Ένας γίγαντας που ψυχορραγεί

Ο γεροπλάτανος του Φρυά

Νίκος Ασπρογέρακας, Φιλόλογος

Το περασμένο Σάββατο πραγματοποιήθηκε στην πλατεία του Φρυά η γιορτή κρασιού, μετά τo διάλειμμα τριών ετών που επέβαλε η γνωστή επιδημία. Όλοι ενθουσιασμένοι, εκτός από το γεροπλάτανο που έσταζαν τα τελευταία εναπομείναντα δάκρυα-φύλλα του  στο χώμα. Και μάλλον είναι η τελευταία γιορτή που παρακολούθησε. 

    Η βαθμιαία φθορά του άρχισε από την περίοδο της χούντας, όταν κατεδαφίστηκε το υδραγωγείο των Σφακιωτών  και ισοπεδώθηκε το πρανές της πλατείας. Συνεχίστηκε και κατά τη μεταπολίτευση από τους προέδρους της κοινότητας, τους δημάρχους των Σφακιωτών, τους δημάρχους της Λευκάδας και τους παρέδρους του κοινοτικού διαμερίσματος. Εγκληματικές ενέργειες από κάποιους, αδιαφορία από τους υπόλοιπους. 

    Τι να πρωτοαναφέρει κανείς;  Την απουσία φροντίδας για το τραύμα του 1992, του τρίτου, βορινού μεγάλου κλάδου του, το οποίο ακόμη και σήμερα χάσκει; Το όρυγμα  βάθους τριών μέτρων, που ανοίχτηκε για τον αγωγό ομβρίων υδάτων της πλατείας, το οποίο απέκοψε τις μεγαλύτερες και απορροφητικότερες ρίζες του από ανίδεο και μη επιτηρούμενο οδηγό εκσκαφέα;  Τον περιορισμό της μεγάλης κυκλικής πεζούλας του, για να διευρυνθεί ο δρόμος  και να κατασκευαστεί στα δυτικά μια πλατιά, άχρηστη τσιμεντένια σκάλα. Παραλείπω την κατεδάφιση του ιστορικού περιβόλου του κεντρικού πηγαδιού, και την κατασκευή ενός μικρότερου χάριν του δρόμου και αυτή!

     Και σήμερα ακόμη, παρά τις οχλήσεις μας και τις αναφορές, δε θα συγκινηθεί κάποιος αρμόδιος για να ξεριζωθεί το πεύκο, που κάποιος ευφυής κοινοτάρχης  φύτεψε δίπλα στο πηγάδι (προφανώς εμπνεύστηκε από το δάσος στα Πευκούλια και ήθελε να το μεταφέρει και στην πλατεία!) και το οποίο απειλεί να γκρεμίσει το εσωτερικό πετρόχτιστο τοίχωμα του πηγαδιού;  

     Για κάποια από τα παραπάνω θέματα πενταμελής επιτροπή είχε υποβάλει προτάσεις και αναμέναμε, όπως είχε υποσχεθεί το Σεπτέμβριο πέρσι η δημοτική αρχή, τα εγκαίνια των έργων αναβάθμισης της πλατείας μας. Μάλλον τη νεκροψία του πλατάνου μας αναμένουμε. Τουλάχιστον ας φροντίσουν για την κοπή και τον τεμαχισμό του πλατάνου, αφού κατά τα 4/5 έχει ξεραθεί. Να μην επιφέρει με την πτώση του τους επόμενους φθινοπωρινούς μήνες  το θάνατο διερχομένων, ομοφύλων και αλλοφύλων, σαν τον βιβλικό Σαμψών.

      Ο Πλάτανος,  που  δέκα παιδιά  της Β Δημοτικού του 1957 τον αγκαλιάζαμε,  που δρόσιζε στη σκιά του επτά ολόκληρες γενιές, το δέντρο της Δημοκρατίας, που είδε  ξένους κατακτητές να στεγάζονται στα υπό τας πτέρυγάς του ιστορικά των Ασπρογερακαίων κτίρια, που στην εξέδρα του κορμού του έβλεπε στην κατοχή, στο εμφύλιο και μετέπειτα να παίζονται θεατρικά έργα, ο πλάτανος που…..(ας μη συνεχίσω,) σε λίγο δε θα υπάρχει. Στα άλλοτε πυκνόφυλλα κλαδιά του, που τσίριζαν χιλιάδες σπουργίτια και άλλα πετούμενα σήμερα στους γυμνούς κλώνους του κρώζουν μαύρα κοράκια περιμένοντας να κατασπαράξουν το ετοιμοθάνατο σώμα του.