Πανηγύρια στα χωριά της Λευκάδος κάποτε

Στο χωριό μου τους Πηγαδισάνους, γίνονταν δυο πανηγύρια με «βιολιά». Στη γιορτή των Αγίων Αναργύρων και του Αγίου Νικολάου. Και τα δυο συνέπιπταν να γίνονται το χειμώνα. Ο χώρος που επιλεγόταν ήταν τα καφενεία του χωριού. Τα καφενεία εκείνα τα χρόνια ήταν ταυτόχρονα και μπακάλικα. Το ένα μάλιστα είχε και ένα πανέμορφο τζούκ μπόξ. Εκεί «παιζόταν» και ο κινηματογράφος. Ένα άσπρο σεντόνι σκέπαζε τα ράφια με τα είδη μπακαλικής και έκανε χρέη οθόνης.

Για τις ανάγκες του πανηγυριού τα πράγματα μεριάζονταν στην άκρη. Φτιάχνονταν ένα υποτυπώδες πατάρι και έκαναν την εμφάνισή τους, οι «ζυγιές». Έτσι λέγονταν τα «μπουλούκια» με τους οργανοπαίκτες. Πρέπει να πέρασαν από το χωριό σπουδαίοι για την εποχή μουσικοί και οργανοπαίκτες. Στα παιδικά μάτια μας όμως φάνταζαν οι «τραγουδίστριες». Φορούσαν ρούχα σε έντονα χρώματα. Τα φορέματά τους είχαν απαραιτήτως μήκος πάνω από το γόνατο και φορούσαν κραγιόν! Ήταν ο απαραίτητος «κράχτης» των πανηγυριών.

Η ζωή των ανθρώπων εκείνα τα χρόνια ήταν σκληρή και δύσκολη. Τα πανηγύρια ήταν μια ευκαιρία για διασκέδαση ίσως η μοναδική, μετά τους γάμους. Ήταν ακόμη τόπος ανταμώματος με τους κατοίκους των διπλανών χωριών, που λόγω έλλειψης συγκοινωνιών γινόταν σπάνια. Δημιουργούνταν νέες κοινωνικές σχέσεις, γινόταν αφορμή για συνοικέσια και γνωριμίες μεταξύ των νέων της εποχής -μόνο με τα μάτια. Πολλές φορές επίσης έγιναν αφορμή στο χορό και στο ξεφάντωμα, να δημιουργηθούν μεγάλοι έρωτες.

Τα πανηγύρια εκείνων των εποχών ελάχιστη σχέση έχουν με αυτά που γίνονται στις μέρες μας. Και ως προς το σκοπό και ως προς το αποτέλεσμα, αλλά και προς τον τρόπο διοργάνωσης.