Η  μελαγχολική παραλία της Πλάκας

Γράφει ο Σπυρίδων Σίδερης

Οι ακτές στο ακρωτήριο του Λευκάτα είναι δαντελωτές. Οι εσοχές της ξηράς εναλλάσσονται αρμονικά με τις εξοχές της. Αυτό το ανάγλυφο, με τις πολλές πτυχώσεις, δημιουργεί πολλές μικρές παραλίες. Κάποιες απ’ αυτές μάλιστα είναι απάτητες. Σε ένα τέτοιο μικρό «φιορδ» υπάρχει μια οικογενειακή παραλία που ξεχωρίζει από τις υπόλοιπες. Είναι πανέμορφη, ονομάζεται ΠΛΑΚΑ και ανήκει στο ΑΘΑΝΙ. Βρίσκεται στην περιοχή της ΝΙΡΑΣ (στα αρχ. ΙΡΑΣ). Το όνομα της το έχει πάρει από ένα γρανιτένιο  βράχο, σε σχήμα πλάκας, που υπάρχει στην αριστερή πλευρά της παραλίας καθώς κοιτάζουμε τη θάλασσα. Είναι ο μοναδικός βραχώδης σχηματισμός που είναι επίπεδος και λείος ώστε να μπορεί κάποιος να καθίσει ή να ξαπλώσει και να κάνει ηλιοθεραπεία.

Το πρώτο στοιχείο που εντυπωσιάζει τον επισκέπτη όταν φτάσει σ’αυτή τη παραλία, είναι η πλούσια καταπράσινη και θαμνώδης βλάστηση που αγκαλιάζει τον κόλπο και φτάνει σχεδόν μέχρι το κύμα. Η αμμουδιά της επίσης δεν έχει τη ψιλή άμμο που έχουν οι άλλες παραλίες. Είναι βοτσαλωτή. Έχει λευκά βότσαλα. Όλα τα μεγέθη. Τα νερά της είναι κρυστάλλινα με ωραία μπλε-τυρκουάζ χρώματα. Είναι τόσο καθαρά και διάφανα μάλιστα που δεν φαίνονται. Φαίνεται μόνο ο πυθμένας της θάλασσας. Έτσι οι βάρκες που επιπλέουν νομίζουμε ότι βρίσκονται στον αέρα, αφού το νερό από κάτω είναι αόρατο, δημιουργώντας με αυτό τον τρόπο μια όμορφη οφθαλμαπάτη. Στην πλάκα, κάτι που δεν αποτυπώνεται στις φωτογραφίες, από το μεσημέρι και μετά  πάντα φυσά ένα δροσερό αεράκι. Η ρεματιά που βρίσκεται στην πλάτη της παραλίας λειτουργεί ως air-condition. Αυτό το αεράκι αναζωογονεί τους επισκέπτες και τους φτιάχνει τη διάθεση. Ως καλή οικοδέσποινα που είναι φροντίζει οι φιλοξενούμενοι της να μην ζεσταίνονται.  Το σπίτι της μπορεί να είναι μικρό αλλά είναι πολύ φιλόξενο. Ιδανικός προορισμός  για όσους θέλουν να απομονωθούν, να αποφύγουν  την πολυκοσμία και να απολαύσουν τη ραστώνη του καλοκαιριού. Κανονικό ησυχαστήριο. Γι’αυτό φεύγοντας από αυτή ο κάθε επισκέπτης κουβαλά αναρίθμητα καρέ στην φωτογραφική  μηχανή του κινητού του, με μοναδικές εικόνες και σπάνιες αναμνήσεις.

Σ’ αυτό το καρποσταλικό «φιόρδ» άραζαν  τα πλοία που έφερναν προσκυνητές στο μοναστήρι του Αγίου Νικολάου από την Ιθάκη, Κεφαλονία και Βασιλική τα πέτρινα χρόνια που δεν υπήρχε οδικό δίκτυο. Στη συνέχεια οι προσκυνητές ακολουθώντας το παλιό μονοπάτι έφταναν στο μοναστήρι. Στις 10 Μαΐου μάλιστα που το μοναστήρι πανηγυρίζει, το μονοπάτι γέμιζε με κόσμο και ο όρμος της πλάκας με καΐκια. Η διαδρομή ήταν ανηφορική αλλά η ομορφιά του τοπίου, το δροσερό αεράκι και η απαράμιλλη θέα με τα διάσπαρτα νησιά σε όλη την έκταση του Ιονίου τους έκανε να ξεχνούν την κούραση.

Τα τελευταία χρόνια η πρόσβαση σ’ αυτή την ξεχωριστή παραλία έχει γίνει  προβληματική. Δυστυχώς, όταν κάποιος θελήσει να επισκεφτεί τη πλάκα οδικώς η μία απογοήτευση διαδέχεται την άλλη. Το παλιό μονοπάτι που περνούσε μπροστά από το μοναστήρι έχει κλείσει. Μαζί με το μονοπάτι έκλεισε και η πρόσβαση  σ’ ένα  χωμάτινο καρόδρομο που υπήρχε. Επίσης, ένας άλλος μεταγενέστερος δρόμος που οδηγεί στην πλάκα από άλλο σημείο πολύ μακριά από το μοναστήρι έχει πολύ κακής ποιότητας οδόστρωμα. Μόνο με τρακτέρ ή  τζιπ 4×4 μπορεί κάποιος να τον διανύσει. Έτσι η επιθυμία για μπάνιο στη πλάκα στραγγαλίζετε αμέσως αφού όλοι οι δρόμοι είναι αδιέξοδοι. Παρόλα αυτά υπάρχει κόσμος που την επισκέπτεται καθημερινά. Από τη θάλασσα συνήθως, αλλά και από τη στεριά. Μπορεί να είναι λίγοι, όλοι όμως είναι φανατικοί φίλοι της. Με κάθε τρόπο. Ακόμη και με τα πόδια. Με τη γλώσσα έξω και με τη  ψυχή στο στόμα. Χαρούμενοι όμως και ευτυχισμένοι γιατί θα συναντήσουν ένα μικρό επίγειο παράδεισο.

Δεν γνωρίζω το λόγο που συμβαίνουν όλα τα παραπάνω. Αυτό που γνωρίζω όμως είναι ότι  η καλοσυνάτη αυτή οικοδέσποινα με τα γαλαζοπράσινα μάτια και το λευκό χαμόγελο έχει πέσει σε μελαγχολία. Έχει χάσει την αυτοπεποίθηση της. Η επαφή με το κόσμο της έδινε ζωή. Ήταν το οξυγόνο της. Αλλά και το μοναστήρι έχει χάσει την αύρα και τη μυρωδιά της θάλασσας. Εξάλλου ο Άγιος που λατρεύεται σ´αυτό, είναι θαλασσινός.

Καλό θα είναι τέτοια διακριτικά στέκια με ιστορία και έντονη προσωπικότητα να μην τα απαξιώνουμε. Να τα αναδεικνύουμε. Οι άρχοντες και οι αρχόντισσες του νησιού φροντίζουν γι’ αυτά. Αυτή είναι και η δουλειά τους άλλωστε.