Εμπιστοσύνη

Γράφει ο Απόστολος Βεργής

Κάτι που πρέπει οπωσδήποτε ένας κυβερνήτης να κάνει, για να πετύχει στην αποστολή του, είναι το να κερδίσει την εμπιστοσύνη τού λαού του. Για να την κερδίσει δε, δεν χρειάζεται να κάνει θαύματα παρά να είναι συνεπής και ειλικρινής απέναντι στο λαό του. Συνεπής γιατί κάθε απόκλιση τον απομακρύνει από τον μέσο καθημερινό άνθρωπο, με αποτέλεσμα, και να χει ο ίδιος καλές προθέσεις, και να χει παράξει κάποιο έργο θετικό, εντέλει να μην γίνεται πιστευτός και να οδηγείται μοιραία σε πτώση.

 Έτσι την  έπαθαν πολλοί και ικανοί, ηγέτες που σε άλλη περίπτωση θα μπορούσαν να χαν κάνει θαύματα, στο τέλος απέτυχαν, απέτυχαν αυτοί και, το λιγότερο, απέτυχαν και οι λαοί τους. Φοβάμαι, πραγματικά φοβάμαι, πως κάτι τέτοιο μπορεί να συμβεί και στην χώρα μας και ότι έχει επιτευχθεί στην πρώτη περίοδο της πανδημίας, θα πάει χαράμι. Θα πάει χαράμι γιατί ο λαός θα χάσει την εμπιστοσύνη στην κυβέρνησή του.

“Τι μας λέει αυτός τώρα;” θα αναρωτηθείτε. Σας απαντώ πως προσπαθώ να δω μέλλον, μελλοντικά προβλήματα, μελλοντικές καταστάσεις που μπορεί να καταλήξουν σε ανατροπές. Πώς; Μα το πώς, είναι απλό και διαχρονικό.

Είναι θέμα εμπιστοσύνης η οποία χάνεται όταν δεν υπάρχει συνέπεια και όταν υπάρχουν εξαιρέσεις. Και δυστυχώς τον τελευταίο καιρό οι εξαιρέσεις είναι πιο πολλές. Είναι τα μεγάλα τα τραπέζια τού πρωθυπουργού. Είναι τα μότο κρος με στάσεις χωρίς μέτρα ασφάλειας, μάσκες κτλ… Είναι οι κατ εξαίρεση εμβολιασμοί στελεχών και λοιπών σελέμπριτις όταν όλοι οι άλλοι περιμένουμε τη σειρά του ο καθείς. Είναι το άλλες οι αποφάσεις της Παρασκευής το απόγευμα, άλλες τού Σαββάτου το πρωί κι άλλες τής Κυριακής. Είναι το μπούρου μπούρου στα κανάλια κάποιων υπουργών που αυτοαναιρούνται κάθε τόσο στην πληθώρα των λόγων τους (βασικά ένας υπουργός είναι). Είναι τα ψέματα (ακόμα τα ψέματά του τα πληρώνει ο πρώην πρωθυπουργός και δεν βάζει φρένο, σώζοντας αυτός την κυβέρνηση στην πραγματικότητα). Είναι τα ρουσφέτια που γίνονται σε διαφόρους κλάδους. Είναι, είναι…

Όλα αυτά σιγά σιγά, ακριβώς με τον τρόπο που το σαράκι με τον καιρό κάνει ένα τεράστιο κομμάτι ξύλου πριονίδια, μασουλάνε την εμπιστοσύνη που χει ο λαός στην κυβέρνησή του. “Πλάκα με κάνουν”, λέει σε πούρα σαλονικιώτικη προφορά ο άλλος, αυτοί απλώνουν τραπέζια κι εμένα μου λεν να μην πάω να δω ούτε τη μάνα μου που μένει στο χωριό μας 5 χιλιόμετρα από εκεί που μένω. Και ύστερα έρχονται τα λόγια του τυχοδιώκτη πολιτικού ή δημοσιογράφου, τού ψεκασμένου και τού αρνητή που βάζουν τα γνωστά χαζά μεν, αποτελεσματικά δε ερωτήματα: Μήπως δεν υπάρχει ιός και πανδημία; Μήπως όλα γίνονται γιατί θέλουν να μας ελέγχουν; κτλ… συνοδευόμενα κάθε φορά με τις πληροφορίες ότι ο πρωθυπουργός δεν φορά μάσκα, ότι ο πρωθυπουργός τρώει σε κατάσταση συχρωτισμού κτλ. Ερωτήματα που κάνουν κακό, ερωτήματα τώρα μάλιστα αναβαθμισμένα, πιο αιχμηρά, που πληγώνουν το μυαλό περισσότερων ανθρώπων.   

Όλα αυτά πρέπει να σταματήσουν, η δημοκρατία για να λειτουργεί θέλει οι νόμοι (και οι ηθικοί νόμοι) να έχουν την ίδια ισχύ για όλους, ή θα απλώνουμε όλοι τραπέζια για να τρώμε μεσημεράκι ή κανείς, δεν είμαστε βασίλειο να κάνει ότι θέλει ο βασιλιάς. Να κάνουν τη δουλεία τους οι υπουργοί και οι λοιποί παρατρεχάμενοι και να αφήσουν τα ταρατατζούμ και τα κανάλια. Γιατί αν χαθεί και το υπόλοιπο της εμπιστοσύνης στην κυβέρνηση από τον κόσμο που εξακολουθεί να υπάρχει θα το πληρώσει ο τόπος μας και δεν θα είναι αυτή η πρώτη η φορά.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΒΕΡΓΗΣ – ΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣ