Βιβή Κοψιδά-Βρεττού | Αναχάνδρα η επώνυμη ή De mulieribus sine nomine

Της Κασσιανής

Καμιά δεν σου πρόσφερε άσυλο
Τη γυμνότητα έσυρες των
Διάφανων μυστικών σου
Θηλυκής αφής αδεξιότητα
Την ανυπαρξία ξόρκισες με προσευχής
Μαύρο νερό λήθη η αρετή σου
Σε άλλες ανάμεσα στριμωγμένη ενάρετες
Σιωπές χθαμαλή πολιτεία σεμνότητας
Το άυλο χάδι του κάρβουνου
Βοά η κοίτη σπηλαίου άγουρου
Της σιωπής σου την ύπαρξη
Μετά τον αιώνα σου κι άλλος
Κι άλλοι αιώνες την ίδια ενδεδυμένοι
Εσθήτα της λήθης ανάστρεψε
Φιλοπερίεργα τη μνήμη
Απλωμένη γλυπτή παλάμη
Στη λυπημένη Κόρα νεύσε
Το μαντήλι κόκκινο συντροφικά
Σε νόστο αγαπημένου νεύσε

Φιλάρεσκα της Λάγιας
Στον αλαβάστρινο βραχίονα
Καθώς περίτεχνα στολίζει
Του κύκνειου λαιμού σου το μάρμαρο
Κι ελάτε όλες σας λιτανεία διστακτική
Η Ειρήνη και η Κασσιανή
Κι η Λάγια κι η Αριστάντη
Κι η Λάλα με την Κυρήνη
Κι η Αρισταρέτη με την Καλυψώ
Μ’αυτή την ανυπόστατη επωνυμία σας
Στην ακίνητη πινακοθήκη της Λαμίας
Πολιτεία λυσίκομης μοναξιάς
Αγεωγράφητη, ανιστόρητη…
Πώς τη μελαγχολική της Λήθης
Δημογραφία να ραγίσουμε;

(Από την ποιητική συλλογή: Ποιήματα προσωρινότητας (εκδ. Γρηγόρη, Αθήνα 2014)