Τι θα γίνει με τις θέσεις πάρκινγκ αναπήρων στη Λευκάδα;

Κείμενο: Δημήτρης Βεργίνης

Ο σεβασμός προς κάθε άνθρωπο δεν είναι κάτι που πωλείται σε πανέρια ευκαιριακών τιμών, δεν είναι χόμπι του σαββατοκύριακου ή μόδα που κάποιος πλάσαρε στο τικ-τοκ και ελαφροί σαν τον άνεμο θα την ακολουθήσουμε κι εμείς. Ο σεβασμός προς τον διπλανό μας σε διάρκεια και δίχως αστερίσκους, στα μικρά και τα μεγάλα, σε καθημερινές και αργίες είναι πράξη βαθιάς εκπαίδευσης και κατασταλαγμένης παιδείας. Είναι απόδειξη πολιτισμού, αδιάψευστο δείγμα ότι αυτό το δίποδο που κυριαρχεί στον πλανήτη έχει κάνει πολλά βήματα από τότε που ως πίθηκος έκοβε βόλτες στα δάση και τις πεδιάδες του.

Στη χώρα μας γενικά, αλλά και στο νησί μας ειδικότερα, όλο και συχνότερα βλέπουμε φαινόμενα που αμφισβητούν και την (όποια) αντιληπτική ικανότητα και την (όποια) ενσυναίσθηση θα οφείλαμε να έχουμε ως άνθρωποι του 2024.

Και να το κάνω πιο συγκεκριμένο: για πόσο ακόμη οι πολλοί θα αδιαφορούν για τους ανάπηρους συνανθρώπους μας και οι λίγοι θα το ανεχόμαστε; Πόσο ακόμη θα ακούμε και θα αφήνουμε αναπάντητες ατάκες του στυλ «βλέπεις κανέναν ανάπηρο τριγύρω; Όταν έρθει θα ξεπαρκάρω», «ποιο διάδρομο τυφλών; Αυτά τα πλακάκια; Καλά, δεν έχει τυφλούς η Λευκάδα.»; Πόσο ακόμη η αστυνομία (δημοτική και μη) θα παραμένει αδιάφορη στην αισχρή καταπάτηση των δικαιωμάτων μιας ευαίσθητης ομάδας συμπολιτών μας, από τα σύγχρονα “Homo Cafenius” δίποδα; Μια βόλτα, όποια μέρα, όποια ώρα, στο πάρκινγκ του Λιμενικού Ταμείου, στο Μαρκά, στον Άη Μηνά, στη (νέα) παραλία αρκεί για να δει την κατάσταση που επικρατεί (και να συγχυστεί) κάποιος.

Η πόλη μας εξελίσσεται σε μια αφιλόξενη πρωτεύουσα νομού. Με τρομερό καθημερινό όγκο αυτοκινήτων ακόμη και εκτός σεζόν, δίχως ίχνος ποδηλατόδρομου που να πληροί τις προϋποθέσεις του ρόλου του, με τα πάρκινγκ πάντα γεμάτα, με ελάχιστο πράσινο στις πλατείες της αλλά και στην προς τα έξω επέκτασή της  (τι οξύμωρο, σε ένα καταπράσινο νησί), χωρίς υποδομές για άτομα με αναπηρία, χωρίς οτιδήποτε θα μπορούσε να την χαρακτηρίσει σύγχρονη και φιλική προς τον άνθρωπο.

Το ακόμη χειρότερο είναι ότι και όσοι ζούμε σε αυτή, καθημερινά της μοιάζουμε, γινόμαστε κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωσίν της.

Πηγή: https://lefkadazin.gr/