Οι Ελληνες δήμαρχοι δεν διαβάζουν Προυστ

Ξένια Κουναλάκη

Τις τελευταίες ημέρες, όλη η Ελλάδα είναι ένα μεγάλο εργοτάξιο. Στην Αθήνα, στην οδό Πανεπιστημίου επικρατεί οργασμός: από εκεί που ένας-δυο εργάτες πάλευαν με μια τσάπα να υλοποιήσουν το όραμα του δημάρχου, τώρα έχουν πολλαπλασιαστεί ο αριθμός, η επιφάνεια και τα ωράρια εργασίας τους. Στη Συγγρού ξεκίνησαν τα έργα ασφαλτόστρωσης από την Περιφέρεια, λίγα 24ωρα προτού ο Γιώργος Πατούλης ενημερωθεί για τη δυσμένεια στην οποία περιήλθε μετά το μακρύ ζεϊμπέκικό του. Την ίδια στιγμή, επικρατεί πλήρης ασυδοσία στο παρκάρισμα, η ηχορρύπανση στην πόλη είναι καθημερινή δοκιμασία για τους Αθηναίους και οι δημόσιοι χώροι πρασίνου είναι εξίσου ακριβοθώρητοι με τον Μεγάλο Περίπατο.

Είναι σαφές ότι τα συνεργεία «τρέχουν» για να ολοκληρώσουν ό,τι δεν έγινε καθ’ όλη τη διάρκεια της τελευταίας τετραετίας. Στο Ηράκλειο Κρήτης αντικαθιστούν τους κυβόλιθους μπροστά στο δημαρχείο, προκαλώντας ειρωνικά σχόλια από τους κατοίκους, οι οποίοι διαμαρτύρονται για την κατάσταση του παραλιακού μετώπου, τον κακό φωτισμό, τον ακήρυχτο πόλεμο κατά του πρασίνου. Στη Θεσσαλονίκη, η ατμόσφαιρα θυμίζει ΔΕΘ: ασφαλτόστρωση της Τσιμισκή και της Λαμπράκη στην Τούμπα, διάνοιξη της Αγίου Δημητρίου, ενώ προχθές ανακοινώθηκε το νέο γενικό πολεοδομικό σχέδιο που εκκρεμούσε επί τρεις δεκαετίες. Τι πειράζει που υπάρχει πρόβλημα πάρκινγκ; Ο δήμος το έλυσε, μετατρέποντας την ιστορική πλατεία Ελευθερίας σε γκαράζ και προαναγγέλλοντας ταυτόχρονα πως θα γίνει «πάρκο μνήμης, απονομής τιμής και δικαίου».

Ο κοινός παρονομαστής σε όλα αυτά είναι η λανθασμένη αίσθηση που έχουν δήμαρχοι και περιφερειάρχες για τον τρόπο που λειτουργεί η μνήμη. Θεωρούν δηλαδή ότι θα εντυπωθεί στο μυαλό των ψηφοφόρων μόνο η εικόνα των τελευταίων ημερών, προτού ανοίξουν οι κάλπες. Οτι θα ψηφίσουν στις αυτοδιοικητικές εκλογές με την εικόνα της ολοκληρωμένης Πανεπιστημίου, της Τσιμισκή και της Αγίου Δημητρίου, πως θα σταυρώσουν το ψηφοδέλτιο ενθυμούμενοι την άρτια είσοδο του κτιρίου της Λότζια, όπου στεγάζεται το δημαρχείο του Ηρακλείου.

Προφανώς, δεν έχουν διαβάσει Προυστ. Η μνήμη δεν τσιμεντώνεται, κάνει περίεργες διαδρομές. Μια γεύση, μια οσμή, ένας ήχος ανακαλούν πεντακάθαρες εικόνες από το παρελθόν. Η μυρωδιά της σκόνης υπενθυμίζει τα αέναα προεκλογικά εργοτάξια στις πόλεις της χώρας. Μια αθώα έκφραση, όπως «χαιρέτα μου τον πλάτανο», παραπέμπει αυτόματα στα ξερά δέντρα του Συντάγματος ή στο γηραιό πλατάνι στην κεντρική Πορτάρα που κινδυνεύει. Κι ένα τρυπάνι για μια απλή εργασία στο σπίτι, π.χ., φέρνει στον νου έναν μοναχικό εργάτη που σπάει αναίτια, επί μήνες, τις πλάκες γύρω από το Σύνταγμα τα μαρτυρικά έτη 2020-2023.

ΠΗΓΗ: https://www.kathimerini.gr/