Κυριακή της Σταυροπροσκύνησης με ανάλογες επισκέψεις

Γράφει ο Παναγιώτης Σκληρός

Σας έχω κουράσει από τις Κυριακάτικες  εξορμήσεις μου αλλά θεωρώ ότι είναι μια καλή ευκαιρία να ξαναδούμε το νησί μας τώρα με τους εγκλεισμούς ,να το νιώσουμε,να το μυρίσουμε και η καλύτερη ευκαιρία για μένα,είναι η κάθε Κυριακή. Έτσι σήμερα,πήρα την παρέα μου (Μ.Ο.62..) και βούρ για ορεινή Λευκάδα. Ανεβήκαμε Σφακιώτες ανάμεσα στα κατακίτρινα ανθισμένα σπάρτα και τις μυρωδιές του φασκόμηλου και στρίψαμε αριστερά για Σκάρους αλλά μια διαίσθηση μ έκανε να στρίψω το τιμόνι δεξιά και να φτάσουμε στο μοναστήρι στον Αη Γιάννη στο λιβάδι. Κι ήταν εξαιρετική η έμπνευση της στιγμής γιατί το μοναστήρι έχει πάρει τ απάνω του.Λειτουργεί και είναι ήδη ένα κόσμημα .

Μας καλοδέχτηκαν εκεί, ο παπα – Παναγιώτης Κτενάς με 2 ακόμα ιερομένους κι ένα καλόγηρο αλλά κι ο Στέλιος που βοηθούσε  όπως κι άλλοι. Η ατμόσφαιρα ήταν απόλυτα εναρμονισμένη με όλο το ήρεμο περιβάλλον δίπλα στη λίμνη του λιβαδιού της Καρυάς αλλά όταν μπήκαμε για ένα κεράκι,η έκπληξη ήταν ο ολοστόλιστος μεγάλος σταυρός τοποθετημένος στη μέση της εκκλησίας που είναι γεμάτη με τοιχογραφίες αγίων!!

Εξαιρετική η στιγμή,κατάνυξη και εσωτερική εξομολόγηση για ένα σωρό…. σε συνδυασμό μάλιστα με το ταπεινό φώς των κεριών.

Ανταλλάξαμε δυο κουβέντες με τους ιερομένους,χαιρετήσαμε ταπεινά και δρόμο για τον προορισμό μας.Στους Σκάρους. Μια φίλη όμως που έχει ρίζες απ’  τα Κολυβάτα προτρέπει να περάσουμε κι απ την Κολυβιάτικη βρύση. Πάμε στην γεμάτη μικρή πλατεία από αυτοκίνητα(!!) και κατηφορίζουμε στη βρύση. Τρεχούμενο το νερό και εύκολη πρόσβαση.Ξαναγυρίζουμε να ανιχνεύσουμε αν η Μαρία, η ευγενέστατη κυρά των Κολυβάτων, έχει ετοιμάσει  τίποτα για σήμερα. Πρόσχαρη,μας δείχνει με καμάρι τις τουλίπες και τα ζουμπούλια της και λέει «όταν το επιτρέψουν, να ξανάρθετε».

Πάντα πολύ ευγενής και γνήσια η Μαρία.. Ήρθε η ώρα για τους Σκάρους.Πληροφορίες μας έλεγαν ότι ο δρόμος είναι κομμένος κλπ.Τολμήσαμε και φτάσαμε μέχρι τα άθλια απομεινάρια των στάβλων του ..Δία με τις σκουριασμένες διάσπαρτες λαμαρίνες. Δεν γίνεται σε τέτοιο και μοναδικό μνημείο της φύσης να παραμένουν αυτά τα πράγματα έτσι.Δεν γίνεται να σε υποδέχεται αυτή η εικόνα..!

Αφήσαμε τ’ αυτοκίνητο κι αρχίσαμε ν ανηφορίζουμε χαζεύοντας τις τεράστιες αιωνόβιες  δρύς, τα γλυπτά από ατόφια πέτρα,το κόκκινο του πηλού..όλα! Ακόμα και τις ξυλευμένες για καυσόξυλα δρύς!!!

Σε λίγο ένας σκύλος-φύλακας μάλλον μας καλωσόρισε παρά μας φόβισε.. Τον προσπεράσαμε και είπαμε να πάμε μέχρι τις κεραίες.Στρωμένος ο δρόμος,κάνα δυο συναντήσεις είχαμε με γνωστούς που γύριζαν απ την καθιερωμένη φωτογραφία με πλάτη στα πριγκηπόνησα και φτάσαμε. Ψιλοσυννεφιά και αέρας ίσα που μας έδιωξε νωρίτερα,να μην πάρουμε πολύ ακτινοβολία..Καλύτερα βέβαια..!! 

Πήραμε την κατηφόρα για τον Δία( ο original βρίσκεται πάντα στα ύψη) για να συνεχίσουμε προς το μοναστήρι τ Αη Γιωργιού ,πάνω απ τα Κολυβάτα.  Η πινακίδα στο πορτόνι λέει ότι αρχίζουν εργασίες αναστήλωσης. Η πόρτα της εκκλησίας κλειστή και τα ολάνθιστα με αγριολούλουδα περβάζια και σκάλες απ τα κελιά και το αρχονταρίκι θυμίζουν εποχές μεγάλης ακμής. 

Τεράστια η προσπάθεια και η ανάδειξη του μεγάλου παλιού μοναστηριού θάναι πολύ σημαντική με πολύπλευρες ωφέλειες. Καθίσαμε σ ένα πεζούλι για μια χαψά (μη φανταστείτε,μια πιταστή ήταν αλλά πολύ νόστιμη με χοντροκομένη σφήνα). Ανεβήκαμε και ψηλότερα ν αγναντέψουμε αν είχε στεγνώσει η λίμνη στο λιβάδι τα Αλέξανδρου. ΄Οντως δεν υπήρχε πιά.. Τέλειωσαν οι πολλές βροχές βλέπετε. Απόλυτη σιγή αλλά τα κουδούνια από τα γίδια μές στα πουρνάρια ακουγόταν πού και πού..Στο δρόμο μας αφήσαμε δεξιά μας τον μεγαλοπρεπή Αλέξανδρο και διαπιστώσαμε ότι  αναγεννάται ολάκαιρος με γρήγορους ρυθμούς και πιο κάτω είδαμε και την ιδιωτική εκκλησία της Παναγίας των Σερβαίων που η εικόνα της φυλάσσεται σε παρεκκλήσι στη Νικιάνα κι ανεβήκαμε στην Κιάφα να πούμε μια καλημέρα στους οικοδεσπότες ,την Μάχη και το Νίκο.Εκεί στη «Νικο-Μάχεια» όπως γράφει και η πινακίδα που αντικατέστησε το «Νήιον»….  Μας είχε πιάσει μεσημέρι κι εμείς με κοντομάνικα φτάσαμε μέσω Πλατυστόμων στην Κόκκινη εκκλησιά. Κι αυτό το μοναστήρι ξαναγεννιέται,λειτουργεί κι ετοιμάζεται για μια δεύτερη μεγαλοπρεπή περίοδο. Μπήκαμε από την μυστηριακή στοά στον περίβολο της εκκλησίας και βρήκαμε τα λουλουδάκια της Ελένης στη ..θυρίδα τους,έτσι όπως τα είχε φωτογραφίσει μια βδομάδα πρίν.

Απ έξω ήταν σε ώρα πικ νικ η Αίγλη κι ο Αλέξης με τα παιδιά και τον σκυλάκο τους που έπαιζαν στην απλωσιά και συζητήσαμε για την περιβόητη πλέον ¨Ιρλανδική διάβαση¨..αλλά και για το εξαιρετικού κάλους μονοπάτι που μας πρότειναν να περπατήσουμε από εκεί προς την πηγή του Αβδελιάρη. Μπράβο στο σύλλογο των Πλατυστόμων που το ανέδειξε. Είναι μια..πράσινη στοά με υπέροχη  βλάστηση και το ρυάκι δίπλα να ρέει. Τόσο αλπική είναι η βλάστηση που μπορείς να δεις λιγερόκορμες κουμαριές και φελίκια, ακόμα και 6-8 μέτρα ύψος!! Φτάσαμε στην άσφαλτο και ξαναγυρίσαμε να το χαρούμε ακόμα μια φορά.. 

Η διαδρομή μας τελείωσε εδώ αλλά ανανεώθηκε για την επόμενη Κυριακή με άλλο προορισμό.

Ετούτος ήταν  έτσι κι αλλιώς μια προσευχή –μέρα που είναι- για την Κυριακή της σταυροπροσκύνησης.Κι ο ολάνθιστος σταυρός στο Λιβάδι το απόλυτο σημείο.. Το σημείο του σταυρού που είμαι σίγουρος ότι όλοι το κάνουμε ακόμα κι έτσι, σαν μια κρυφή ελπίδα βοήθειας που όλοι έχουμε ανάγκη ιδίως σ αυτούς τους δύσκολους καιρούς που περνάμε..

Παναγιώτης Σκληρός