Ο δημιουργός και το πιο διάσημο έργο του

Ο δημιουργός και το πιο διάσημο έργο του.  

Γράφει ο Παναγιώτης Σκληρός

Όταν αντίκρισα αυτή τη φωτογραφία, προσπάθησα να ερμηνεύσω τα συναισθήματα ενός δημιουργού, μπροστά στο πιο διάσημο έργο του και μάλιστα παρουσία συγγενών και μαθητών του..   Είναι ο Γιαννούλης Χαλεπάς μπροστά στην «Ωραία κοιμωμένη» του,  52 ολόκληρα χρόνια (1930) μετά την δημιουργία της (1878). Ουσιαστικά μπροστά στο ταφικό μνημείο που παραγγέλθηκε από την οικογένεια Αφεντάκη για την αδικοχαμένη κόρη τους Σοφία και βρίσκεται στο Α΄ νεκροταφείο Αθηνών.

Ο Γιαννούλης Χαλεπάς (Πύργος Τήνου, 24 Αυγούστου 1851 – Αθήνα, 15 Σεπτεμβρίου 1938) ήταν ο πιο διακεκριμένος γλύπτης της νεότερης Ελλάδας, με μυθιστορηματική ζωή ανάμεσα στην τρέλα και τον θρίαμβο. Ο Γιαννούλης Χαλεπάς ήταν γόνος οικογένειας φημισμένων Τηνίων μαρμαρογλυπτών. Ο πατέρας του, Ιωάννης  και ο θείος του είχαν μεγάλη οικογενειακή επιχείρηση μαρμαρογλυπτικής με παραρτήματα στο Βουκουρέστι, την Σμύρνη και τον Πειραιά. Ο Γιαννούλης, ο μεγαλύτερος από τα πέντε αδέλφια του, είχε έφεση στην μαρμαρογλυπτική και βοηθούσε τον πατέρα του στα έργα που ετοίμαζε ο τελευταίος για διάφορες εκκλησίες. Οι γονείς του τον προόριζαν για έμπορο  αλλά ο ίδιος τελικά αποφάσισε να σπουδάσει γλυπτική.

Από το 1869 έως το 1872, μαθήτευσε στο Σχολείον των Τεχνών (την μετέπειτα Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών) με δάσκαλο τον Λεωνίδα Δρόση. Το 1873 έφυγε για το Μόναχο με υποτροφία τού Πανελλήνιου Ιδρύματος Ευαγγελιστρίας Τήνου, για να συνεχίσει τις σπουδές του στην Ακαδημία Καλών Τεχνών του Μονάχου με δάσκαλο τον Μαξ φον Βίντμαν (Max von Windmann). Κατά την διάρκεια της παραμονής του στο Μόναχο, εξέθεσε τα έργα του Το παραμύθι της Πεντάμορφης και Σάτυρος που παίζει με τον Έρωτα, για τα οποία και βραβεύθηκε.

Το 1876 επέστρεψε στην Αθήνα, όπου άνοιξε δικό του εργαστήριο. Το 1877 ολοκλήρωσε στο μάρμαρο τον Σάτυρο που παίζει με τον Έρωτα, και τον ίδιο χρόνο άρχισε να δουλεύει το πιο διάσημο γλυπτό του, την Κοιμωμένη .  Την Κοιμωμένη του από το πήλινο πρόπλασμα (1878) την μετέφεραν αργότερα με το γλύφανό τους στο μάρμαρο οι μαρμαρογλύπτες Χαμηλός και Αλεξάκης.

Ο Γιαννούλης Χαλεπάς ήταν και παραμένει μια κορυφαία μορφή στην νεότερη ελληνική Τέχνη. Τα έργα του — εκ των οποίων περισώθηκαν περίπου 150 — είναι κλασικά στην σύλληψή τους.

«Εκείνο πάντως που μπορεί να εκτιμήσει  ένας παρατηρητής των γλυπτών του Χαλεπά είναι η εκφραστικότητα των προσώπων και των σωμάτων — είτε πρόκειται για έναν Σάτυρο, είτε για την Μήδεια με τα παιδιά της, είτε πρόκειται για την νεαρή Κοιμωμένη. Το έργο του Σάτυρος που παίζει με τον Έρωτα (1877) είναι φτιαγμένο από μάρμαρο ύψους 1,35 μ. και βρίσκεται στην Εθνική Γλυπτοθήκη στην Αθήνα. Σ’ αυτό το νεανικό έργο του ο Χαλεπάς συνδυάζει την παράδοση της αρχαίας ελληνικής γλυπτικής με στοιχεία από το ρομαντισμό και το ρεαλισμό.

Έγραψα στην αρχή  ότι ήθελα να αναγνωρίσω τα συναισθήματα του δημιουργού μπροστά στο έργο του αλλά δεν το μπορώ. Δεν έχω τέτοιες δυνάμεις. Το  εκφράζει όμως ο ίδιος με τα παρακάτω σωζόμενα λόγια του όταν

το 1930(όπως είπαμε) ο Χαλεπάς επισκέπτεται πάλι την Κοιμωμένη. Τον συνόδευε κόσμος. Από τον φόβο μη συγκινηθεί, τον πέρασαν πρώτα από άλλα μνημεία. Τ’ αναγνώρισε όλα, τα θυμούνταν με κάθε λεπτομέρεια. Όταν έφθασε μπροστά της, ζήτησε να τ’ ανοίξουν το κιγκλίδωμα και μπήκε. Κοίταξε σιωπηλά το έργο του και τα φευγαλέα κρυφά βλέμματα που ‘ριχνε προς το πλήθος, ενώ έμενε ασκεπής μπροστά στο έργο της νεότητάς του, μαρτυρούσαν πως φοβόνταν μην προδοθεί. Κάποιος τότε του είπε: «Λένε πως την έπλυναν με άκουα-φορτε και χάλασε». Άπλωσε το χέρι του, θώπευσε τις αρμονικές πτυχές του υφάσματος, γέλασε ζωηρά και είπε, ενώ το χέρι του στηρίζονταν πάνω στο μάρμαρο με τρυφερότητα: «Δεν χαλάει!» (Στρατής Δούκας, Υποθέσεις και λύσεις πάνω σε προβλήματα της ζωής και του έργου του Γιαννούλη Χαλεπά, Αθήνα 1970).

 Οι αντιγραφές μου είναι από διάφορες πηγές απ το διαδίκτυο, απέφυγα όμως να αναφερθώ στις λεπτομέρειες του ψυχικού του κόσμου, από σεβασμό…

Παναγιώτης Σκληρός