Στην Πρέβεζα μετά από χρόνια…

Δεν ξέρω αν θα με κοροϊδέψετε άλλα την αμαρτία μου την εξομολογούμε. Είχα παρά πολλά χρόνια να περπατήσω στην παλιά πόλη της Πρέβεζας, παρότι έχω διασχίσει πολλές φορές την κεντρική  οδική αρτηρία της πόλης, την λεωφόρο Ειρήνης. Είναι δρόμος μεγάλης κυκλοφορίας, που είναι πάντα κυκλοφοριακά φορτωμένος. Αυτοκίνητα σταθμευμένα δεξιά και αριστερά,   κάποιες φορές εμποδίζουν και την κυκλοφορία. Αυτή είναι η εικόνα που είχα για την Πρέβεζα.

 Χτες Κυριακή, πέρασα κάποιες ώρες στην παλιά πόλη της Πρέβεζας. Ζήλεψα, θύμωσα και ντράπηκα για τα δικά μας χάλια.

 Δεν μπορώ να πω πως τριγύρισα την πόλη σπιθαμή προς σπιθαμή, αλλά σε μέρος του ιστορικού κέντρου που περπάτησα, επικρατούσε τάξη και καθαριότητα. Το ιστορικό κέντρο έχει πεζοδρομηθεί. Δεν υπήρχε αυτοκίνητο ούτε για δείγμα, ούτε μαρσαρίσματα, ούτε θόρυβος.

Οι δρόμοι ήταν πεντακάθαροι, λες και μόλις είχαν σκουπιστεί. Έψαξα μετά μανίας όση ώρα περπατούσα, ούτε ένα χαρτάκι δεν ήταν πεταμένο. Δεν υπήρχαν μεγάλοι κάδοι απορριμμάτων πουθενά, παρά μόνο  μικρά καλαθάκια – αλατιέρες στις κολώνες και λίγο μεγαλύτερα αραιά στους δρόμους. Είδα μονάχα τρεις μεγάλους κάδους στα όρια του ιστορικού κέντρου, στην είσοδο ενός δημοτικού χώρου στάθμευσης  

Αμέσως έκανα την σύγκριση με την δική μας αθλιότητα που υπάρχει έξω από τους υπόγειους κάδους στο Μαρκά ή έξω από τον ΟΤΕ, ή απέναντι από την στάση του ΚΤΕΛ, κοντά στο Διοικητήριο και αλλού.  Αναρωτήθηκα, τι κάνουν τις κούτες από τα εμπορεύματα οι έμποροι της Πρέβεζας, γιατί εμείς εδώ και το κατακαλόκαιρο, τους αφήνουμε στην αγορά κάτω από τα καλαθάκια στις κολώνες ή στον Μαρκά έξω από τους υπόγειους.

  Όση ώρα περπάτησα, ακόμα και στους στενούς δρόμους, δεν βρέθηκα προ εκπλήξεως. Κανένα αυτοκίνητο δεν μου έφραξε το δρόμο ή το πεζοδρόμιο, ούτε χρειάστηκε καθόλου να στρίψω και να παρακάμψω από την πορεία μου, λόγω κάποιου σταθερού ή προσωρινού εμποδίου.

Τα καταστήματα στον δρόμο με το ρολόι, είχαν σχεδόν όλα, ομοιόμορφες γλάστρες στις εισόδους τους  με μπουκαμβίλιες που τις «στεφάνωναν», ήταν μάλιστα ακόμα ανθισμένες. Ούτε άλλες πρασινάδες και λουλούδια, ούτε κάθε είδους και φαντασίας γλάστρες. Επειδή είναι αδύνατον, να είχαν ταυτόχρονα όλοι οι έμποροι τα ίδια γούστα, είναι προφανές, πως υπήρξε κάποιος κεντρικός  σχεδιασμός που εφαρμόστηκε με επιτυχία. Ψάχνοντας μάλιστα στο διαδίκτυο διαπίστωσα πως η Πρέβεζα προωθείται σαν η πόλη της μπουκαμβίλιας.

Την Κυριακή στην Πρέβεζα αισθάνθηκα ένας πολιτισμένος άνθρωπος σε μια πολιτισμένη πόλη. Μια Κυριακή που το εξωτερικό περιβάλλον μέσα στο οποίο κινήθηκα, εξέπεμπε ηρεμία, τάξη και ομορφιά.

Δεν γνωρίζω πότε χρονολογικά εφαρμόστηκε η πεζοδρόμηση του ιστορικού κέντρου της Πρέβεζας, ούτε τι γίνεται τις άλλες μέρες, δεν είδα καθόλου  το παραλιακό μέτωπο, ούτε πιστεύω πως οι υπάλληλοι του Δήμου ξύπνησαν Κυριακάτικα και σκούπισαν του δρόμους.

Τα μέτρα που βελτιώνουν τη ζωή και την καθημερινότητα των πολιτών, έχουν δυο πόλους τον πομπό και τον δέκτη.  Οι πρεβεζάνοι δεν ξύπνησαν ένα πρωί και έγιναν «ευρωπαίοι». Η εφαρμογή όλων όσων βελτιώνουν τη καθημερινότητα, κάποιους ξεβολεύουν, κάποιοι πρέπει να στριμωχτούν στην αρχή, κάποιοι απείθαρχοι ίσως χρειαστεί και να τιμωρηθούν, (με πρόστιμα), για αντικοινωνική συμπεριφορά. Στο τέλος ωφελούνται όλοι.

Χρειάζεται λοιπόν ένας «πομπός» με όραμα, που να μην έχει στο νου του την επανεκλογή, που να είναι διατιθέμενος να συγκρουστεί με ομάδες, κλίκες , παρέες, στραβές συνήθειες…

 Φοβάμαι πως στα δικά μας τα μέρη  έχουμε χάσει προ πολλού το παιχνίδι. Εξάλλου οι επιλογές μας διαχρονικά αυτό αποδεικνύουν. Εκλέγουμε αυτούς που μας χαϊδεύουν και δεν μας κακοκαρδίζουν και… γαία πυρί μιχθήτω. Έχουμε μια βρώμικη, άβατη, άναρχη παλιά  πόλη, αλλά βαυκαλιζόμαστε με περασμένα μεγαλεία και ωραίες παραλίες.