Και γιατί να μην ξαναζωντανέψει το σχολείο;

Κάθε φορά που πηγαίνω στο χωριό μου, Νικολής Λευκάδος, περπατώ τα σοκάκια του, περνάω πάντα από το ερειπωμένο πατρικό της μαμάς μου, συναντώ τους λιγοστούς κατοίκους που με χαιρετούν εγκάρδια και με καλούν να με φιλέψουν, λέμε δυο κουβέντες και μαζεύω ευχές και χαιρετισμούς για τους δικούς μου.

Τα τελευταία 4 χρόνια, κάθε φορά, λες και περιμένω να βρω κάτι διαφορετικό, περνώ και από το παλιό σχολείο. Ένα κτήριο καλοστεκούμενο μεν, κλειστό, έρημο και μουντό δε. Οι άδειοι τοίχοι και τα λιγοστά πράγματα που δεν λεηλατήθηκαν, αφημένα στο πάτωμα κάτω από σκόνη. Κι όμως, εκεί μέσα έκλεισα τα μάτια και ένιωσα τη ζωή που κάποτε είχε. Από τα χρόνια της μητέρας μου μέχρι εκείνα κάποιων νεότερων, έως ότου κλείσει τελείως και αφεθεί να στέκει μόνο του. Εκεί μέσα ήταν, στην επίσκεψη αυτή  του Μάη του 2021, που έφερα στη μνήμη την φωτογραφία από τον τοίχο του Fritz Berger και με τον σχολιασμό του Κώστα Πεντεσπίτη.

«Πίσω από το Σχολείο στον Νικολή, αποχαιρετιστήριο βράδυ σε κάποιο γκρούπ (σημείωση: Μέλη της Ελβετικής Χριστιανικής Οργάνωσης CFD) που ήρθαν για βοήθεια και έμεναν στο Σχολείο. Στο τέλος μας έπαιξαν θέατρο σκιών.»

Με πήρε σαν παράπονο, που κάποτε είχε ζωή και τώρα είναι εγκαταλελειμμένο.

Συνέχισα τη βόλτα μου στην πλατεία του χωριού που είναι πάντα επίσης μια στάση μου. Με τον καφέ στο χέρι, καθισμένη στο γνωστό παγκάκι έχω αφεθεί να ακούω τον άνεμο στα δέντρα. Έχοντας ακόμη στο μυαλό μου την εικόνα του 1965 με τα παιδιά και τους χωριανούς στο σχολείο, εκεί ήταν που γεννήθηκε η ιδέα:

“Και γιατί να μην ξαναζωντανέψει(το σχολείο); Κόσμος περνάει από το Νικολή, πεζοπόροι, ποδηλάτες, παρέες με μοτοσυκλέτες, φυσιολάτρες. Γιατί να μην έχουν έναν λόγο να σταθούν στο χωριό μας; Ευκαιρία να ξαποστάσουν, να τους κεράσουμε έναν καφέ, να γνωρίσουν τον τόπο μας. Και πως αλλιώς χωρίς τις φωτογραφίες του αγαπημένου μας Fritz Berger; Οι κάτοικοι του Νικολή και της γύρω περιοχής  είναι οι πρωταγωνιστές του φωτογράφου, το χωριό μας είναι ο τόπος που γεννήθηκαν αυτές οι εικόνες.

Ώρα να επιστρέψουν λοιπόν στον τόπο τους. Και σε μια πλευρά του τοίχου να βάλουμε φωτογραφίες ο καθένας από την οικογένειά του!Γιατί να μην είναι και για εμάς ένας τόπος συνάντησης; Και γιατί να μην μαθαίνουν οι νεότεροι και να θυμούνται οι παλιοί;»

Έτσι γεννήθηκε αυτή η ιδέα. Αμέσως πήρα τηλέφωνο τον φίλο και συγχωριανό μου Γιώργο Ραυτόπουλο. Ο Γιώργος, άνθρωπος που αγαπά το χωριό μας και ο ίδιος ιδιαίτερα δραστήριος,  συμφώνησε αμέσως. Εκ των υστέρων, όταν μπορέσαμε να κινηθούμε σε σχέση με τις υποχρεώσεις μας κοινοποιήσαμε την ιδέα στη σελίδα του Νικολή στο Facebook όπου έλαβε μεγάλη ανταπόκριση από όλους τους Νικολιότες και φίλους, διαμένοντες και ομογενείς.

Η κοινοποίηση έγινε στις 22 Ιουλίου, και μέσα σε 2 μέρες ο χώρος μέσα έξω καθάρισε. Πέντε μόλις άτομα, ο Γιώργος Ραυτόπουλος, ο Γεράσιμος Βουκελάτος, ο Δημήτρης Ψωμάς, ο Μάκης Ραυτόπουλος και ο Κώστας Πεντεσπίτης, έκοψαν με ιδία μέσα τα χορτάρια, καθάρισαν το δρόμο και την πρόσβαση, οι σκάλες ασβεστώθηκαν, τα μπάζα πετάχτηκαν, οι τοίχοι και τα τζάμια πλύθηκαν. Σε συνεργασία με τον Fritz Berger και τη σύμφωνη γνώμη και άδειά του, επέλεξα και επεξεργάστηκα τις φωτογραφίες από το αρχείο του, και στις 7 Αυγούστου, 2 μόλις εβδομάδες μετά την πρώτη ανακοίνωση, οι φωτογραφίες ήταν ήδη στο χώρο του σχολείου.

Μπήκαν στα κάδρα, κρεμάστηκαν την επομένη. Σε αυτό το διάστημα, τα αγόρια της παρέας μας φρόντισαν και συνέδεσαν την αποχέτευση, το νερό, και τακτοποίησαν ότι εκκρεμότητα υπήρχε από τεχνικής άποψης. Φίλοι και ομογενείς προσέφεραν οικονομική στήριξη για τα διάφορα έξοδα που προέκυψαν.

Όλη η παραπάνω προσπάθεια έγινε εθελοντικά. Σε αυτό το σημείο θα ήθελα να τονίσω πως ηθελημένα δεν έγινε καμία παράκαμψη και αγνόηση της Δημοτικής Αρχής. Θεωρήσαμε ότι είναι κάτι που μπορούμε να κάνουμε με χαρά για το χωριό μας, κι έτσι κι έγινε. Ο Δήμαρχος κ. Χαράλαμπος Καλός είναι καλεσμένος μας και θα βρίσκεται κοντά μας την Τετάρτη 18 Αυγούστου να γιορτάσουμε όλοι μαζί την αναβίωση του παλιού σχολείου του Νικολή και την μόνιμη έκθεση φωτογραφίας του Fritz Berger. Θα χαρούμε να δούμε κι εσάς. Ελάτε να σας τρατάρουμε και να μας γνωρίσετε! Με μια μόνο προϋπόθεση. Να φοράτε τις μάσκες σας!

Πηνελόπη Φατούρου

(Άρωμα Λευκάδας: Να’ναι οι δύσκολες μέρες που περάσαμε βλέποντας την πατρίδα μας να καίγεται, να’ναι  το ατελείωτο και αβάσταχτο κάμα του φετινού καλοκαιριού, να’ναι τούτο το νησί που σε πληγώνει σε κάθε σου βήμα τρώγοντας  κάθε χρόνο  από τις σάρκες του… Χίλιες δυο αφορμές υπάρχουν, ώστε αυτή η απλή πρωτοβουλία να παίρνει στα μάτια μας τόσους συμβολισμούς και τόση σπουδαιότητα.  Τελικά δεν χάθηκαν όλα!)