Επειδή τα στερνά τιμούν τα πρώτα

Για αλαζονική συμπεριφορά  κατηγορήθηκε ο δήμαρχος, κύριος Καλός, στη διάρκεια της θητείας του. Για να είμαι ειλικρινής, δεν συμφωνούσα με αυτή την άποψη που κυκλοφορούσε ευρύτατα στο μικρό μας τόπο.  Η στάση του όμως το τελευταίο διάστημα, μέσα από γραπτά του, λίγο πριν την ολοκλήρωση της θητείας του, επιβεβαιώνει πανηγυρικά τους περισσότερους και διαψεύδει την αφεντιά μου γιατί: τα στερνά τιμούν τα πρώτα.

Αλαζονεία, υπερβολές, έλλειψη μέτρου και αλήθειας, εμπάθεια,  χαρακτηρίζουν την…  «γραπτή  συμπεριφορά» του δημάρχου το τελευταίο διάστημα, ως αποτέλεσμα της έλλειψης  ψυχραιμίας.

Το νικάν εαυτόν πασών νικών πρώτη και αρίστη. Το δε ηττάσθαι αυτόν υφ’ εαυτού, αίσχιστον και κάκιστον: Η πρώτη και μεγαλύτερη νίκη από όλες για κάθε άνθρωπο είναι εκείνη που μπορεί να πετύχει πάνω στον εαυτό του. Αντίθετα, πολύ χειρότερο και ταπεινωτικό είναι να νικιέται κανείς από τον ίδιο του τον εαυτό. Κλεινίας στους Νόμους του Πλάτωνα.

Στην προσπάθειά μου να κωδικοποιήσω τη συμπεριφορά του δημάρχου, επειδή μέχρι τις 31/12 τα γραπτά του δεν είναι προσωπικά αλλά μας αφορούν όλους, θυμήθηκα ένα ξένο κείμενο που γράφτηκε πριν από σχεδόν 25 χρόνια. Το χρησιμοποίησα σε σχόλιό μου  για άλλο λόγο και αιτία, το 2017 και είναι ακόμα επίκαιρο, γιατί όπως αποδεικνύεται, αντικατοπτρίζει την συμπεριφορά πολλών δημάρχων. Δες: ΕΔΩ

«… Ο δήμαρχός μας κερδίζοντας… αγνόησε το γεγονός πως δεν κέρδισε μόνο μα πως κυρίως έχασε ο προηγούμενος και νόμισε πως έγινε «ηγεμόνας». Θεώρησε πως η καρέκλα του δημάρχου ήταν κομμένη και ραμμένη στα μέτρα του και απέκτησε μονιμότητα. Αυτή η αίσθηση της μοναδικότητας κυκλοφορούσε στον αέρα μαζί του. Την οσφραινόσουν στις κουβέντες του και στον τρόπο που λειτουργούσε…
…Το πρόβλημα είναι πως αν δεν είσαι προετοιμασμένος για την πτώση, και οι ηγεμόνες δεν είναι, αντιδράς τόσο άσχημα που εκτίθεσαι ακόμη περισσότερο. Το μεγαλύτερο πλεονέκτημα ενός πολιτικού είναι ο τρόπος που αποδέχεται την ήττα. Δεν είναι μικρό παιδί να αντιδρά σαν να του έκλεψαν τις καραμέλες!…»

Τα παραπάνω γνωρίσματα δεν θα ήταν αρκετά για το σημερινό μου σχόλιο αν δεν διαπίστωνα πως ο δήμαρχος  γράφει και μισές αλήθειες, όταν αναφέρεται σε έργα, γιατί δεν θέλει  να φανεί κανένας άλλος, εκτός από τον ίδιο.  Δεν έχει την γενναιότητα να αναφέρει  την καταλυτική συμβολή τουλάχιστον του βουλευτή σε αυτά. Ο κ. Καβαδδάς εκλέγεται από το 2015. Ενημερώνει συνεχώς και πέραν του δέοντος κάποιες φορές. Γνωρίζουμε τις ενέργειές του σε όλα τα θέματα του νησιού.

Π.χ για το κλειστό  Θέατρο της Λευκάδας, που κομπάζει ο δήμαρχος, ως δικό του αποτέλεσμα, θυμίζουμε, πως η πρώτη  παρέμβαση στη Βουλή του κ. Καββαδά, χρονολογείται από το 2018, με κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ. Ο  τότε Περιφερειάρχης κ. Γαλιατσάτος, αν δεν με απατά η μνήμη μου, έκανε την τροποποίηση για την ένταξη του Θεάτρου στο ΕΣΠΑ 2014-2020.

 (Θυμίζω, να πληροφορηθεί και ο κ.Καλός, πως το Θέατρο είχε  χαρακτηριστεί παράνομο προ… αμνημονεύτων ετών. Δεν μπορούσες να χτίσεις ούτε ένα τούβλο αλλά ούτε μπορούσε να χρηματοδοτηθεί. Στη θητεία του κ. Δρακονταειδή  βρέθηκε επιτέλους λύση. Έγινε μια σπουδαία εργασία από την Κτηματική Υπηρεσία, ανήκε στο Ελληνικό Δημόσιο, ώστε το κτίριο να αποκτήσει οντότητα και νομιμότητα).

Οι παρεμβάσεις του βουλευτή για το κλειστό Θέατρο είναι δημοσιευμένες σε όλο τον έντυπο και ηλεκτρονικό τύπο. Ξεκινούν από τις 8 Φεβρουαρίου 2018 και τελειώνουν 24 Οκτωβρίου 2020. Κατέβαλε μεγάλη προσπάθεια μέχρι να παραχωρηθεί στο Δήμο, από το Υπουργείο Οικονομικών μέσα σε σύντομο χρονικό διάστημα, για να μην χαθούν οι προθεσμίες χρηματοδότησής του.Η παραχώρηση ήταν η σημαντικότερη και απαραίτητη προϋπόθεση.

 Στη θητεία του  κ. Καλού, απαιτήθηκε να γίνουν τα λιγότερα και τα πιο εύκολα. Βρήκαν ένα έργο έτοιμο, νόμιμο, παραχωρημένο στο Δήμο και ενταγμένο στο ΕΣΠΑ, με την κ. Κράτσα μάλιστα, να τους περιμένει να ολοκληρώσουν δυο μελέτες και να τους το υπενθυμίζει και δημοσίως.

Από την χρονολογική  ροή των γεγονότων προκύπτει πως όταν ασχολήθηκε ως δήμαρχος ο κ. Καλός με το θέατρο, είχαν μπει ήδη πολλά… καρφιά και μάλιστα όλες, οι κατά την τοπική διαλεκτό, τσανταρόλες!

Στο κλειστό θέατρο έγινε μια συλλογική δουλειά πολλών χρόνων που ολοκληρώθηκε το 2020. Υποτιμά την μνήμη μας, όποιος την αποσιωπά, θέλοντας να καρπωθεί το επιτυχές αποτέλεσμα, όταν μάλιστα έχει συμβάλει το λιγότερο.

Κάπως έτσι προχώρησαν και προχωρούν τα έργα είτε μας αρέσει είτε όχι, πριν κάποιοι ξεχάσουν, γίνουν σούπερμαν σε ένα φανταστικό σύμπαν, βλάπτοντας αντί να ενισχύουν την υστεροφημία τους και κοροϊδεύοντας, όχι τους ψηφοφόρους τους, που είναι δικαίωμά τους, αλλά μέχρι το τέλος του χρόνου, όλους του δημότες.

Ο Δημοτικός Σχολιαστής