To πορτρέτο της γιαγιάς μου

Βιβή Κοψιδά-Βρεττού

To πορτρέτο της γιαγιάς μου

Όχι, η γιαγιά μου δεν ανήκε 
Στην υψηλή ευγένεια της
Ντόπιας αριστοκρατίας
Χωριών βουνίσιος αέρας
Τη μύρωσε κι ένα βουνό 
Πόνο της έλαχε να καταπιεί
Στο φρυμένο σαν ξεροπήγαδο
Παρθένο λαρύγγι της
Δεν ήξερε καν η γιαγιά μου
Πως nobili και cittadini
Κι αφράτες δέσποινες 
Που φουρφουρίζουν 
Πάνω κάτω στα μεταξωτά 
Και στα σιφόνια κρεμούν 
Το κάδρο τους πελώρια
Dominatio στους τοίχους
Της Γαληνοτάτης

Villani ήταν η παρακατιανή
Της γιαγιάς μου φυλή
Δεν είχε καθρέφτες ακριβούς 
Με πορσελάνινη λαβή
Ούτε συγύρια ομορφιάς
Το χρόνο αργόσχολων που 
Καταβροχθίζουν σαν νάρκισσοι 
Σε αιώνιας νιότης πηγή
Το πρόσωπό της μονάχα
Πού και πού καθρέφτιζε
-Κι αυτό άθελά της- 
Στο βαθύ πηγάδι της χήρας της νιότης
Που μέσ’στο σίσκλο 
Κλείδωνε της φτώχειας της
την αρχοντιά

Η γιαγιά μου όμως απόχτησε πορτρέτο κάποτε… Κατοχή ήταν πόλεμος- αίμα, πείνα και πάλι αίμα ο ζωγράφος-ποιος ήξερε τότε πόσο σπουδαίος ήτανε- σαν τον καλό αλήτη από χωριό σε χωριό λίγο ψωμί διακόνευε λίγα όσπρια λαθύρια μαύρα κάκοψα κι ελιές πικρές στο ξίδι… αντί πινακίου φακής ο πίνακας την τέχνη του πούλαγε κανένας δεν την αγόραζε στο σφυρί έβγαζε την αξία του… Εις μάτην…

Μονάχα Εκείνος τον περιμάζεψε-ταυτότητα Ορφάνια- τον έντυσε τον πόδεσε τον τάισε «ώσπερ πελεκάν…σούς θανόντας παίδας εζώωσας, επιστάξας ζωτικούς αυτοίς κρουνούς»…

-Πες μου ποιον θέλεις να σου ζωγραφίσω…και τρέχει πάνω-κάτω στον τσαλακωμένο μουσαμά η φτηνή του αξιοπρέπεια…

-Τίποτα δε θέλω…-Μα πες μου…πες μου εσένα μήπως;

-Τη μάνα μου θέλω 

Του Πόνου την αριστοκράτισσα τη μάνα μου…

Η γιαγιά μου χρόνους τώρα
Καρπούς καλούς στον τοίχο 
Κρέμεται δεσποτική φιγούρα
Λάδι σε μουσαμά είναι αλήθεια
Δεν φορεί μεταξωτές περίλαμπρες
Στολές μανδύες με dogalina
Ούτε φαντούμενες καλύπτρες 
Κεφαλής
Το μαύρο δέμα της με κόμπο
Στην κορφή και τη σκούρα 
Σπαλέτα πάνω από 
Το θαλερό της καμιζέτο…
Κι ας μη μιλάει 
Το χαίρεται είμαι σίγουρη
-Στων αιώνων τους αιώνες-
Της Ανάγκης το πορτρέτο
 Η Γιαγιά!