου
μέρες και νύχτες του σκληρού και άδικου πολέμου.
Ναι, μάνα μου. Δεν το ’βγαλα ποτέ μου το χακί,
μήπως καμιά επίθεση αιφνιδιαστική
μας βρει την νύχτα ξαφνικά, στα χιονισμένα όρη
στην Πίνδο, στο Ταμόρι…

Βλέπεις το κάθε σχίσιμο; Βλέπεις το κάθε ξέφτι;
Νοσταλγικό το βλέμμα μου επάνω του σαν πέφτει
μου φέρνει σαν ανάμνηση μιας μάχης την βοή…
Βλέπεις μια τρύπα, μάνα μου, εδώ; Ήταν πρωί
πολύ πρωί, χαράματα… Επίθεση είχε γίνει,
κάνω να βγω απ’ τ’ αντίσκηνο, μα την στιγμή εκείνη
κάτι σαν βλήμα μ’ έκανε, που λες να τιναχτώ,
μα είχε βρει το φυλαχτό…
Το φυλαχτό που μου ’δωσες, το εικονισματάκι.
Έπειτα… κι όταν ύστερα συνήλθα σε λιγάκι
μέσα στην μάχη όρμησα, με θάρρος πιο πολύ…
Παλιά μου αθάνατη στολή,
μαζί σου πήρα της φωτιάς τ’ αξέχαστα βαφτίσια
κι εσύ το θάρρος μου ’δινες κι ορμή παλικαρίσια!…
Πώς τα θυμάμαι όλ’ αυτά! Τι ώρες μεθυσμένες,
η μυρουδιά του μπαρουτιού, που μ’ έκανε να νιώθω!
Μ’ αν έρθουν πάλι, μάνα μου, στιγμές ευλογημένες,
που να μου φέρουν στην ψυχή του μπαρουτιού τον πόθο
αυτήν την ίδια την στολή θα βάλω την σχισμένη…
Εμένα περιμένει!

Ύστερα, το μεσημέρι, στην ΕΙΡΤ, που είχε χιόνια,
την ελληνική ταινία χάζευα… Μπόμπες, κανόνια
ξεκουφαίνανε τ’ αυτιά μου. Και στην ΥΕΝΕΔ, στις δέκα,
η Μεσόγειος φλεγόταν – πρότυπο τον Κώστα Πρέκα
είχα και ονειρευόμουν να ’φτανε, λέει, μια ώρα
που θυσία θα γινόμουν για το έθνος, για την χώρα!

Θα ’χυνα μέσ’ απ’ τις φλέβες, μέχρι την στερνή ρανίδα
απ’ το αίμα μου, για σένα, γαλανή γλυκιά πατρίδα!
Πάνε χρόνια, το ξανάπα, που παιδάκι ήμουν αθώο
και κατέθετα στεφάνι στου χωριού μου το ηρώο.
Τα ονόματα ένα-ένα διάβαζα στην πλάκα πάνω
κι ήθελα ήρωας να γίνω, ένδοξα για να πεθάνω!

Κι επειδή σημαία στο σπίτι δεν υπήρχε υψωμένη
– πού λεφτά; – έφτιαχνα εγώ μία σε χαρτί ζωγραφισμένη
και την κάρφωνα με πρόγκες σ’ ενός δοκαριού την κόχη,
κι έσκιζε απ’ τον αέρα κι έλιωνε απ’ το πρωτοβρόχι.
Κι η νερομπογιά, σαν δάκρυ, έσταζε με δίχως χάρη
κι έβαφε τις σκουριασμένες πρόγκες πάνω στο δοκάρι.

Πάνε χρόνια… Τα κλαρίνα σίγησαν στα καφενεία…
Ήρθανε τα πάνω κάτω, άλλαξε η κοινωνία.
Μέσα σ’ όλα που αλλάξαν, κι οι Γιορτές ευτελιστήκαν,
κι οι πατρίδες πουληθήκαν, και οι ηρώοι ξεχαστήκαν.
Μείναν οι ημερομηνίες. Τι να πουν; Τι να θυμίσουν;
Όπως σβήνει σ’ έναν τάφο τ’ όνομα, κι αυτές θα σβήσουν…

ΔΗΜΗΤΡΗΣ  Ε. ΣΟΛΔΑΤΟΣ

«Τα Νέα της Λευκάδας», 205

___ Το ένθετο ποίημα είναι «Η Τιμημένη Στολή», του Δ. Γιαννουκάκη