Γράμμα σε έναν φίλο καλλιτέχνη
Για ένα φίλο… σαν εσένα καλλιτέχνη μου.
Πώς σκιαγραφείς έναν άνθρωπο με τόσα πολλά χρώματα, ούτε καν οι λέξεις ακόμα και οι πιο ψαγμένες δεν μπορούν να σε σκιαγραφήσουν γιατί ούτε αυτές είναι πολύχρωμες, κρίμα που το μελάνι μου είναι μαύρο, κανονικά θα έπρεπε να είναι χρωματιστό για να ταιριάζει με σένα, σε όλα όμως ήσουν αταίριαστος…
Έχεις χρόνια που περιφέρεις τα παιδικά σου μάτια στον κόσμο γιατί μ΄ αυτά βλέπεις πιο καθαρό τον ουρανό και ζωγραφίζεις χαμόγελα στους ανθρώπους, φοβάσαι τα σκοτάδια σαν όλα τα παιδιά και κοιμάσαι ανήσυχα τη νύχτα γιατί φοβάσαι μη τυχόν σου κλέψει τα χρώματα και τα μαυρίσει.
Όταν μιλάς για τα όνειρά σου κάπου στον κόσμο απλώνεται ένα πελώριο ουράνιο τόξο κι όταν πιάνεις να φτιάξεις αυτό που φαντάστηκες απογοητεύεσαι γιατί τα υλικά σου είναι γήινα.
Ποιός σε κατάλαβε ποτέ πραγματικά, ίσως λίγοι μπόρεσαν να δούνε μέσα απ΄ τις χαραμάδες το φως της πιο δικής σου ζωής… Πάντα τους ξέφευγες όμως, πάντα.
Κι αυτό το μυστικό χαμόγελο που κρατάς κρυφό, λάφυρο της παιδικής σου ηλικίας, το κρατάς για όλους μας και μας το δανείζεις κάθε φορά που αποκαλύπτεις ένα σου έργο και με περηφάνια σκορπίζεις κομματάκια απ΄την ψυχή σου απλόχερα σε όλους.
Χαμογελάω κι εγώ στην σκέψη ότι έχω ένα τόσο ωραίο φίλο, έναν καλλιτέχνη με όλη τη σημασία της λέξης, όχι τόσο γιατί ξέρει να δημιουργεί απ΄το τίποτα ένα ολόκληρο κόσμο, αλλά γιατί ΔΕΝ ξέρει ότι το φως που κουβαλάει μέσα του θα διώχνει πάντα και τα δικά μας σκοτάδια κι αυτό είναι πολύ σπουδαίο, πάρα πολύ σπουδαίο, δε νομίζετε;
Το γράμμα απευθύνεται -για όσους δεν το κατάλαβαν- στον Πάνο Φέξη. Στάλθηκε από ανώνυμη αναγνώστρια.
The Author All posts
2 Σχόλια
Ευχαριστώ πολύ για τα καλά σας λόγια από καρδιας
Πάνος Φέξης
Συνυπογράφω το κείμενο. Οι δημιουργικοί άνθρωποι είναι ξεχωριστοί. Κι ο κ. Φέξης είναι ένας αγνός καλλιτέχνης, αισθαντικός και ευγενής.
Γνώρισα τον κ. Φέξη αρχικά στην άκρως εξομολογητική –αποκαλυπτική συνέντευξη του το Σεπτέμβρη του 2018 στον κ. Κώστα Ζαχαράκη., όπου καταγράφεται ότι αισθάνθηκε καλλιτέχνης στα 10 του χρόνια ,με μια εσωτερική καλλιτεχνική κληρονομική προδιάθεση (την οποία καλλιέργησε και καλλιεργεί μέχρι σήμερα) … … «Ήθελα να εκφράσω τη γενιά μου και ήθελα και να δώσω φωνή στην ίδια τη Φύση η οποία στη Λευκάδα είναι πανέμορφη και σκεπάζει τα πάντα. Κοιτούσα τα σύννεφα να αλλάζουν σχήματα, χρώματα και διαστάσεις στο μεγάλο καμβά του ουρανού και ήθελα να τα κατεβάσω κάτω και να τα δώσω στους ανθρώπους».
Μετά τον γνώρισα μέσα από τα έργα του, κάποια από κοντά , κάποια από αφιερώματα. Μπορώ λοιπόν να πω , πως ο κ. Πάνος Φέξης «συνωμοτεί» με τη φύση , φιλοτεχνεί και μεταφέρει το «ξεχείλισμα της ψυχής» του. .
Με τα θαλασσόξυλα, κλαδιά, κάποιου περήφανου δέντρου, που κάποτε τα παρέσυρε ο άνεμος μ’ ένα φιλί του, θυελλώδες, και εκείνα άρχισαν ένα μακρύ ταξίδι για να γνωρίσουν όλες τις λεπτομέρειες της γης μας απ’ τα βουνά και τους λόφους, όπου γεννήθηκαν, τις πέτρες και το χώμα, όπου ρίζωσαν, ως τα βάθη της θάλασσας, ο καλλιτέχνης υψιπετεί ανάμεσα στη θνητή μας μοίρα και την αθανασία της δημιουργίας, αφού η μόνη δυνατότητα, που έχουμε να αγγίζουμε το «αιώνιο», είναι διά μέσου του πνεύματος και της τέχνης.
Και τα ταπεινά, τα γεμάτα όμως σιωπηρές εμπειρίες και βαθύπλουτη γνώση, θαλασσόξυλα ,στα χέρια του Πάνου Φέξη γίνονται έκφραση , γίνονται έργα ζωής , που αντισταθμίζουν τη θνητότητα μας. «Η φύση ούτε αποκρύπτει, ούτε αποκαλύπτει αλλά σημαίνει» λέει ο Ηράκλειτος, και ο καλλιτέχνης παίρνει το «σημαίνον» στα χέρια του και πλάθει το «σημαινόμενον». Αλλά και τα θαλλασόξυλα, σπασμένα μέλη κάποιου δέντρου, προσεύχονται υμνολογώντας το δικό τους πεπρωμένο: Κύριε μάθε μας της μοναξιάς τον οίστρο και του ίσκιου μας τον φόβο, επειδή αγαπήσαμε με πάθος τη ζωή, να τα μετουσιώνουμε σε μέθη της «ποιήσεως και της τέχνης” αψηφώντας τους αιώνες.
Εύχομαι στον κ. Φέξη, νέα δημιουργικά επιτεύγματα, ηλιόλουστα ουράνια τόξα της ζωής, ζεστασιά στο σπίτι και καλή υγεία.