Το θέμα που δημιουργήθηκε με την «αξιοποίηση» του Τουριστικού Περιπτέρου, είναι δύσκολο να το καταπιούν οι νουνεχείς άνθρωποι.  Πως δηλαδή φτάσαμε ως εδώ και ποιες  είναι οι ευθύνες ενός εκάστου.

Η ιστορία της… «ανάπτυξης» που θα φέρναμε στο κάστρο, ξεκίνησε με την προκήρυξη του 2017.  Έχει ενδιαφέρον, παρακολουθώντας την πορεία των πραγμάτων να γνωρίσουμε και κατανοήσουμε ανθρώπινες και παραταξιακές συμπεριφορές.

Ήταν η προηγούμενη δημοτική Αρχή αυτή που ξεκίνησε και δρομολόγησε την δημοπρασία για την αξιοποίηση του Τουριστικού περίπτερου. Κι φτάσαμε  στο εξής παράδοξο. Ενώ οι προηγούμενοι σήμερα, θα ξεκινούσαν «αγώνες» κατά της «ιδιωτικοποίησης και του μεγάλου κεφαλαίου», βρίσκονται στη γωνία, σχεδόν απολογούμενοι και για τις δικές τους ενέργειες.

Οι πρώην, ως γνήσιοι συριζαίοι είχαν άγνοια κινδύνου. Πριν  να βγουν στο κουρμπέτι για δημοπρασίες, δεν πήραν μολύβι και έναν χάρτη της περιοχής να τραβήξουν γραμμές και να καταλάβουν τι προσφέρουν και τι παίρνουν. Νόμισαν πως θα βρουν έναν καλό κυριούλη με πολλά λεφτά, ο οποίος θα δαπανούσε μεγάλα ποσά για να επισκευάσει το ερειπωμένο περίπτερο. Και αφού το τέλειωνε,  θα μπορούσαμε να μπαίνουμε, να βγαίνουμε, να σουλατσάρουμε πέρα δώθε και ο καλός κυριούλης να πουλά πορτοκαλάδες!

Έλα όμως που στην πραγματική ζωή δεν υπάρχουν καλοί κυριούλιδες που πουλούν πορτοκαλάδες. Είναι εταιρείες με ονοματεπώνυμο και διαπιστευτήρια.  Φράζουν τον χώρο που μισθώνουν, όπως κάνει ο κάθε νοικοκύρης στο χώρο που του ανήκει. Γιατί αν άφηνε ξέφραγη την επιχείρησή του, θα γινόταν κατάληψη κάθε καλοκαίρι με την κοσμοσυρροή που γίνεται στην συγκεκριμένη παραλία. Και πως θα ξεχώριζε του ντόπιους από τους τουρίστες;

Ο σημερινός δήμαρχος φαντάστηκε τον εαυτό του να κόβει κορδέλες στο Κάστρο. Είδε  τα σχεδία με τις σουίτες στο Κάστρο και δεν τρόμαξε. Αντίθετα ενθουσιάστηκε, πολύ πριν κάνει μαθήματα στο Δημοτικό συμβούλιο για το τι σημαίνει λουτρική εγκατάσταση.

Ας μην έχουμε  αυταπάτες για το ποιος θα μας προσέφερε περισσότερες τρύπες να τρυπώσουμε στην παραλία.  Κανένας δεν θα περνούσε από αυτές, αλλά και αν τα κατάφερνε, δεν θα έβρισκε χώρο να σταθεί. Κάθε σπιθαμή θα ήταν κατειλημμένη. Όσες  συμφωνίες και όσες  δεσμεύσεις και αν είχαν προηγηθεί, τον Ιούλιο και τον Αύγουστο δεν θα ίσχυαν, όπως δεν ισχύουν στις άλλες παραλίες.

 Το ποσό που απαιτείται   για να επισκευαστεί το ερείπιο είναι μεγάλο. Αυτός που θα το ξοδέψει, θέλει πίσω τα χρήματά του και κέρδος.  Απλά μαθηματικά. Δεν έχει σχέση με το  ποιος κάνει τις συμφωνίες, αριστερός ή δεξιός.  Σε όποιο μέρος της Ελλάδας  έχουν γίνει τέτοιες παραχωρήσεις, με τον ίδιο τρόπο λειτουργούν οι επιχειρήσεις. Ο καθένας που  επενδύει  το κεφάλαιό του, επιδιώκει να έχει την μέγιστη απόδοση. Είναι νόμος της αγοράς  η προσπάθεια της όσο το δυνατόν μεγαλύτερης απόδοσης του επενδεδυμένου κεφαλαίου. Κι αν κατασκευάζεις… σαγιονάρες, η παραπάνω σχέση είναι θεμιτή, αν όμως το προϊόν σου είναι μια παρθένα παραλία, τα πράγματα αλλάζουν.

Η άγνοια  των πρώην μπορεί να έχει κάποιο… ηθικό υπόβαθρο, δεν παύει όμως να φέρνει εξίσου καταστροφικά αποτελέσματα με τον δόλο, την αλαζονεία, την μεγαλομανία και πολλές άλλες μορφές… κινήτρων.

Κοιτάξτε την παρακάτω εικόνα. και το κείμενο που την συνοδεύει. Προέρχεται από το facebook του δημάρχου. Μου την παραχώρησε προσφάτως ένας καλός φίλος. Διαβάστε και παρατηρείστε με προσοχή.

 Θυμίζω, για να βοηθήσω στην κατανόηση:   Τον περασμένο Αύγουστο χάρις στις προσπάθειες κάποιων  φωτογράφων, κάθε νύχτα, γινόμαστε θεατές και συμμέτοχοι στα «γεννητούρια» πολλών χελώνων  καρέτα -καρέτα ξεκινώντας από την αμμουδιά του Αη Γιάννη μέχρι το Κάστρο. Εθελοντές, άνοιγαν ρυάκια στην άμμο για να φτάσουν μια ώρα αρχύτερα τα μικρά χελωνάκια στη θάλασσα και να μην αποπροσανατολιστούν από τα φώτα και χαθούν.

Από αυτήν την διαδικασία εμπνεύστηκαν οι νεαροί της ομάδας «μονοπάτια αλληλεγγύης» και ζωγράφισαν στην είσοδο του ερειπίου  μια όμορφη χελώνα, γιατί ακριβώς από πίσω γεννήθηκαν μικρά χελωνάκια. 

   Και ενώ όλα αυτά  προηγήθηκαν, έρχεται ο δήμαρχος τον Οκτώβριο και  κάτω από την φωτογραφία της χελώνας,  μας εμπαίζει γράφοντας για την «αναβάθμιση» της περιοχής, την «πραγματική αλλαγή(!)»  και το… «εντυπωσιακό» που ετοιμάζεται.

Από τον Οκτώβριο ακόμα, δεν κρύβει τη χαρά του για αυτό  το… μεγάλο που ετοιμάζεται. Με  αλαζονεία και κυνισμό δεν διστάζει να συσχετίσει την χελώνα, με την εμπορική εκμετάλλευση του τουριστικού περιπτέρου. Κοροϊδεύει, αφού  είναι γνωστό, πως η   εμπορική εκμετάλλευση μιας παραλίας,   καθιστά αδύνατη την ωοτοκία  της χελώνας.  Αυτό και ένα παιδάκι του δημοτικού το γνωρίζει. Για μικρότερους του δημοτικού θεωρεί τους πολίτες μάλλον με την ανάρτησή του…

 Αποκορύφωμα όλων υπήρξε η συμπεριφορά του κυρίου Σολαδάτου.  Είναι προς τιμή του ότι μας υποψίασε, έστω και αργά, για το θέμα του τουριστικού περιπτέρου και των προβλημάτων που εγκυμονούσε η επέμβαση. Δεν  τα κατάφερε να προχωρήσει. Το θέμα αποδείχτηκε βαρύ για τους ώμους του.  Το ξεφορτώθηκε αμέσως, εκφράζοντας μάλιστα την ευαρέσκειά του στον πρόεδρο του Λιμενικού ταμείου και στην εταιρεία, για τις μέχρι τώρα ενέργειές τους!

Με το τουριστικό περίπτερο δεν τίθεται  θέμα καλής ή κακής επένδυσης, επωφελούς ή όχι συμφωνίας. Το ερώτημα είναι,  αν  θέλουμε να βάλουμε την μοναδική αμαγάριστη παραλία του νησιού στην διαδικασία της τουριστικής εκμετάλλευσης. Απλά, καθαρά και κατανοητά. Αυτό ονειρευόμαστε για την παραλία;

Στο Τουριστικό περίπτερο επιχείρησε η Αριστερά, το ΠΑΣΟΚ της αστακομακαρονάδας και η Λαϊκή δεξιά, Απέτυχαν οικτρά…  Η κατάσταση είναι στα χέρια μας, ας αποτελέσουμε το πρωτοποριακό και μυαλωμένο πολιτικό Κέντρο!

Ο Δημοτικός Σχολιαστής