Ο Στάθης Μαυρουλής κι ο δρόμος Φρύνι – Αη Γιάννης

Γράφει ο Παναγιώτης Σκληρός

Πιθανόν να μη θυμάται κανείς πέρα από τους συγγενείς του τον μπάρμπα Στάθη τον Μαυρουλή, σήμερα.  

Πιο πολύ αναφέρομαι σε νέους που δραστηριοποιούνται επαγγελματικά στην παραλία τα Αη Γιαννιού, στα τουριστικά επαγγέλματα.

Μπορεί ελάχιστοι αλλά μάλλον κανείς ή κανείς δεν ξέρει τον ρόλο του για την αξιοποίηση του κάμπου του Φρυνιού.

Όμως ο Στάθης ο Μαυρουλής ήταν ο πολιορκητικός κριός θα λέγαμε που άνοιξε ο δρόμος από το Φρύνι μέχρι τον δρόμο τ Αη Γιάννη (δίπλα στον «Άνεμο») κι έτσι άρχισε να γίνεται η αξιοποίηση της περιοχής προς το βαρκό αφού μ αυτό τον δρόμο έχει πρόσβαση πλέον όλος ο κόσμος που είχε περιουσίες στον κάμπο του Φρυνιού κατευθείαν στον Αη Γιάννη κι όχι μέσω του δρόμου της  Αγίας Μαρίνας. Και παραμένει ακόμα ο μοναδικός δρόμος από το Φρύνι προς την παραλία!

Θυμάμαι λοιπόν ότι ήταν πάρεδρος Φρυνίου στις εκλογές του 1982 και ένα βασικό αίτημα που είχε θέσει στον Δήμαρχο Σπύρο Μαργέλη ήταν «ν’ ανοίξει ένας δρόμος να πηγαίνει ο κόσμος στη θάλασσα που τώρα  σαλτάει τις σούδες». Ήταν τόσο λογικό και συνάμα αναγκαίο αυτό το αίτημα που ο δήμαρχος και το δημοτικό συμβούλιο αποφάσισε ότι έπρεπε να υλοποιηθεί. Πέρα από τις διαβουλεύσεις του δημάρχου με τον μπάρμπα Στάθη και με αρκετούς παρόδιους,  ανέλαβα (σαν αντιδήμαρχος) να βρούμε λύση με επιτόπου επίσκεψη ώστε να δούμε αν υπήρχε η ευρύτερη συναίνεση των κατοίκων γιατί αν ακολουθούσαμε την… νόμιμη οδό των απαλλοτριώσεων ο δρόμος δεν θα είχε ανοίξει ακόμη ή σε κάθε περίπτωση θα περνούσαν αρκετά χρόνια…

Πήραμε λοιπόν με τον μπάρμπα Στάθη το δρόμο από το Φρύνι προς τη θάλασσα και πλησιάσαμε κάθε έναν που ήταν δεξιά η αριστερά στο μικρό μονοπάτι που υπήρχε. Πολλές οι αντιδράσεις για μια ελιά που έπρεπε να κοπεί, για μισό μέτρο από δω κι από εκεί για να μπορεί να περάσει τουλάχιστον ένα αυτοκίνητο. Μπροστά ο μπάρμπα Στάθης με μια μαγκούρα στο χέρι και τη σκούφια που πάντα φορούσε, με το κύρος της ηλικίας του, το αυστηρό ύφος του και με τη πειθώ εκ μέρους του δήμου, όλο και πιο πολλοί παραχωρούσαν ό,τι έπρεπε για ν ανοίξει ο δρόμος.

Θυμάμαι πολύ χαρακτηριστικά ότι κράδαινε τη μαγκούρα και χτύπαγε-σημάδευε την ελιά που έπρεπε να κοπεί για ν’ ανοίξει ο δρόμος, λέγοντας ότι «όπως είναι αυτό το μονοπάτι δεν περνάει ούτε γάιδαρος φορτωμένος». Μερικές φορές έριχνε και καμιά με την μαγκούρα του σε κανέναν που του έλεγε «αυτή η ελιά κατεβάζει 2 πίντες λάδι».

Μ αυτό τον τρόπο άνοιξε ένας πολύ βασικός δρόμος προς την θάλασσα κι άρχισε αυτή η οικοδόμηση και η αξιοποίηση κάθε ιδιοκτησίας αλλά κυρίως η διέξοδος προς τη θάλασσα όχι μόνο για τους Φρυνιώτες αλλά για κάθε επισκέπτη, τουρίστα ή ντόπιο. Η μορφή της οικοδόμησης μπορεί να μην είναι η πρέπουσα ούτε οι μορφές και οι τύποι των σπιτιών αλλά το ότι έγινε αξιοποίηση για τις μικρές ή μεγαλύτερες περιουσίες, είναι γεγονός και έπρεπε να γίνει.

Ο μπάρμπα Στάθης έφυγε αλλά ο δρόμος στρώθηκε και φέρει τα όνομά του «οδός παρέδρου Στάθη Μαυρουλή». Τα αναφέρω όλα αυτά γιατί πιστεύω ότι ήταν καθοριστική η συμβολή του στην έξοδο του Φρυνιού προς την παραλία και στην ανάπτυξη του βαρκού.

Παναγιώτης Σκληρός