Ο δήμαρχος Ιωάννης Μελάς και το προβατάκι του «Πάπιου»

Η Παναγιώτα Παρίση έκτος από  πανέξυπνη γυναίκα είναι και θησαυρός γνώσεων. Έχει πολλά βιώματα και γερή μνήμη. Είναι κόρη του αείμνηστου Κώστα Παρίση -όλοι τον αποκαλούσαν με το παρατσούκλι του Πάπιος. Γνωστός στην πόλη της Λευκάδας ως χορωδός αλλά και ψάλτης. Περισσότερο όμως γνωστός ήταν για τα καφενεία του στην πόλη και στην Κουζούντελη. Μητέρα της ήταν η Μηλιά.

Το Καφενείο της πόλης ήταν στην οδό λοχαγού Ροντογιάννη, ο πιο πολυσύχναστος δόμος εκείνα τα χρόνια. Στο δρόμο υπήρχαν όλα τα εμπορικά καταστήματα καθώς και υπηρεσίες, στο κτίριο  της Δημόσιας Βιβλιοθήκης στεγαζόταν το Δημόσια Ταμείο και απέναντι  το Υγειονομικό.

Το άλλο καφενείο ήταν στην Κουζούντελη, εκεί ήταν και το σπίτι του Πάπιου. Αυτό το δούλευε η μητέρα της Παναγιώτας, η γνωστή Μηλιά. Τόσο τις ηλιόλουστες μέρες του Χειμώνα όσο και την Άνοιξη και κάθε απόγευμα, από εκεί περνούσε όλη η Λευκάδα για καφεδάκι, κουβεντούλα και σχολιασμό της καθημερινότητας.

Ο Ιωάννης Μελάς (1887-1960) υπηρέτησε στον Ελληνικό Στρατό και αποστρατεύθηκε ως υποστράτηγος. Στις δημοτικές εκλογές του 1954 εκλέχθηκε δήμαρχος Λευκαδίων και διακρίθηκε για το ήθος και την εντιμότητά του. Επί της δημαρχίας του ξεκίνησαν επίσημα οι Γιορτές Λόγου και Τέχνης. Στη μνήμη του και για την χρηστή διοίκηση που εφάρμοσε, το  1960, ο κεντρικός πεζόδρομος της πόλης από την πλατεία μέχρι τον Άγιο Μηνά, ονομάστηκε: οδός Ιωάννου Μελά.

Στις εκλογές ο Κώστας Πάπιος ήταν μαχητικός οπαδός του στρατηγού Μελά. Μέχρι και το καφενείο της πόλης είχε μετατρέψει σε εκλογικό κέντρο για να τον στηρίξει.

Εκείνα τα χρόνια ο Δήμος είχε κηπουρό τον Βασίλη Καββαδά, έναν εργατικό και ευσυνείδητο υπάλληλο που φρόντιζε τον καλλωπισμό των  χώρων του   Δήμου. Είχε τη φροντίδα και για το Ηρώον της πόλης το οποίο βρισκόταν στη θέση που είναι σήμερα ο κήπος μπροστά από το καφέ Μποσκέτο. Λεβάντες και τριανταφυλλιές στόλιζαν το χώρο. Ο χώρος εκτός από την καλαισθησία έχει μείνει στην μνήμη των παλαιοτέρων  για τα περίτεχνα κάγκελά του.

Στη θητεία του δημάρχου Ιωάννη Μελά είχαν φυτευτεί κατά μήκος του δρόμου της Κουζούντελης λεύκες. Όπως θυμάται η Παναγιώτα, ήταν μια σταλιά δεντράκια. Ένας λεπτός κορμός και λίγα φυλλαράκια. Οι λεύκες δεν έδειχναν πως θα προκόψουν. Οι Φρινιώτες και οι Τσουκαλαδιώτες που κατέβαιναν στη πόλη τις έκοβαν. Ήταν ιδανικές βέργες για τα ζώα, τα οποία εκείνη την εποχή ήταν το κύριο μεταφορικό μέσο.

Ο κηπουρός λοιπόν, Βασίλης Καββαδάς, έκανε συνεχείς περιπολίες στην περιοχή με σκοπό να αποτρέπει την καταστροφή των νεοφυτευμένων δέντρων.

Ο Κώστας Πάπιος και η Μηλιά είχαν αγοράσει ένα μικρό αρνάκι. Το έδεναν στο  χωράφι που υπήρχε άφθονο χορτάρι για να τραφεί και να μεγαλώσει. Το προόριζαν για το Πάσχα.

Ένα ηλιόλουστο απόγευμα στο καφενείο υπήρχε το αδιαχώρητο από τον κόσμο. Έτρεχαν και δεν έφταναν οι ιδιοκτήτες να εξυπηρετήσουν τόσο κόσμο. Φασαρία από τον κόσμο,  τρεχάματα από τους ιδιοκτήτες, δεν ήθελε και πολύ το αρνάκι, να διαφύγει της προσοχής τους, να λυθεί και να φάει μια λεύκη.

Ο κηπουρός που περιπολούσε κατέγραψε το περιστατικό καθώς και τον ιδιοκτήτη του ζωντανού. Δεν πέρασαν λίγες μέρες και ο Κώστας Πάπιος έλαβε μήνυση από το Δήμο για το λαίμαργο αρνάκι του. «Έπεσε να πεθάνει» ο άνθρωπος, δεν είχε ποτέ του βρεθεί σε δικαστήριο, ούτε ως μάρτυρας. Το πήρε βαριά, ξεκίνησε για το γραφείο του Δημάρχου. «Εμένα βρήκες να κυνηγήσεις, που είμαι δικός σου άνθρωπος», του είπε. (Όπως προαναφέραμε ο Κώστας Πάπιος ήταν μεγάλος υποστηρικτής για την εκλογή του Δημάρχου, Ιωάννη Μελά.) Ο δήμαρχος του απάντησε: μα αν δεν ξεκινήσουμε από τους δικούς μας Κώστα μου, από που θα ξεκινήσουμε;

Το περιστατικό μου διηγήθηκε η Παναγιώτα Παρίση περπατώντας στην πόλη και σχολιάζοντας τις αυθαιρεσίες και παρανομίες που υπάρχουν σε κάθε σημείο της πόλης.