Η Ανθούλα έφυγε σήμερα από κοντά μας…

Είναι για την γιαγιά μου, μας έγραψε ο φίλος  Σπύρος Μπελεγρίνος στέλνοντας μας την παρακάτω ανάρτηση της κοινότητας: «Σύβρος».

Η  Ανθούλα  έφυγε σήμερα από κοντά μας, μετά από σύντομη νοσηλεία, αδικημένη χωρίς δυνατότητα αποχαιρετισμού. Έτσι όπως άδικη και σκληρή ήταν η ζωή της. Από τα δώδεκα της χρόνια παραδουλεύτρα, μεγαλωμένη στα δύσκολα χρόνια της  κατοχής και με βαριά κληρονομιά την απόλυτη φτώχεια, στάθηκε με περηφάνια και αξιοπρέπεια στην ζωή της, πάλεψε σκληρά να μεγαλώσει τα παιδιά της.

Δοτική και με έμφυτο φυσικό πολιτισμό, ακόμη και το καλό παραδοσιακό της φόρεμα που φύλαγε για το στερνό ταξίδι, το πρόσφερε στο μουσείο του χωριού, έντυσε μάλιστα  η ίδια την κούκλα   με την επίσημη γιορταστική φορεσιά. Ενώ  την στόλιζε μου εξομολογήθηκε ότι την παρότρυναν να το φυλάξει για την σημερινή μέρα, όμως την θυμάμαι να λέει με βαθιά πίστη, όχι να μην το φάει το χώμα να μείνει εδώ να το βλέπουν  τα παιδιά  και να μαθαίνουν.

Ακόμη  την θυμάμαι μαζί με δυο φίλες της ακούραστη από τις 08.00 το πρωί, στα 86 χρόνια της, να απλώνει το διασίδι , να μπελονιάζει τα χτένια, να περνάει τα μυτάρια και το αντί και όταν κάπου στις 15.00 είχαν  υφάνει το πρώτο δείγμα να ξεκινήσει ένα χορό με γαμήλια τραγούδια . Γιατί ναι η Ανθούλα ήταν και μία από τις λίγες γυναίκες του χωριού που  σε αρραβώνες και γάμους τραγουδάγανε για να γιορτάσουν και να χορέψουν οι καλεσμένοι.

Την  μεγαλύτερη εντύπωση όμως μου έκανε η επιμονή και η λαχτάρα της να περπατήσει το μονοπάτι της Δάφνης,  όταν μετά την μεγάλη της πίεση ενέδωσα στην απαίτηση της, της έδωσα εφόδιο μια μαγκούρα και με συνοδεία ξεκίνησε η διαδρομή προς τον Αντελικό, στην μέση της διαδρομή θέλησε να βάλει τα χέρια της στο νερό της πηγής όμως τα 86 τότε χρόνια της είχαν φέρει μια δυσκαμψία , τότε η Ανθούλα έβρεξε την μαγκούρα στο νερό και αφού χάιδεψε τρυφερά το βρεγμένο κομμάτι στην συνέχεια το φίλησε, τόλμησα να της πώ ότι δεν είναι εικόνα εκκλησίας για να το φιλάει και μου αντέτεινε με έντονο ύφος, εμείς οι παλιοί καλόγερε   τα αγαπάμε το νερό, γιατί το νερό είναι η ζωή και ο θεός και συνέχισε οργισμένη, δεν είμαστε σαν τους νεότερους που έχουν κάνει σκουπιδαριό αυτό τον ευλογημένο τόπο.

Όμως εκεί που με άφησε άφωνο ήταν στο τέλος της διαδρομής, ακριβώς πάνω στην ξύλινη γέφυρα, εκεί άρχισε ξαφνικά και χωρίς αίσθηση κούρασης να τραγουδάει και να χορεύει την καραγκούνα έτσι που οι δύο γυναίκες της συνοδείας της, αρχικά ξαφνιάστηκαν και αυτές μαζί μου, γρήγορα όμως συνήλθαν και κρατώντας την, έστησαν ένα χορό σαν να ήταν μικρά κοριτσάκια.

 Με αυτές της θύμισες αποχαιρετάμε την Ανθούλα και την κρατάμε στην μνήμη μας, να χορεύει με το αγέρωχο ύφος της και  να τραγουδά με την μοναδική καθάρια φωνή της, κόντρα στην ανέχεια και τις πολλές αντιξοότητες της ζωής.

Στο καλό Ανθούλα του χωριού και της καρδιάς μας. Ειλικρινή συλλυπητήρια στα παιδιά και τα εγγόνια της.