Δημοτικό Σχολείο Πηγαδισάνων: Εκδρομή στο Ζάλογγο

Μια σχεδόν κατεστραμμένη απο το χρόνο φωτογραφία μου παραχώρησε ο συμμαθητής από το Δημοτικό Σχολειο Αρίστος Χ. Εικονίζονται όλοι οι μαθητές του Δημοτικού σχολείου του χωριού μας κι εμείς μαζί, -μαθητές τότε της Δ’ τάξης- την Άνοιξη του 1968 στο Ζάλογγο.

Ο δάσκαλος μας Γεράσιμος Βεργίνης δεν φαίνεται στη φωτογραφία. Οι εικονιζόμενοι ενήλικες της φωτογραφίας, είναι εκδρομείς, γονείς μαθητών. Μια εκδρομή στο Ζάλογγο εκείνη την εποχή για ένα ορεινό και απομονωμένο χωριό ήταν ένα σημαντικό γεγονός για όλους.

Τα περισσότερα παιδιά της φωτογραφίας είμαστε παιδιά αγροτών, γονιών που πάλευαν καθημερινά με το κρύο, τη βροχή, τη ζέστη, ακόμα και με τη φύση, για να ζήσουν τις οικογένειες τους. Θυμάμαι καλά ότι στις πρώτες τάξεις του Δημοτικού στο χωριό δεν υπήρχε ηλεκτρικό ρεύμα. Διαβάζαμε τις νύχτες με την λάμπα του πετρελαίου.

Το σχολείο μας ήταν εξατάξιο. Στεγαζόταν σ’ ένα πέτρινο κτίριο στην άκρη του χωριού. Αποτελείτο από το γραφείο του δασκάλου και τη μεγάλη αίθουσα μέσα στην οποία και οι έξι τάξεις του Δημοτικού σχολείου έκαναν μάθημα. Υπήρχαν τρεις σειρές με ξύλινα θρανία. Σε κάθε σειρά καθόνταν 2 τάξεις. Οι τοίχοι του σχολείου ήταν γεμάτοι με χάρτες για το μάθημα της Γεωγραφίας, χάρτες με ζώα και φυτά για το μάθημα της Φυσικής Ιστορίας. Υπήρχε ακόμα και ένας μεγάλος, για τα δεδομένα της εποχής, μαυροπίνακας.

Ο πίνακας, οι χάρτες, τα λιγοστά βιβλία, μα πάνω απ’ όλα ένας δάσκαλος σωστός ήρωας, μας έδωσαν τα πρώτα εφόδια στον διαρκή αγώνα της μάθησης.

Σχεδόν κανένας μας δεν είχε ταξιδέψει έξω από το νησί. Αλλά και η επίσκεψη στη Χώρα ήταν κάποιο πασχαλιάτικο δώρο που το χαίρονταν πρώτα τα μεγαλύτερα αδέρφια μας. Μαθαίναμε για τον κόσμο, για την πατρίδα μας, μέσα από τους τεράστιους χάρτες που ήταν κρεμασμένοι στους τοίχους του σχολείου! Οι σχολικές εκδρομές στα Γιάννενα, στο Ζάλογγο, στο Μεσολόγγι, αποτέλεσαν για τους περισσότερους τα πρώτα τους ταξίδια έξω από το νησί.

Οι σχολικές εκδρομές ήταν ακόμα και μια ευκαιρία να ταξιδέψουμε για πρώτη φορά με αυτοκίνητο! Στο χωριό δεν υπήρχαν αυτοκίνητα -μονο κάποια φορτηγά. Αυτοκίνητα βλέπαμε σπάνια, ίσως τα λιγοστά λεωφορεία που διέσχιζαν αραιά το δρόμο του χωριού.

Αναγνώρισα με την πρώτη αρκετούς από τους μαθητές του σχολείου μου, για κάποιους άλλους χρειάστηκα λίγη «βοήθεια», κάποιοι δυστυχώς δεν υπάρχουν σήμερα στη ζωή…

Κάποιες φωτογραφίες έστω «θολές», έστω κατεστραμμένες, είναι πολύτιμες, γίνονται αφορμή να ανασύρουμε από το μυαλό μας μνήμες καλά φυλαγμένες στα «συρτάρια» του νου και της ψυχής…