Το χώμα αυτό

Το ποίημα μας στάλθηκαν από τον δημιουργό του, Χρήστο Σκιαδαρέση και ανήκει στα αδημοσίευτα ποιήματα του.

Το χώμα αυτό

Το αγαπώ το χώμα αυτό.
Πάνω του σεργιάνησαν πολλοί επιτάφιοι.
Μέσα του έγειραν πολλοί νικημένοι.
Ίσκιοι που πλανήθηκαν από ταξιδευτές αντίλαλους.
Από στεναγμούς κατάδικους.
Σώματα που φούσκωσαν πανιά για την Αιωνιότητα με απαλότρεμα χέρια.
Που φόρτωσαν τις γόνδολες με μπρούτζινα ρόδα
και χύθηκαν στην αφέγγαρη τη Λήθη λαχταρώντας.

Πέλαγο ακίνητο το χώμα.

Τόσοι γενναίοι  και ιταμοί, 
άντρες επιφανείς και μισθοφόροι 
βαριοκοιμούνται μέσα του.
Μαρμαρωμένοι κυνηγοί του αχνόφωτου ονείρου.
Που έβαλαν πλώρη για τους θόλους τους υψηλούς
και τα σκηνώματα της Μοίρας.
Καρτερώντας.
Τιμές και παιάνες Τιτάνων.
Υμέναιους Σειρήνων μελωδών.
Αρχέγονα αλληλούια ξεχασμένων προφητανάκτων.

Το αγαπώ το χώμα αυτό.

Γιατί αυλακώνει σαν πέλαγο.
Ρυτιδώνει.
Λες και το απολίθωσε μάγμα πυριτίου.
Διάπυρη ύλη.
Στιλπνός Ηφαιστίτης.

Μα, τόσοι και τόσοι άνθρωποι, 
καβαλάρηδες και πεζοί, 
αποκοιμήθηκαν στο ανεξύπνητο  στέρνο του.

Δεν τις είδες τις άσκεπες κλίνες;
Δεν άκουσες της λύπης τα μουγκρητά;

Μας μιλάει το χώμα αυτό.
Μας μιλάει.

Με τις ακοίμητες καντήλες του.
Με το λιβάνι και το μοσχοθυμίαμά του.
Ναι.
Αλλά μας μιλάει.
Και δεν τ’ ακούς.

Κρυφοτηράς και εσύ τις βαθιές του κρύπτες.
Με τ’ άδεια σου μάτια.
Τ’ άδεια σου χέρια.
Την ξεμαλλιάρα σου καρδιά.

Να φλοισβίσεις, θες, σε ένα δείλι τόσο στείρο.
Ν’ ανηφορίσεις, θες, μ’ ένα πείσμα τόσο ξέπνοο.

Φλοίσβισε . 
Ανηφόρισε.
Κι όσους δρόμους θες κόψε.

Μα όσα βήματα και να κλέψεις
όσα άλογα κι αν σε πάνε μακριά
κάποιες μαύρες κυράδες
ξεδιπλώνουν ασπροσέντονα
στις ξενυχτισμένες πόρτες τους
και για τα δικά σου κόκαλα.

Χρήστος Σκιαδαρέσης
(Φιλόλογος, εκπαιδευτικός και συγγραφέας)