Να κοιτάμε και πέρα από το μικρόκοσμό μας – Της Ειρήνης Βονιτσάνου

Ο καθένας στο μικρόκοσμό του έχει τα προβλήματά του. Το παιδί που δεν τα πήγε καλά στις πανελλήνιες, οι δόσεις των δανείων που δεν μπορούμε να αποπληρώσουμε, ο ερωτικός σύντροφος που μας πρόδωσε, η αναδουλειά, η ομάδα που δεν κάνει μετεγγραφές, η κυτταρίτιδα που δεν λέει να φύγει. Άλλους λιγότερο, άλλους περισσότερο τους ταλανίζει η ρουτίνα, τα μικροπροβλήματα που προκύπτουν από τις καθημερινές υποχρεώσεις ή και αγάπες ή και εμμονές.

Να μην ξεχνάμε, όμως, να κοιτάμε και πέρα από το μικρόκοσμό μας. Κάπου, όχι και πολύ μακριά, κάποιοι, όχι και τόσο ξένοι, βρίσκονται σε πραγματικό αδιέξοδο. Δε νιώθουν απλά μόνοι, είναι μόνοι. Δε νιώθουν απλά αβοήθητοι, δεν έχουν απολύτως κανέναν. Θαρρείς και γεννήθηκαν καταδικασμένοι να δυστυχήσουν. Καταδικασμένοι από γενιά σε γενιά. Κάποιοι, όχι και τόσο ξένοι, ίσως και να δέχονται την κριτική μας στο πλαίσιο του κουτσομπολιού της γειτονιάς, ίσως και να είναι άμεσοι αποδέκτες των ειρωνικών σχολίων μας ή των ανούσιων παρατηρήσεών μας.

Εμείς, ακόμη κι όταν γνωρίζουμε πόσο δύσκολα περνούν, πως τους βοηθάμε; Και δεν μιλάω για τις περιπτώσεις που δώσαμε ένα πιάτο φαΐ, μια σακούλα τρόφιμα. Μιλάω για τις περιπτώσεις που καθήσαμε και ακούσαμε τον πόνο του άλλου, χωρίς κριτική, χωρίς σχόλια και μπήκαμε για λίγο στη θέση του. Μιλάω για τις περιπτώσεις που δείξαμε το αληθινό μας ενδιαφέρον, όχι την όποια οικονομική μας κατάσταση. Μιλάω για τις περιπτώσεις που γίναμε άνθρωποι.

Κάπου, χιλιάδες μίλια μακριά, κάποιοι, εντελώς ξένοι, βρίσκονται σε πραγματικό αδιέξοδο. Στον 21ο αιώνα τα ανθρώπινα δικαιώματα, η ελευθερία, η ισότητα, η δημοκρατία δεν είναι αυτονόητα για όλους. Στην Παλαιστίνη συντελείται μια από τις μεγαλύτερες γενοκτονίες. Παιδιά μεγαλώνουν χωρίς να γνωρίζουν τίποτε άλλο πέρα από φόβο και πόλεμο. Γονείς θρηνούν κρατώντας τα νεκρά παιδιά στην αγκαλιά τους. Στη Συρία άμαχος πληθυσμός χάνει καθημερινά τη ζωή του, σε ένα πόλεμο δίχως τέλος. Στην Ουκρανία, εμπόλεμη ζώνη κι εκεί εδώ και μήνες, χθες κατερρίφθη αεροσκάφος με 295 επιβάτες και οι εικασίες δίνουν και παίρνουν για το ποιος είναι υπεύθυνος αυτής της τραγωδίας. Συντρίμμια, διαμελισμένα πτώματα και προσωπικά είδη διάσπαρτα στα στάχια της Ουκρανίας. Σοκαριστικές φωτογραφίες και από τα τρία αυτά σημεία της γης κάνουν το γύρο του κόσμου από δημοσιογράφους και φωτογράφους, που αψηφώντας τον κίνδυνο δείχνουν στους τυχερούς ανθρώπους του ίδιου πλανήτη, ότι η καθημερινότητα δεν είναι ίδια για όλους.

Σε ένα λόφο στο Ισραήλ εχθές το βράδυ μαζεύτηκαν αρκετοί Ισραηλίτες και ζητωκραύγαζαν για τις βόμβες που εκτοξεύονταν εκείνη την ώρα στη γη της Παλαιστίνης. Πριν βιαστείτε να πείτε για τους Εβραίους, ανατρέξτε στο πότε γίναμε απάνθρωποι. Η σιωπή μας και η αδιαφορία μας είναι συνενοχή. Δεν γίναμε, όμως, άσπλαχνοι μόνο απέναντι στο συνάνθρωπο, γίναμε πρωτίστως προς την ίδια την ανθρώπινη ύπαρξή μας. Η ανθρώπινη ύπαρξη που έπαψε να είναι αξία αλλά μέσον για την επίτευξη κάποιου σκοπού.

Τι με έπιασε και μένα καλοκαιριάτικα ε; Αντί να γυρίζω στις παραλίες, προβληματίζομαι και γράφω. Είπα μονάχα να στρέψω το βλέμμα μακριά από το μικρόκοσμό μου. Ίσως, γιατί εχθές τυχαία, εκεί που γυρνούσα ανέμελη από το τένις, με σταμάτησε μια όχι και τόσο ξένη, μια ευαίσθητη και αθώα ψυχή, μόνη και αβοήθητη, θαρρείς και γεννήθηκε καταδικασμένη να δυστυχήσει.

*Οι φωτογραφίες είναι πρόσφατες και αντλήθηκαν από το διαδίκτυο. Μπορεί να είναι σκληρές αλλά σκεφτείτε πόσο σκληρό είναι γι’ αυτούς που το ζουν.

Πηγή: irinismoments.tumblr.com