Φωτογραφίζοντας πόρτες & παράθυρα των μοναδικών σπιτιών της Λευκάδας
Οι πόρτες και τα παράθυρα ενός σπιτιού πολλές φορές μπορεί να προκαλέσουν δέος, άλλες μπορεί να αποτελέσουν πηγή έμπνευσης, πάντοτε όμως κάνουν μια δήλωση, ρητή ή υπόρρητη, για το ποιοι είναι οι κάτοικοί του. Η Λευκάδα είναι ένα ζωντανό νησί με πολύχρωμα σπίτια, πλούσια πολιτισμική παράδοση και έξω καρδιά ανθρώπους, όπως είναι αναμενόμενο λοιπόν η αρχιτεκτονική της προτάσσει αυτή την αίσθηση χαράς και ακόμη και οι πιο μικρές λεπτομέρειες των σπιτιών φανερώνουν την κουλτούρα της.
Φωτογραφίες: Ανδρέας Θερμός
The Author All posts
1 Σχόλιο
Εξαιρετική η ανάρτηση .Γεμάτη χρώμα, φως, αρμονία, ψυχή, συναίσθημα, αγάπη, με θύρες από μια κοινωνία πολιτών υψηλής αισθητικής αξίας, από μια κοινωνία μαστόρων υψηλής τεχνικής με μέτρο, αρμονία και σεβασμό . Στην ευφορία ψυχής που η θέαση τους δημιούργησε , θυμήθηκα λόγια από έναν εκπληκτικό αρχιτέκτονα εσωτερικών χώρων και σχεδιαστή τον κ. Κατέρη Δημήτριο …
“Πέρασα μπροστά από τόσες πόρτες
μέσα στο διάδρομο των χαμένων φόβων
και των φυλακισμένων ονείρων…” Ιβάν Γκολ 1891 – 1950».
Στην αρχιτεκτονική, η πόρτα είναι ένα κρίσιμο και κομβικό αρχιτεκτονικό στοιχείο του κτιρίου. Σίγουρα έχει διττή χρήση, αφού είναι η είσοδος σε ένα κτίριο και η έξοδος απ’ αυτό, έχοντας όμως πολύπλοκο και συναρπαστικό χαρακτήρα. Στέκεται αγέρωχη με υπομονή στη θέση της, καλωσορίζοντας και ξεπροβοδίζοντας τους επισκέπτες. Είναι το σύνορο μεταξύ της ιδιωτικής σφαίρας και της δημοσίας. Κάθε πόρτα που περνάς, είναι είσοδος σε έναν άλλο κόσμο, στον κόσμο που έχει ορίσει ο ιδιοκτήτης της….
Ο Διονύσης Σοτοβίκης, ένας σπουδαίος αρχιτέκτονας των ημερών μας, σε μία συνέντευξη σχετικά με το σπίτι του Ροδάκη στην Αίγινα, , μας πληροφορεί αναφερόμενος στη θύρα της οικείας, πως το ύψος της πόρτας είναι χαμηλό, διότι ο Ροδάκης πίστευε πως στο σπίτι πρέπει να μπαίνεις σεμνός και ταπεινός, λυγίζοντας τα γόνατα. Αυτή είναι η δήλωση για τη στάση ζωής του Ροδάκη, μέσω της πόρτας.
Πρόσφατα ένας φίλος και συνεργάτης ταξίδεψε σε γειτονική πόλη των Βαλκανίων. Φτάνοντας στο κατάλυμα που είχε ενοικιάσει για τη διανυκτέρευσή του, ήρθε αντιμέτωπος με δυο πόρτες στο διαμέρισμα. Είχε πει ο Καζαντζίδης πως δυο πόρτες έχει η ζωή.. Ανοίγοντας την πόρτα λοιπόν του διαμερίσματος, υπήρχε άλλη μία μεταλλική πόρτα από πίσω για ασφάλεια. Δεν χρειάζεσαι άλλη πληροφορία για τις συνθήκες που επικρατούν στην πόλη, για το αίσθημα φόβου των κατοίκων. Η πόρτα στα έχει διηγηθεί όλα!
Σε ένα έργο ανακαίνισης στο Περιστέρι, σε ένα ισόγειο διαμέρισμα της δεκαετίας του εξήντα, υπήρχε μία πόρτα εξαιρετικής αισθητικής με στροβιλίσματα Αρ – Ντεκό. Ο αγώνας για τη διατήρηση – συντήρηση της πόρτας ήταν μάταιος. Τη βίωσα ως προσωπική αποτυχία, τη στιγμή που γκρεμίζαμε -βίαια στα μάτια μου- την πόρτα. Ένιωθα ότι ώρες εργασίας και υψηλής τεχνικής του σιδερά, χάθηκαν σε μια στιγμή. Έπρεπε να σεβαστώ τους ιδιοκτήτες που πρόταξαν το αίσθημα ασφάλειας, ανένδοτοι. Τη θέση της πήρε μια ψυχρή πόρτα ασφαλείας που φώναζε διαρκώς πως έχει δεκαέξι συνδυασμούς κλειδώματος – «Είμαι απόρθητη». Πρόκειται για μία δήλωση φόβου. Ακριβώς… Οι πόρτες στην εποχή μας, αφενός ενσαρκώνουν τα κοινωνικά όρια (ιδιωτικές-δημόσιες-θεσμικές-οικογενειακές-κοινής χρήσης-κ.λ.π.)…. , αφετέρου αφηγούνται την αίσθηση του φόβου και την ανάγκη για ασφάλεια. Προφανώς είναι κοινωνικό φαινόμενο της εποχής. Μία κοινωνία φοβισμένη, δεν μπορεί να είναι μια κοινωνία όμορφη».