Αναφσάδες – Και τι να πρωτοθυμηθώ από τους Τσουκαλάδες

Γράφει ο Πάνος Ροντογιάννης

Αναφσάδες

Και τι να πρωτοθυμηθώ από τους Τσουκαλάδες
που’χε η φύση ομορφιά, σκληράδα η ζωή.
Και να ,ο νους μου σήμερα πετάει στους Αναφσάδες,
τον τόπο που μου γέμιζε την παιδική ψυχή.

Εφτά πηγάδια παλαιά τριγύρω από τη στράτα,
με την ξυλένια πόρτα τους,τον πέτρινο σοφά,
σταλιά- σταλιά κλειούν τη βροχή στα βάθη τα δροσάτα.
Τα χέρια που τα φκιάξανε έχουν αγιάσει πια.

Τα κυπαρίσια σοβαρά, μα οι χαρωπές μυρτούλες
γλυκό σκορπίζουν άρωμα κι ακόμα αν δεν ανθούν,
και χλιμιντρίζουν τ’άλογα που ακούν τις κακαβούλες
να ανεβάζουν δροσερό νεράκι για να πιούν.

Κορίτσια με λιγνά κορμιά και μάνες του αγώνα
στην κεφαλή την τέτζερη γιομάτη κουβαλούν,
η κακαβούλα κρέμεται στο λυγισμένο αγκώνα
και περπατούν αργά-αργά και που και που μιλούν.

Να κι η μεγάλη σκοιναριά που τα πουλιά κουρνιάζουν,
πολύκλαδη, μυστηριακή με τη βαριά σκιά,
ζυγώνουν τα παιδόπουλα κι οι μάνες τους τρομάζουν,
μην τύχει και στον ίσκιο της βρεθεί δεντρογαλιά.

Και το πηγάδι τ’ανοιχτό που χάσκει πλάι στο δρόμο
με τον αχόρταγο βυθό που δεν κρατάει νερό,
το σκοτεινό το στόμα του μας δίνει τόσο τρόμο
κι εμείς πέτρες του ρίχνουμε ν’ακούμε την ηχώ.

Μα μέσα στις ξερόπετρες και πάνω στο σοφά του
χαμογελάει το ψίλυθρο με τη βαρειάν οσμή,
που οι τσουχτερές οι μέλισσες τρυγούν τα λούλουδά του
και τα γαρδέλια κελαηδούν γυρεύοντας σπειρί.

Περνάει κι ο μπάρμπα Νικολός στο γάιδαρο καβάλα
και τραγουδάει σφυρίζοντας του κόσμου τον καημό,
μα ως βλέπει τις δυο γίδες του να κατεβάζουν γάλα
ξεχνάει όλα τα βάσανα κι αλλάζει το σκοπό.

Ω δρόμε κακοτράχαλε που όλα σου τα στουρνάρια
στρογγύλεψαν πατώντας τα τα πόδια τα γυμνά
των γυναικών που κουβαλούν στην κεφαλή πουρνάρια
και λιόκλαρα και κουμαριές να φαν τα ζωντανά.

Στο χρόνο οι εικόνες φεύγουνε κι ο νους δεν τις προφτάνει…
Μα εγώ, γυναίκες του χωριού, για πάντα θα κρατώ,
την ποδολόγα την φτωχή, σαν άγιο σας στεφάνι,
που από φορτίο έσωζε την κεφαλή, σκληρό.