Δύο λευκαδίτισσες ποιήτριες

Της Ειρήνης Περδικάρη

Λευκάδα το νησί των ποιητών.
Του Σικελιανού, του Βαλαωρίτη, του Χερν, του Γολέμη και άλλων αξιόλογων καλλιτεχνων που ταξίδεψαν με την ψυχή τους σε όλο τον κόσμο και άφησαν το στίγμα τους στην αιωνιότητα των ανθρώπων.
Αστείρευτη πηγή ο ουρανός και η θάλασσα, η  φύση που γεννά τα παιδιά της.
Κάτι μοναδικό και πέρα από την νόηση της καθημερινότητας.
Ίσως όλοι έχουμε μέσα μας έναν Λευκάδιο ονειροπόλο, έναν ρομαντικό εραστή της Λευκάδιας ομορφιάς.Της ζωής.

ΑΓΓΕΛΙΚΗ ΠΕΡΔΙΚΑΡΗ

Κατάγεται από την Λευκάδα Καλαμίτσι.Γεννήθηκε το 1971 στην Πάτρα όπου και ζει.Σπούδασε Αγγλική Φιλολογία και συνεχίζει να εργάζεται ως εκπαιδευτικός.Η ενασχόλησή της με την ποίηση και τη λογοτεχνία ξεκινάει τη δεκαετία του ’80 όταν απέκτησε την πρώτη της γραφομηχανή δώρο του πατέρα της, ο οποίος στάθηκε εμπνευστής και καθοδηγητής της στον κόσμο των βιβλίων, της μουσικής και της τέχνης γενικότερα.Εξ ου και η αγάπη της για το πιάνο την οποία έχει μεταδώσει και στον 11χρονο γιό της.

Έχει ετοιμάσει 2 ποιητικές συλλογές και 1 μυθιστόρημα αφιερωμένο στην Λευκάδα, αφού οι μνήμες της από την ντοπολαλιά του νησιού είναι τόσο ζωντανές μιας και έζησε για πολλά χρόνια με τη λευκαδίτισσα γιαγιά της.Λέξεις όπως “κρίνε μαρή”,” αφουγκράσου”, “καρτέρα”, “κατηλωμένος” ακόμα θροΐζουν στα αυτιά της.

Ποιήματά της έχουν δημοσιευτεί σε ηλεκτρονικά και έντυπα λογοτεχνικά περιοδικά, όπως ΚΕΦΑΛΟΣ 9ος του 2021.Επίσης συμμετέχει ενεργά σε πολλές λογοτεχνικές ομάδες στο Facebook. Τα τελευταία δύο χρόνια μαζί με το όνομά της φέρει και το ΠΑΤΙΣΤΑ…τοπικό προσωνύμιο(παρατσούκλι) του πατέρα της τον οποίο έχασε αλλά συνεχίζει να είναι πηγή έμπνευσής της.Παντρεμένη με ΣΤΑΥΡΟ ΣΜΙΛΗ και μητέρα του 11χρονου ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ.

ΥΠΟΣΧΕΣΗ

Κοιτάς τον καθρέφτη σου βαθιά
πρόσωπο με πρόσωπο έρχεται η ματιά.
Τα λόγια σου ακούς και παρακαλάς
Μίλα μου! Μίλα μου!
Πες το ακόμα μια φορά…
Τί απάντηση να δώσει ο καθρέφτης;
Τί επιφυλάσσει το τώρα πιά;
Η ψυχή του ειδώλου σου ζητά καρδιά
καρδιά να βάλεις ακόμα μια φορά.
Μόνο που αυτή τη φορά
υπόσχεση να δώσεις και να τηρήσεις
στον εαυτό σου, όχι στον καθρέφτη, όπως οφείλεις…
Θα αλλάξω, μια και καλή, ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ 
Το όνειρό μου δεν θα το κλέψεις…ΣΤΑΜΑΤΑ
Είμαι αυτή και θα μείνω ως το ΤΕΛΟ
Σνα παλεύω για ένα όμορφο ΜΕΛΛΟΝ.

ΖΩΗ ΖΗΤΑ

Μη σταματάς, προχώρα, φωνάζει η ψυχή
Κοίτα μπροστά…πρέπει να κινηθείς.
Μα ποιος καθορίζει τα πρέπει και τα μη;
Κοιτάς γύρω σου…πρέπει να σηκωθείς.
Πρόλαβες να μαζέψεις το τελευταίο σου κομμάτι;
Ήταν δύσκολη η τελευταία ανάβαση.
Δεν τα βλέπεις τα σύννεφα πίσω εκεί;
Ζητάς ζωή…ζητάς θάρρος
Μα ποιος καθορίζει τι είναι βάρος;
Δεν ξέρεις και πολλά
Τα όνειρα που κάνεις θα βγουν αληθινά;
Κοιτάς γύρω σου…ξανά και ξανά
Μαζεύεις τα κομμάτια σου όμορφα κι απαλά
Πονάει πολύ το τελευταίο σκαλί
Αρνιόταν το κομμάτι αυτό να ταιριάξει στο κορμί…
Τα μάζεψα όλα!
Τα θέλω εκεί!
Ποιος είπε ότι η ζωή καρτερεί;
Δεν έχει δικαίωμα να στα σκορπίσει κανείς!
Μαζεμένα κράτα τα
Προχώρα με θάρρος ΕΣΥ!

Αργυρούλα Κτενά

Γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Καρυά Λευκάδας το 1963.Σπούδασε ηλεκτρολογία με την οποία δεν ασχολήθηκε ποτέ. Εργάστηκε ως βοηθός λογίστριας και ζει στην Αθήνα.

Ποιήματα τα της έχουν εκδοθεί σε συλλογικά έργα “Γιορτή της ποίησης 2021- εκδόσεις ΚΕΦΑΛΟΣ , Της ειρήνης το βλέμμα στο ηλεκτρονικό περιοδικό ΥΔΡΑΝΗ ,70ος τόμος της Νέας Φιλολογικής Πρωτοχρονιάς του 2021 στο υπό έκδοση ανθολογία της Ποιητικής Έλξης καθώς και Του Έρωτα το Κόκκινο – Τεχνών Συναπαντήματα από τις εκδόσεις Όστρια” και δημοσιευτεί σε διάφορες λογοτεχνικές ομάδες στο Facebook και στις ηλεκτρονικές εφημερίδες Γκαλερί Αγριλίδες Art@ Act και στα Καρσάνικα Νέα.

Το παραμύθι της ευτυχίας

Κοίτα η μέρα πως γελά καθώς η νύχτα σβήνει,
το άστρο αποξεχάστηκε, κοιμάται στο περβάζι.
Νωχελικά ένα όνειρο ξυπνώντας αργοσβήνει,
μικρό σπουργίτι του γελά καθώς το κάνει χάζι.

Το αλεξανδρινό, κοκκίνησε μέσα στην άσπρη γλάστρα,
και οι μαργαρίτες γέμισαν με κίτρινα λουλούδια.
Ο γκιώνης μόνος τραγουδά τις νύχτες κάτω απ’ τ’ άστρα,
στο χιόνι τα μικρά παιδιά , φτιάχνουνε αγγελούδια.

Κοίτα οι κόρες του χιονιού , ευαίσθητες νιφάδες,
την φύση ομορφαίνουνε με διάφανα στολίδια.
Στου κόσμου τα μπαλκόνια βγαίνουνε οι κυράδες
και τα προικιά στον ήλιο κεντάνε με πλουμίδια.

Στο ποταμάκι κάτω στέκεται ιτιά παραπονιάρα
σκύβει με νάζι στο νερό, μιλάει,σιγοκλαίει,
Της νύχτας τροβαδούρος ,με μιά παλιά κιθάρα
του έρωτα τα μυστικά , μέσα από στίχους λέει.

Μια μελισσούλα τριγυρνά σε άσπρη μαργαρίτα
πίνει, ζαλίζεται, μεθά, με νέκταρ και με ήλιο
Όλη η γη μια ομορφιά ,από κεράσια πίτα
ζωγραφισμένη σε χαρτί, παραμυθιού βασίλειο!

Μαύρος κύκνος

Η αυλαία άνοιξε,
Το θέατρο ασφυκτικά γεμάτο την καλούσε.
Απόψε ήταν η βραδιά της,
και κανείς , τίποτα δεν μπορούσε να την κλέψει από εκείνη.
Πόνοι,κόποι, συμβιβασμοί,
σκόρπια φύλλα στο μονοπάτι που οδηγούσε στην κορυφή.
Το σώμα πονούσε,το μυαλό παραδομένο σε πυρετό αθεράπευτο.
Είχε γράψει τον δικό της επίλογο
σε ένα έργο που ο ρόλος δεν της χαρίστηκε.
Η παράσταση ξεκινά,
Οι πουέντ άφησαν κόκκινα ίχνη στην σκηνή.
Αιμορραγούσε η ψυχή στο χειροκρότημα του κόσμου.
Υποκλίθηκε ξανά και ξανά
σε ένα κοινό που παραληρούσε
Κανείς δεν κατάλαβε την μεταμόρφωση,
Η τελευταία πράξη του δράματος είχε στεφθεί με επιτυχία.
Ήταν η βασίλισσα των κύκνων
Όταν η πληγή μεγάλωσε,
όταν πνίγηκε το βλέμμα της στο αίμα,
στους ώμους άνοιξαν περήφανα τα εβένινα φτερά,
και πέταξε στην αιωνιότητα
νικήτρια, πρίμα μπαλαρίνα της ζωής ,
μόνη πρωταγωνίστρια ενός θιάσου
αποτελούμενου από κομπάρσους.
Πρίν η αυλαία πέσει,
πρίν το χειροκρότημα σιγήσει,
ο μαύρος κύκνος βασίλεψε στην δική του λίμνη…..